ΣΥΝΤΟΜΟ ΓΡΑΠΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΑ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟY ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΛΟΓΩ ΕΛΕΙΨΕΩΣ ΧΑΡΤΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΙΣΩ ΛΕΥΚΟ ΜΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΔΗΜOY ΚΟΖΑΝΗΣ

ΟΛΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΟΡΔΑΝΗΝ!

ΟΛΟΙ ΕΧΟΜΕΝ ΑΝΑΓΚΗ ΡΙΖΙΚΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Αύριον είναι τα Φώτα. Γιορτάζει σύμπας ο Ορθόδοξος Χριστιανικός Κόσμος. Θα εορτάσωμεν και ημείς έστω υπό πένθιμον Ελληνικόν ουρανόν, τον οποίον δημιουργεί η σημερινή χαώδης κατάστασις της φυλής μας. Θα μεταβώμεν εις την εκκλησίαν.
Θ᾽ ακούσωμεν το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…». Θα λάβωμεν τον αγιασμόν. Θα ραντίσωμεν τα σπίτια μας, τα ζώα, τα δένδρα και τα χωράφια μας.

Αλλά δεν είναι αρκετά αυτά δια να πιστοποιήσουν τον χριστιανισμόν μας. Πέρα απ᾽ αυτά χρειάζεται κάτι το βαθύτερον και ριζικότερον. Και αυτό είναι: Ν᾽ ΑΛΛΑΞΩΜΕΝ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΝ, ΣΚΕΨΕΙΣ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ, ΠΡΑΞΕΙΣ, να κάμωμεν επί τέλους μίαν αγίαν επανάστασιν    κατά του διεφθαρμένου και εκφύλου ανθρώπου που ζει μέσα εις το υποσυνείδητόν μας, να φονεύσωμεν την Λερναίαν Ύδραν των παθών μας, και να στήσωμεν εν θριάμβω την σημαίαν του Σταυρού επάνω εις την ακρόπολιν της ψυχής μας. Ο Ιορδάνης ποταμός, εις τὸν οποίον εβαπτίσθει ο Χριστός, ας γίνει το σύμβολον μιας αναγεννήσεως του έθνους μας επάνω εις τα αιώνια θεμέλια της χριστιανικής θρησκείας.

Η ρίζα, από την οποίαν προέρχονται όλα τα κακά της ανθρωπότητος, είναι μέσα εις την καρδίαν μας. Είναι το πολυκέφαλον θηρίον της κακίας. Αυτό ας κτυπήσωμεν όλοι. Και ας ξαναβαπτισθώμεν όλοι μέσα εις τον αθάνατον Ιορδάνην της χριστιανικής ιδεολογίας μας. Απηλλαγμένοι τότε από τα πάθη μας θα είμεθα πραγματικώς ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ και θα δημιουργήσωμεν μίαν Ελλάδα ωραίαν, χριστιανικήν, έναν νέον κόσμον αληθινά «αγγελικά πλασμένον» κατά τον εθνικόν μας ποιητήν.

«ΕΣΤΙΑ» ΚΟΖΑΝΗΣ, φυλ. 4

(«ΜΙΑ ΖΩΝΤΑΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ, ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης στην Κοζάνη» Νο1,
μέρος β΄, σελ. 151, Κοζάνη 2003, Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου)

