(Ἀπo ΒΙΒΛΙΟ «ΤΑ ΤΕΣΣΑΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ» Του Μητροπολιτου
Φλωρινης Αυγουστινου Καντιωτου, σελίδες 25-30 (ΜΕΡΟΣ  6)

ΣΥΝΕΧΕΙΑ Α΄ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ «Η ΟΡΑΣΙΣ»

 1. Ἡ ἐν τω Οὐρανω λατρεια του Θεου.

Τὰ ἐκ τῆς ὁράσεως διδάγματα. – Ἐκ τῆς ἀνωτέρω συντόμου ἀναπτύξεως τῶν δύο κεφαλαίων βλέπομεν σαφῶς κατὰ ποῖον τρόπον ἡ περὶ τῶν 4 χρωμάτων περικοπὴ εἶνε συνδεδεμένη μὲ τὴν ὅλην εἰκόνα, μὲ τὴν μεγαλοπρεπεστάτην ὅρασιν.
Ἀλλʼ ἐφʼ ὅσον ἀνετρέξαμεν εἰς τὰ προηγούμενα ἄς μὴ προχωρήσωμεν ἀμέσως εἰς τὴν πρακτικὴν ἑρμηνείαν τῆς περικοπῆς: Ἄς σταματήσωμεν ἐπʼ ὀλίγον. Ἄς παρατηρήσωμεν ἐκ νέου προσεκτικώτερον τὴν ὅλην ὅρασιν, ἐξάγοντες ἐκ τῆς θέας αὐτῆς ὡρισμένα διδάγματα. Καὶ ἐν πρώτοις:
1. Ἡ ἐν τῷ Οὐρανῷ λατρεία τοῦ Θεοῦ. Ὡς παρατηροῦμεν καθʼ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς ὁράσεως τοῦ ἐπὶ Θρόνου ὑψηλοῦ καὶ ἐπηρμένου καθημένου εἰς τὴν ἀρχήν, εἰς τὸ μέσον καὶ εἰς τὸ τέλος ἠκούοντο ᾄσματα, ὕμνοι θεσπέσιοι. Εὐωδίαζεν ὁ οὐρανὸς ἐκ τοῦ θυμιάματος τῶν Ἁγίων. Ἔψαλλον ἀκαταπαύστως οἱ οὐράνιοι χοροί, τὰ Χερουβὶμ καὶ τὰ Σεραφίμ. Ἦχοι γλυκύτατοι ἐξήρχοντο ἀπὸ τὰς κιθάρας τῶν 24 πρεσβυτέρων. Πᾶν κτίσμα ὕμνει μὲ τὸν ἰδιαίτερόν του τρόπον «τὸν ζῶντα Θεόν». Ἐνόμιζέ τις ὅτι μία ὀρχήστρα ἐκ μυριάδων ὀργάνων τελείως συντονισμένων εἶχε καταρτισθῆ καὶ ὅτι ἐμμελῶς ἐψάλλοντο ὁ θαυμάσιος τοῦ Δαβὶδ ψαλμὸς ὁ 148ος, ὁ τῶν τριῶν παίδων ἐν καμίνῳ ὕμνος, οἱ καλοῦντες εἰς αἶνον καὶ δοξολογίαν ἅπασαν τὴν λογικὴν καὶ ἄλογον κτίσιν: «Εὐλογεῖτε πάντα τὰ ἔργα Κυρίου, τὸν Κύριον˙ ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. Εὐλογεῖτε ἄγγελοι Κυρίου, οὐρανοὶ Κυρίου… Εὐλογεῖτε ὕδατα ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν…

Εὐλογεῖτε ἥλιος καὶ σελήνη, ἄστρα τοῦ Οὐρανοῦ… Εὐλογεῖτε φῶς καὶ σκότος, νύκτες καὶ ἡμέραι… Εὐλογεῖτε γῆ, ὄρη καὶ βουνὰ καὶ πάντα τὰ φυόμενα ἐν αὐτῇ τὸν Κύριον… Εὐλογεῖτει πηγαί, θάλασσαι καὶ ποταμοί… Εὐλογεῖτε υἱοὶ τῶν ἀνθρώπων.. Εὐλογεῖτε ἱερεῖς Κυρίου, δοῦλοι Κυρίου, τὸν Κύριον ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας. Εὐλογεῖτε πνεύματα καὶ ψυχαὶ δικαίων, ὅσιοι καὶ ταπεινοὶ τῇ καρδίᾳ, τὸν Κύριον˙ ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε Αὐτὸν εἰς τοὺς αἰῶνας».
