Απο βιβλίο του Σταύρου Π. Καπλάνογλου «ΣΠΑΡΤΗ ΤΗΣ ΠΙΣΙΔΙΑΣ»
Νοτιοδυτική Μικρά Ασία, σελ.295-296

Το καραβι σταματα στη Μυκονο. Μετα 6 μηνες αναχωρουν για τον Πειραια. Ο πλοιαρχος θελει να απαλλαγη απο τον παπα Ιωακειμ & να τον κατεβαση στη Σιφνο, αλλα δεν μπορει, λογω τρυκιμιας

Μύκονος

Το καράβι συνεχίζει με τους υπολοίπους την πορεία του σταματά στην Μύκονο. Με 700 γυναικόπαιδα ανάμεσα τους ο πατέρας μου Παντελής και η γιαγιά μου Ανδρονίκη. Θα μείνουν πάνω από 6 μήνες στο νησί, αναζητώντας όλο αυτό το διάστημα τον αδερφό του και την οικογένεια της αδερφής του, που ήταν παντρεμένη στο Ελμαλί, την τύχη των οποίων μέχρι τότε αγνοούσαν. Μετά 6 μῆνες παραμονή στην Μύκονο, αναχωροῦν για τον Πειραιά. Τώρα έχουν απομείνει στο καράβι μόνο 300 Σπαρταλήδες.

Πορεια για τον Πειραια

– 16 Νοεμβρίου 1922 φτανουν στον Πειραιά

Τα 300 γυναικόπαιδα υπολόγιζαν ότι συντομα θα βρίσκεται στο λιμάνι του Πειραιά.

Την επομένη 16 Νοεμβρίου 1922, το πλοίο Νο2 αποβιβάζει τους τελευταίους Σπαρταλήδες πρόσφυγες στον Πειραιά.
Πλησιάζοντας στον Πειραιά έρχεται ο καπετάνιος με μια πιατέλα μεγάλη, με ψάρια και αλλά τρόφιμα και νερό στον παπά Ιωακείμ. Ο Παπά Ιωακείμ αρνείται να τα παραλάβει, αντιδρώντας σε όσα προηγήθηκαν με την συμπεριφορά του. Όμως κάποιες γυναίκες τα αρπάζουν από τα χέρια του πλοιάρχου λέγοντας, τα παιδιά πεινούν.
Κατεβαίνοντας από το καράβι τον πλησιάζει ο αντιπλοίαρχος και του λέει: «Παπά μου, είσαι καλός άνθρωπος και σε βοήθησε ο Θεός». Ο καπετάνιος ήθελε να σας κατεβάσει στην Σίφνο, αλλά η τρικυμία και η έλλειψη νερού τον εμπόδισαν. Καράβι από την Σίφνο περνά κάθε 15 ήμερες.
Μια νέα ημέρα ξημερώνει γι’ αυτούς με ένα άγνωστο μέλλον. Πρώτη προτεραιότητα η στέγαση και η τροφή.
Η λήξη της πορείας για την πατρίδα συμπίπτει με την εκτέλεση των 6 υπαιτίων της Μικρασιατικής καταστροφής, αφού η εκτέλεση των 6 στο Γουδί έγινε στις 15 Νοεμβρίου 1922, ώρα 11:30. Που για να είμαστε δίκαιοι δεν ήταν οι μοναδικοί, αλλά ήταν αυτοί που πλήρωσαν το μάρμαρο. Γιατί κάπως έτσι συμβαίνει πάντα, οι μεγάλοι ένοχοι την γλυτώνουν.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