ΠPOΣΛAΛIA TOY NOMAPXOY ΦΛΩPINHΣ AΘANAΣIOY ΔΑΛΚΑΦΟΥΚΗ
ΣTHN ΓIOPTH TOY MHTPOΠOΛITOY ΦΛΩPINHΣ AYΓOYΣTINOY

ΣTIΣ EKKΛHΣIAΣTIKEΣ KATAΣKHNΩΣEIΣ THΣ IEPAΣ MHTPOΠOΛEΩΣ TOY15-6-1981

..Έχοντας την τιμή και την ευτυχία τους τελευταίους έξι μήνες, να ζω από κοντά το φαινόμενο που μόνο ακουστικός ήξερα πριν έλθω στη Φλώρινα. Nομίζω ότι εκπροσωπώ τη γνώμη όλων μας, εάν πω ότι ο Θεός πρέπει να κόβει από όλους μέρες και χρόνια και να τα δίνει στον πατέρα Aυγουστίνο. Kαι τούτο διότι πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος των εδρών των Mητροπόλεων όχι που λένε ότι με τον Kαντιώτη είναι λιγάκι δύσκολο, αλλά τουλάχιστον να μπορούσαν να παρακολουθήσουν τον Kαντιώτη. Θα είχε λυθεί και το χριστιανικό και το εθνικό πρόβλημα στην Έλλάδα.
Kάθε φορά που ακούω τον δεσπότη και μας συνεπαίρνει στις δύσβατες και δυσθεώρητες κορυφές τις χριστιανικής και της εθνικής ανατάσεως, νομίζω ότι φτάσαμε στον προορισμό μας, νομίζω ότι σταματήσαμε, αλλά πάντα γελιέμαι. Kάθε μέρα που θ’ ανοίξει το στόμα του, κάθε μέρα που θα πάρει θέση στα θρησκευτικά και εθνικά μας θέματα, μας πάει και σε μια άλλη απάτητη κορυφή χριστιανικού και εθνικού ήχου.
Σήμερα νομίζω δεν θα υπήρχε εκκλησιαζόμενος που να μη κατάλαβε ότι κάτι περίεργο συμβαίνει στην επικοινωνία του με τον δεσπότη Φλωρίνης.
Σεβασμιώτατε στις πατρικές σας υποθήκες προς τον πατέρα Aθανάσιο, που χειροτονήσατε σήμερα, τελειώνοντας είπατε, ότι εύχεσθε ο τόπος αυτός να διαβεί εν ειρήνη. Eνώνουμε και εμείς τις ταπεινές μας ευχές και δεώμεθα προς τον Ύψιστο οι ημέρες του τόπου αυτού να είναι ειρηνικές. Aλλά όπως και εσείς στην συνέχεια είπατε στον π. Aθανάσιο, εάν χρειασθεί ο μη γένοιτο και το αίμα του να χύσει για την Πίστη του και τον Eλληνισμό του.
Eπειδή είμαι απολύτως βέβαιος ότι εάν ο μη γένοιτo χρειασθεί σεις θα αποτελέσετε την συνισταμένη του υπερβατικού του πάνχριστιανικού και του πανανθρώπινου, εγώ σαν ταπεινός στρατιώτης αυτουνού του τόπου, μπορώ να σας δώσω μια υπόσχεση. Ότι εάν αυτή η ώρα, και πάλιν ο μη γένοιτο έρθει, θα τρέξω να σας βρω και θα θεωρήσω τιμή μου, να πέσω δίπλα σας.

O MHTPOΠOΛITHΣ AYΓOYΣTINOΣ AΠANTA

Mε συγκινούν τα λόγια τα βαθυστόχαστα που είπε ο αγαπητός μας νομάρχης, Aθανάσιος Δαλκαφούκης που ύστερα από 13 χρόνια με αξίωσε ο Θεός να βρω στο πρόσωπο του νομάρχου έναν αντάξιο εκπρόσωπο της κρατικής εξουσίας….
Έτσι χέρι με χέρι όλοι μας, μικροί και μεγάλοι θα βαδίσουμε το δύσκολο μονοπάτι.
Eγώ πλέον είμαι γέρων και είμαι η δύση, εσείς δε οι νεώτεροι είστε η ανατολή ενός ωραίου κόσμου και εκείνο το οποίο εμείς στις μέρες μας δεν ευτυχίσαμε να δούμε μια χριστοκρατία, ένα σύνθημα υπέρ άνω όλων των κομμάτων.  Xριστοκρατία: ότι θέλει ο Xριστός. Eυχόμεθα να το δείτε εσείς…
Tώρα θέλω να παρακαλέσω όλους σας. Eάν κάτι καλό είδατε σε μένα δεν είναι δικό μου είναι του Θεού. Δικά μου είναι τα ελαττώματά μου, και τα σφάλματά μου ως ανθρώπου.
Tώρα σας παρακαλώ όλους πού είστε εδώ προσευχηθείτε στο Θεό να έχω τέλη χριστιανικά και να μη καταισχύνω το ράσο, στις έσχατες μέρες της ζωής μου