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης διὰ τῆς ὁράσεως ἠξιώθη ἔστω διʼ ὀλίγας στιγμὰς νὰ ἴδῃ καὶ νʼ ἀπολαύσῃ τὸ μεγαλεῖον τῆς Θείας λατρείας, ἠ ὁποία τελεῖται εἰς τὸ ἐπουράνιον θυσιαστήριον μὲ Ἀρχιερέα τὸν ἴδιον τὸν Χριστόν, μὲ ψάλτας τοὺς ἀγγέλους καὶ μὲ ἐκκλησίασμα ὅλα τὰ πνεύματα τῶν δικαίων.
Εἰκὼν τῆς ἐν οὐρανῷ λατρείας τοῦ Θεοῦ εἶναι καὶ ἡ ἐπὶ γῆς ἐν τοῖς Ναοῖς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τελουμένη Θεία Λειτουργία. Αὕτη ἀναποσπάστως συνδέεται μὲ τὸ ἐπουράνιον θυσιαστήριον, μὲ τὸν ἐπὶ Θρόνου καθήμενον. Πρὸς Αὐτὸν ἀναφέρονται τὰ πάντα. Ὁ εὐλαβῶς τελετουργῶν ἱερεὺς ἵσταται ἐν φόβῳ πολλῷ ἐνώπιον τῆς Ἁγίας Τραπέζης, συναισθάνεται τὸ ὕψος τῶν ἱερῶν στιγμῶν, ποὺ ἀπαιτοῦν καθαρότητα ἀγγελικήν. Ρίγη διατρέχουν τὴν ὅλην ὕπαρξίν του, ὅταν μυστικῶς ἀναγιγνώσκῃ τὴν εὐχήν: «Οὐδεὶς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καὶ ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἤ προσεγγίζειν ἤ έιτουργεῖν σοι, Βασιλεῦ τῆς δόξης˙ τὸ γὰρ διακονεῖν σοι μέγα καὶ φοβερόν, καὶ αὐταῖς ταῖς ἐπουρανίαις Δυνάμεσιν». Φωναί, ὕμνοι, ᾄσματα ἀγγέλων ἀκούονται καθʼ ὅλην τὴν διάρκειαν τῆς θείας λειτουργίας. Τὸ «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία», ὁ γλυκύτατος οὗτος ὕμνος, τὸν ὁποῖον τὰ σμήνη τῶν ἀγγέλων ἔψαλλον κατὰ τὴν ἀλησμόνητον ἐκείνην νύκτα τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἀποτελεῖ τὸ προανάκρουσμα τῆς θείας Λειτουργίας. Πρὸ τῆς ἀναγνώσεως τῶν Γραφῶν ψάλλομεν τὸν Τρισάγιον ὕμνον, τὸν ὁποῖον, ὡς βλέπομεν εἰς τὴν ὅρασιν τοῦ Ἡσαΐου καὶ τοῦ Ἰωάννου, ψάλλουν οἱ χοροὶ τῶν ἀγγέλων. Τὰ Χερουβὶμ ἐνθυμούμεθα κατὰ τὴν ὥραν τῆς ἐξόδου τῶν Τιμίων Δώρων ψάλλοντες: «Οἱ τὰ Χερουβὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες καὶ τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τὸν Τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες, πᾶσαν τὴν βιοτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν…», καὶ ὅταν πλησιάζῃ ἡ φρικτὴ στιγμὴ τῆς μετουσιώσεως τῶν ἁπλῶν στοιχείων τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου εἰς Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ, καὶ πάλιν εἰς τοὺς οὐρανοὺς μεταφερόμεθα, τὰς ἀγγελικὰς δυνάμεις ἐνθυμούμεθα, τὸν θεσπέσιον ὕμνον αὐτῶν ἐπαναλαμβάνομεν ψάλλοντες: «Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ˙ πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης…». Καὶ τελεσθείσης τῆς φρικτῆς θυσίας πρὸς τὸ οὐράνιον θυσιαστήριον καλεῖ νὰ στρέψωμεν τὰ ὄμματά μας ὁ λειτουργῶν ἱερεὺς λέγων: «Ὅπως ὁ φιλάνθρωπος Θεὸς ἠμῶν, ὁ προσδεξάμενος αὐτὰ εἰς τὸ ἅγιον, καὶ ὑπερουράνιον, καὶ νοερὸν αὐτοῦ θυσιαστήριον, ἀντικαταπέμψῃ ἡμῖν τὴν θείαν χάριν καὶ τὴνδωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δεηθῶμεν». Οὕτω μία ἀνάμειξις φωνῶν ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων γίνεται ἐν τῇ θείᾳ Λειτουργίᾳ, ἡ ὁποία ὡς ἄλλη κλῖμαξ τοῦ Ἰακὼβ ἑνώνει τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν.
Εἰς τὴν ἀρχαίαν Ἐκκλησίαν τῶν πρώτων αἰώνων, ὅτε ἠ πίστις ἦτο ζῶσα, οἱ εἰς τὰ σπήλαια καὶ τὰς κατακόμβας κρυφίως ἐκκλησιαζόμενοι πιστοὶ ἤκουον τὴν θείαν Λειτουργίαν καὶ ἠσθάνοντο ἄρρητον ἀγαλλίασιν˙ ἤχουν εἰς τὰ μυστικὰ ὦτα τῆς ψυχῆς τὰ ᾄσματα τῶν ἀγγέλων, αἱ «καιναὶ ᾠδαί» τῆς ἄνω Ἰερουσαλήμ, αἱ κιθάραι τῶν 24 πρεσβυτέρων. Πιστοὶ καὶ εὐλαβεῖς ἱερεῖς καὶ ἱεράρχαι τελοῦντες τὸ μυστήριον ἔβλεπον ὁράσεις, ἤκουν ἤχους αἰωνιότητος. Ὡς ψάλλει ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἐπισκόπου τῆς ἐν Κύπρῳ ἐπισκοπῆς τῆς Τριμυθοῦντος, ὅτε ὁ Ἅγιος καὶ θαυματουργὸς αὐτὸς Ἱεράρχης, ὁ ἐκ ποιμενικοῦ βίου εἰς τὸ θεῖον θυσιαστήριον κληθεῖς, ἐλειτούργει, οἱ πιστοὶ ἤκουον φωνὰς ἀγγελικάς, αἱ ὁποῖαι ἡνώνοντο μὲ τὴν φωνὴν τοῦ Ἱεράρχου, «Καὶ ἐν τῷ μέλπειν τὰς ἁγίας σου εὐχάς, ἀγγέλους ἔσχες συλλειτουργοῦντάς σοι, ἱερώτατε!». Οἱ πιστοὶ ἐκεῖνοι κατὰ τὰς ὥρας ἐκείνας δὲν ἐπάτουν στὸ ἔδαφος, τὰ μὲν σώματά των ὡς ὑλικὰ περιβλήματα ἔψαυον τὴν γῆν, ἀλλὰ ὁ κυρίως ἄνθρωπος, αἱ ψυχαί, τὰ πνεύματά των, ἐν ἐκστάσει γενόμεναι μετεφέροντο