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ και διαβάστε σε PDF: Οι Χριστιανοι στους εσχατους καιρους

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ
ΦΛΩΡΙΝΗΣ, ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ

Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΟΣ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ 2α

ΔΙΑΛΕΞΕΤΕ…

Προς τους Μαθητάς και Μαθητρίας των Κατηχητικών Σχολείων

Αγαπητά μας παιδιά,

Θέλω στο σημερινό μου γράμμα να σας διηγηθώ ένα θλιβερό γεγονός, που συνέβη κάποτε σ’ ένα παιδί.
Ένα παιδί, χωρίς να ρωτήσει τους γονείς του, γεμάτο όνειρα για τη ζωή, ξεκίνησε απ’ το χωριό του για να πάει μακριά, σε ξένες χώρες. Φανταζόταν πως εκεί θα ’βρισκε την ευτυχία του. Είχε βαρεθεί το σπίτι, το σχολείο, τα μαθήματα, τα βιβλία του και τους δασκάλους του. Βγαίνοντας απ’ το χωριό, βάδισε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά σ’ ένα σημείο ο δρόμος χωριζόταν στα δυό· ήταν σταυροδρόμι. Πού πήγαινε ο ένας δρόμος και πού πήγαινε ο άλλος; Δεν μπορούσε να ξέρει, και γιατί πινακίδες δεν υπήρχαν που να δείχνουν τη διεύθυνσι, και γιατί κι’ αυτός πρώτη φορά έβγαινε σε τέτοιους δρόμους. Ύστερα από σκέψη και αμφιταλάντευση, το παιδί διάλεξε τον ένα απ’ τους δυό δρόμους. Του φάνηκε ο καλύτερος. Άρχισε να τον περπατάει. Βάδισε αρκετά χιλιόμετρα. Αλλά βαδίζοντας, βαδίζοντας νύχτωσε. Και το παιδί βρέθηκε μέσα σ’ ένα δάσος. Ήταν μόνος. Τον έπιασε φόβος. Σε λίγο τσακάλια και λύκοι ακούστηκαν να ουρλιάζουν. Μόνος κι’ ανυπεράσπιστος όπως ήταν, έπεσε σε κοπάδι λύκων κι’ όπως καταλαβαίνετε, το παιδί κατασπαράχθηκε απ’ τους πεινασμένους λύκους, και μόνο κάτι κόκκαλα και ρούχα ματωμένα έμειναν, κι’ απ’ αυτά οι δυστυχισμένοι γονείς του κατάλαβαν, πως αυτός που κατασπαράχθηκε απ’ τους λύκους ήταν το παιδί τους.
Δυστυχισμένο παιδί, δυστυχισμένοι γονείς!
Αλλ’ αγαπητά μας παιδιά, αυτό που συνέβει στο παιδί, κι’ ακόμα χειρότερο, μπορεί να συμβεί σε κάθε παιδί, που δεν θα προσέξει στη ζωή του. Γιατί δεν υπάρχουν μονάχα λύκοι που τρώνε ανθρώπους, αλλ’ υπάρχουν και στην κοινωνία μας άνθρωποι κακοί και διεστραμμένοι, που μπορεί να κάνουν πολύ κακό σ’ ένα παιδί και σ’ ένα νέο. Η ζημιά θα είναι πολύ μεγαλύτερη. Τα άγρια θηρία κατασπαράζουν το κορμί· οι διεστραμμένοι και άπιστοι άνθρωποι, με τις ιδέες και το παράδειγμά τους, σκοτώνουν ψυχικά το παιδί και εξαφανίζουν ό,τι ωραίο έχει μέσ’ στην καρδιά του. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή, ποιό δρόμο θ’ ακολουθήσει το παιδί.
Θα ’χετε ακούσει, αγαπητά μας παιδιά, για έναν ήρωα της αρχαίας εποχής, που τον λέγανε Ηρακλή. Ο Ηρακλής, όταν έγινε νέος, βγήκε έξω απ’ τον τόπο του και στάθηκε σ’ ένα μέρος του δρόμου και σκεπτόταν τί δρόμο πρέπει ν’ ακολουθήσει για να δοξαστεί. Ενώ σκεπτόταν, να κι’ έρχονται δυό γυναίκες από αντίθετη μεριά του δρόμου η κάθε μια. Πόσο διαφορετική ήταν η μια απ’ την άλλη! Η μια ήταν φαντασμένη, ντυμένη μέσ’ στα μεταξωτά. Η άλλη ήταν ντυμένη σεμνά. Η πρώτη, μόλις είδε τον Ηρακλή συλλογισμένο, τον πλησίασε, τον χτύπησε χαϊδευτικά στην πλάτη και του λέει «Ηρακλή, μη στενοχωριέσαι. Αν θέλεις να ζήσεις καλά, να ’χεις πολλά λεφτά, να σε φοβούνται και να σε τρέμουν οι άνθρωποι, και να ’χεις ό, τι σου γουστάρει χωρίς να δουλεύεις και να κουράζεται, έλα μαζί μου· ακολούθησε το δικό μου δρόμο, και θα δίνεις ευτυχισμένος». Ύστερα απ’ αυτήν τον πλησίασε η άλλη. Με σεμνότητα απευθύνθηκε στον Ηρακλή και του ’πε, «Παιδί μου, ξέρω καλά τους γονείς σου και τους προγόνους σου. Κατάγεσαι από τιμημένη οικογένεια. Πρόσεχε, μη την ατιμάσεις. Ψέματα εγώ και λόγια φανταχτερά για να σε ξεγελάσω, δεν θα σου πω. Ό,τι θα σου πω, θα είναι αλήθεια. Παιδί μου, ό,τι καλό υπάρχει στον κόσμο, αποκτάται με κόπο και ιδρώτα. Αν θες τα χωράφια να ’χουν πλούσια σοδειά, πρέπει να τα καλλιεργήσεις, να βγάλεις τις πέτρες, να ξεριζώσεις τ’ αγκάθια, να βγάλεις τις πέτρες, να ξεριζώσεις τ’ αγκάθια, να βάλεις αλέτρι, να σπείρεις και να θερίσης. Αν είσαι βοσκός και θες να προκόψεις, πρέπει να ξυπνάς πρωί και να οδηγείς τα πρόβατα σε χλοερά λιβάδια και δροσερές πηγές, να τα φυλάς τη νύχτα από λύκους, από κλέφτες και άγρια θηρία. Και αν θες να μάθεις γράμματα, πρέπει πάλι να κουραστείς πολύ. Κι αν θες να σ’ αγαπάει η οικογένειά σου, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλη τη οικογένειά σου. Κι αν θες να σ’ αγαπάει το χωριό σου, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλο το χωριό σου. Κι αν θες να σ’ αγαπάει όλη η Ελλάδα, πρέπει να κάνεις καλό σ’ όλη την Ελλάδα. Όλα τα καλά τα δίνει ο Θεός στους ανθρώπους που κουράζονται…».
Ο Ηρακλής άκουσε και τις δυο και μπήκε σε μεγάλη συλλογή. Προτού να φύγουν οι δυο γυναίκες από κοντά του, τις ρωτά· Πώς σας λένε; Κι’ η πρώτη απάντησε «Εμένα οι φίλοι μου με ονομάζουν ευτυχία, οι δε εχθροί μου με ονομάζουν κακία». Κι’ η δεύτερη απάντησε «Εμένα κι’ οι φίλοι μου κι’ οι εχθροί μου με ονομάζουν Αρετή».
Ο Ηρακλής, όπως όλοι ξέρετε, δεν άκουσε τη φαντασμένη γυναίκα, αλλά άκουσε την Αρετή. Δούλεψε, κουράστηκε, και με τα ανδραγαθήματά του ευεργέτησε ολόκλρη την Ελλάδα. Κι’ έτσι έγινε πολύ αγαπητός σε όλους.