εἰς ἄλλους κόσμους κατὰ τὴν προτροπήν: «Ἄνω σχῶμεν τὰς καρδίας». ᾘσθάνοντο τὸν Χριστὸν τόσον πλησίον, ὅσον Τὸν ᾐσθάνετο πλησίον του ὁ ἠγαπημένος μαθητὴς ὁ ἀναπεσὼν ἐπὶ τοῦ στῆθους Αὐτοῦ κατὰ τὸν μυστικὸν δεῖπνον. «Ἐδείπνει καὶ Αὐτὸς μετʼ αὐτῶν καὶ αὐτοὶ μετʼ Αὐτοῦ». Καὶ ἐπειδὴ ἡ συμμετοχή των εἰς τὸ μέγα μυστήριον ἦτο ψυχικῶς πλήρης, διὰ τοῦτο καὶ ἄνευ καθισμάτων καὶ λοιπῶν ἀνέσεων, ἀνεμιστήρων κατὰ τὸ θέρος καὶ θερμαστρῶν κατὰ τὸν χειμῶνα,* παρηκολούθουν ἐπὶ μακρὸν τὴν θείαν Λειτουργίαν καὶ δὲν ἐκουράζοντο. Ἐν πνευματικῇ εὐφροσύνῃ εὑρισκόμενοι, ηὔχοντο νὰ παραταθῇ ἡ θεία πανδαισία διʼ ὅλης τῆς ἡμέρας καὶ νυκτός. Αὐτοὶ ἠδύναντο νὰ εἴπουν ἀληθῶς: «Ὦ Κύριε, ἱστάμενοι ἐν τῷ ναῷ Σου, ὡς ἐν τῷ οὐρανῷ ἱστάμεθα».
* Διὰ τῶν εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο λεγομένων δὲν εἴμεθα κατὰ τῶν ἐν τοῖς Ἱ. Ναοῖς καθισμάτων, διότι ὡς καὶ ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ ἀναγιγνώσκομεν ἡ Μαρία, ἡ πιστὴ τοῦ Κυρίου μαθήτρια, ὄχι ὀρθία, ἀλλὰ «παρακαθήσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον Αὐτοῦ» (Λουκ. 10, 39), ἀλλὰ θέλομεν νὰ τονίσωμεν, ὅτι, ὅταν ἐν τῇ καρδίᾳ ὑπάρχῃ ὁ σπινθὴρ τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, οὐδεμία ἔλλειψις σωματικῆς ἀνέσεως καὶ ἀναπαύσεως εἶνε ἱκανὴ νʼ ἀπομακρύνῃ τὸν ἄνθρωπον ἐκ τοῦ Ναοῦ, ἐνῷ ἀντιθέτως, ὅταν ὁ σπινθὴρ αὐτὸς δὲν ὑπάρχῃ, καὶ ἐὰν ὁ Ναὸς προσφέρῃ ὅλα τὰ μέσα μιᾶς σωματικῶς ἀνέτου καὶ εὐχαρίστου παρακολουθήσεως τῆς Θείας Λατρείας, οἱ ἄνθρωποι δὲν προσέρχονται. Εἰς ἄλλους τόπους καὶ κέντρα ἐλκύονται αἱ καρδίαι των. Ἀλλοίμονον! Οἱ ἄνθρωποι τῶν σημερινῶν καιρῶν καὶ ὑπὸ καυστικὸν ἥλιον τοῦ θέρους καὶ ὑπὸ τὸν ψυχρότατον τοῦ χειμῶνος ἄνεμον ἐπὶ ὥρας ὁλοκλήρους ἐν ὑπαίθρῳ ἱστάμενοι παρακολουθοῦν ἐναγωνίως ὅλας τὰς φάσεις τῶν βαρβαρικῶν ποδοσφαιρικῶν συναντήσεων καὶ δὲν κουράζονται, ἀλλʼ ὅταν εἰσέλθουν εἰς Ἱ. Ναὸν ἀμέσως αἰσθάνονται τὴν κούρασιν καὶ θέλουν νὰ ἐξέλθουν. Τὸ φούτ-μπώλ, βλέπετε, ἔγινε τὸ εἴδωλον καὶ ὁ ἀθλητισμὸς ἡ θρησκεία των!
Ἆρά γε ὑπάρχουν σήμερον φιλακόλουθοι Χριστιανοί, ἐρασταὶ τοῦ θείου κάλλους, ὅπερ ἀκτινοβολεῖ ἐξ ὅλων τῶν σελίδων τῶν λειτουργικῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας βιβλίων; Ἀσφαλῶς ὑπάρχουν καὶ σήμερον τοιοῦτοι ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ μετὰ ἱερᾶς κατανύξεως παρακολουθοῦντες τὴν ἀκολουθίαν τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τὸ «μνήσθητί μου Κύριε ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου» ἐκ βάθους καρδίας ἐκπέμποντες, ἀλλὰ αὐτοὶ εἶνε ἐλάχιστοι, λείψανα τῆς προγονικῆς εὐλαβείας. Οἱ πλεῖστοι σήμερον βαρύνονται νὰ πορευθοῦν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Κυρίου καὶ νὰ εἴπουν τό: «Ὡς ἀγαπητὰ τὰ σκηνώματά Σου, Κύριε τῶν δυνάμεων. Ἐπιποθεῖ καὶ ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τὰς αὐλὰς τοῦ Κυρίου» (Ψαλμ. 83, 2). Ἐλαφροὶ ὡς τὰ πτερὰ ἱπταμένων ὀρνέων, ὅταν πρόκειται νὰ μεταβοῦν εἰς θέατρα καὶ νʼ ἀκούσουν συναυλίας κοσμικῆς μουσικῆς, γίνονται βαρεῖς ὡς ὁ μόλυβδος, ὅταν οἱ κώδωνες τοῦ ναοῦ τῆς ἐνορίας των τοὺς καλοῦν εἰς κοινὴν προσευχήν, εἰς τὴν δημοσίαν λατρείαν. Τώρα μάλιστα ποὺ ἡ ραδιοφωνία ἔλαβε καταπληκτικὴν διάδοσιν καὶ τείνει κάθε οἰκία πόλεως καὶ χωρίου νὰ ἔχῃ τὸ ραδιόφωνόν της οἱ ἄνθρωποι εὗρον νέαν πρόφασιν τῆς ραθυμίας των, τῆς ἀποφυγῆς τῆς θείας Λατρείας. Ὑγιέστατοι ἄνθρωποι, ἱκανοὶ νὰ θραύουν χαλίκια εἰς τὸν δημόσιον δρόμον αὐτοὶ ἀπουσιάζουν. Τὰς πρωϊνὰς ὥρας τῆς Κυριακῆς ὁ ἥλιος εὑρίσκει τούτους ἐξηπλωμένους ἐπὶ τῆς κλίνης των καὶ ὡς εἶναι ἐξηπλωμένοι ἀκόμη εἰς ἄλλας χειροτέρας ἀπρεπεῖς καὶ ἀσχήμονας στάσεις ἀνοίγουν τὰ ραδιόφωνά των καὶ ἐκεῖθεν ἀκούουν τὴν θείαν λειτουργίαν συνομιλοῦντες ἐν τῷ μεταξὺ περὶ τῶν πλέον ἐγκοσμίων καὶ ἁμαρτωλῶν πραγμάτων. Ἀλλοίμονον! Ποῦ ἐπὶ τῶν ἠμερῶν μας ἐξεφυλίσθη ὀ ἐκκλησιασμός! Καὶ ἀκόμη ποὺ θὰ φθάσωμεν, ἐὰν δὲν ληφθοῦν ὑπὸ τῶν ἁρμοδίων τὰ κατάλληλα μέτρα!*
* Ὡς γνωρίζουν οἱ πιστοί, ὁ κυρίως σκοπός, διὰ τὸν ὁποῖον τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία εἶνε ἡ μετάδοσις τῶν θείων μυστηρίων, ἡ κοινωνία τοῦ Τιμίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου. Πρὸς αὐτὴν καλεῖ τοὺς πιστοὺς ὁ λειτουργῶν ἱερεύς, λέγων: «Μετὰ φόβοῦ Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε». Ἡ δʼ ἐκ τοῦ ραδιοφώνου μετάδοσις τῆς Θείας Λειτουργίας ἐνῷ δὲν ἀναπληρώνει τὴν ἐν τῷ Ναῷ παρουσίαν καὶ τὰς ἐκ παρουσίας ταύτης προερχομένας θείας εὐλογίας, γίνεται ὅμως ἀφορμὴ περιφρονήσεως καὶ διακωμωδήσεως τῶν ρημάτων τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας τοῦ φρικτοῦ δράματος, ὅπερ ἡ ἀρχαία ἐκκλησία προεφύλασσεν ἐκ τῆς ὁράσεως καὶ ἀκοῆς τῶν βεβήλων, τῶν ἀπίστων καὶ τῶν ἀθέων, πιστὴ εἰς τὸ παράγγελμα τοῦ Θείου Ἱδρυτοῦ: «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσί, μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ἡμᾶς» (Ματθ. 7, 6). Ἔκτακτα, ἐξαιρετικὰ μέτρα ἐλαμβάνοντο τότε, ἵνα μή τις τῶν ἀμυήτων παρεισδύσῃ καὶ γίνῃ ἀκροατὴς καὶ θεατὴς τῆς ἱερᾶς ἀκολουθίας, ἐνῷ σήμερον πάσης ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς φύσεως ἄτομα, ἀσεβῆ καὶ κιλυνδούμενα ἐν ταῖς ἁμαρτίαις, ἀνοίγουν τὰ ραδιόφωνα καὶ ἀκούουν τὴν Θείαν Λειτουργίαν καὶ ἐμπαίζουν… Ποῦ οἱ θυρωροί; Ποῦ οἱ φύλακες; Τὰ πάντα ἐρρίφθησαν εἰς τὸν βόρβορον. Διὰ ταῦτα πρέπει ἡ ἐκ τῶν ραδιοφωνικῶν σταθμῶν μετάδοσις τῆς Θ. Λειτουργίας ὁπωσδήποτε νὰ παύσῃ καὶ ἀντʼ αὐτῆς χάριν τῶν πολλῶν νὰ ὁρισθῇ μία ὥρα, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ μεταδίδωνται θρησκευτικά τινα ᾄσματα συνοδευόμενα μὲ ζωηρόν, ἀποστολικόν, προφητικὸν κήρυγμα.
Ἕνα ἀσίγητον «ἀλληλούϊα»* ἀκούεται εἰς τοὺς οὐρανοὺς καὶ εἰς αὐτὴν τὴν ἀτμόσφαιραν τῆς ἐν οὐρανῷ ἀκαταπαύστου λατρείας μᾶς μεταφέρει ἡ θεία Λειτουργία. Ἄς θεωρῶμεν λοιπὸν τὰ ἐν τῷ Ναῷ τελούμενα ὡς μίαν μικρογραφίαν τῶν ἐν οὐρανῷ τελουμένων.
* Ἡ λέξις «ἀλληλούϊα» εἶνε ἑβραϊκὴ καὶ εἰς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν μεταφράζεται «Αἰνεῖτε τὸν Κύριον». Διὰ τοῦ «ἀλληλούϊα» ὁ Ἑβραϊκὸς λαὸς ἐξεδήλωνε συντόμως καὶ περιεκτικῶς τὰ αἰσθήματα τῆς πρὸς τὸν Παντοδύναμον καὶ Πανάγαθον Θεὸς εὐγνωμοσύνης διὰ τὰς ἐξαιρετικὰς πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ. Ἐν τῇ Παλαιᾷ Διαθήκῃ τὸ βιβλίον Τωβὶτ γράφει ὅτι θὰ ἔλθῃ ἡμέρα χαρμόσυνος, κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ καταστραφεῖσα πόλις τῶν Ἰεροσολύμων θὰ ἀνοικοδομηθῇ ὡραιοτέρα καὶ ὅλαι αἱ ῥῦμαι αὐτῆς θὰ φωνάζουν τὸ «ἀλληλούϊα» (13, 18). Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία παρέλαβεν εἰς τὴν δημοσίαν λατρείαν τὸ «ἀλληλούϊα», καὶ διʼ αὐτοῦ καλεῖ τὸν λαὸν εἰς δοξολογίαν τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνον ἐν ἡμέραις ἑορτῶν καὶ πανηγύρων καὶ εὐφροσύνων γεγονότων, ἀλλὰ καὶ ἐν ἡμέραις δακρύων, μετανοίας καὶ πένθους διδάσκουσα οὕτω, ὅτι ἐν παντὶ πρέπει νὰ εὐχαριστῶμεν τὸν Θεόν. Ἐν τῇ Δύσει ἐπεκράτησε συνήθεια ἵνα κατὰ τὴν περίοδοων τῶν ἑορτῶν τοῦ Πάσχα ἀντὶ τῆς προσφωνήσεως Χριστὸς Ἀνέστη, οἱ πιστοὶ χαιρετοῦν ἀλλήλους διὰ τοῦ «ἀλληλούϊα». (Βλέπε καὶ Ὡρολόγιον τὸ Μέγα κατὰ τὴν ἔκδοσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Ἔκδοσις Ἀπ. Διακονίας, Ἀθῆναι – 1952 σελ. 21).
Ἀλλʼ ἐνῷ ἐκεῖ εἰς τοὺς οὐρανοὺς ἕνα ἀσίγητον «ἀλληλούϊα» ἀκούεται, ἐδῶ κάτω εἰς τὴν γῆν ὑπάρχουν ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δὲν θέλουν οὔτε ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος νὰ ἐκκλησιασθοῦν καὶ νὰ εἴπουν ἕνα «ἀλληλούϊα», ἀλλὰ καὶ ἀνοίγουν τὸ δυσῶδες στόμα των καὶ πολλάκις τῆς ἡμέρας βλασφημοῦν τὸν Θεόν, τὸν ὁποῖον ὐμνεῖ πᾶσα κτίσις. Καὶ νὰ σκέπτεταί τις, ὅτι ἠ γῆ, εἰς τὴν ὁποίαν ἀντὶ τοῦ ὡσαννὰ καὶ ἀλληλούϊα ἀκούονται καθημερινῶς χιλιάδες, μυριάδες φρικτῶν βλασφημιῶν, εἶνε ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος, πόσον λυπεῖται καὶ ἀγανακτεῖ! Ἀλλʼ ἡ ὅρασις, τὴν ὁποίαν εἴδομεν, μᾶς παρηγορεῖ προφητεύουσα, ὅτι θὰ ἔλθῃ ἡμέρα, καθʼ ἥν τὰ στόματα τῶν βλασφήμων θὰ σιγήσουν καὶ «πᾶν κτίσμα τὸ ἐν τῷ οὐρανῷ καὶ ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὑποκάτω τῆς γῆς καὶ ἐπὶ τῆς θαλάσσης» θὰ ὑμνήσῃ τὸν Κύριον καὶ θὰ συμμετάσχῃ εἰς τὴν παγκόσμιον δοξολογίαν.
Καὶ τώρα ἐκ τῆς ἐν τῷ οὐρανῷ θείας λατρείας ἄς στρέψωμεν τὴν προσοχήν μας εἰς ἄλλο σημεῖον τῆς ὁράσεως.

ΕΚΔΟΣΙΣ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ»
ΑΘΗΝΑΙ 1955

(Σελίδες 25-30)