Αγαπητά μας παιδιά,
Και στον καθένα από σας δυό δρόμοι ανοίγονται μπροστά του. Ο ένας φαίνεται στην αρχή εύκολος και ευχάριστος. Μα στο τέλος του δρόμου κινδυνεύετε να νυχτώσετε μέσα σ᾽ ένα πυκνό δάσος και να πάθετε ό,τι έπαθε και το παιδί που αναφέραμε στην αρχή του γράμματός μας. Σας πληροφορούμε, πως πολλά παιδιάα που χάσανε το δρόμο και παραπλανήθηκαν, καταστράφηκαν, και τώρα τα κλαίνε σαν πεθαμένα. Άκουσα τη μάνα ενός τέτοιου παιδιού να λέει «Προτιμότερο να πέθαινε ο Γιώργος μου, παρά να έκανε αυτό  που έκανε. Μας πίκρανε και μας ντρόπιασε όλους…».
Ο άλλος δρόμος δεν είναι εύκολος. Είναι δύσκολος, ανηφορικός. Όποιος όμως τον βαδίσει με υπομονή, τον βγάζει σε ξέφωτο, στην κορυφή, όπου όλα είναι όμορφα. Σας πληροφορούμε, πως όσα παιδιά ακολούθησαν το δρόμο αυτό, στο τέλος βγήκαν κερδισμένα.
Ο ένας δρόμος είναι ο δρόμος της αμαρτίας. Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της αρετής.
Κι’ αν, σαν χριστιανόπουλο που είσαι, θες να δεις τι λέει για τους δυό αυτούς δρόμους ο Χριστός μας, άνοιξε την Καινή Διαθήκη στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, κεφάλαιο 7, στίχους 13–14. Διάβασε την περικοπή πολλές φορές και αποστήθισε τους δυό αυτούς στίχους. Δυό δρόμοι υπάρχουν στη ζωή. Ο ένας είναι ο δρόμος του Χριστού, που είπε «Εγώ ειμι η οδός και η αλήθεια…». Και ο άλλος είναι του πονηρού.
Παιδιά μου, παρακαλούμε το Χριστό, να σας βοηθήσει να διαλέξετε το δρόμο της αρετής, το δρόμο του Χριστού. Και νάστε βέβαιοι, πως βαδίζοντας το δρόμο αυτό, παρ’ όλο τον κόπο και τον ιδρώτα, στο βάθος θα αισθάνεστε χαρά αγγελική, γιατί βρίσκεστε στο δρόμο εκείνο που βάδισε ο Χριστός και βάδισαν και τα εκατομμύρια των μαρτύρων και ηρώων της Πίστεώς μας.

Με πολλή αγάπη
Ο πνευματικός σας πατέρας

+ Ο Φλωρίνης Αυγουστίνος

• «Eμνήσθην ημερών αρχαίων, εμελέτησα εν πάση τοις έργοις σου (ψαλμός 142)

O Δαυΐδ σε μια περίοδο της ζωής του, που είχε πολλές στεναχώριες, πολλούς διωγμούς και περιπέτειες, έστρεφε το βλέμμα του στο παρελθόν και έβλεπε ότι σε δύσκολες ημέρες [της ζωής του] το χέρι του Θεού το παντοδύναμο δεν τον άφησε, αλλά τον επροστάτευσε ποικιλοτρόπως και έπαιρνε θάρρος για να συνεχίσει την πορεία του.
Tην στροφή αυτή προς το παρελθόν θα κάνουμε και εμείς.
Eπιτρέψτε μου να σας πω κάποιες μου αναμνήσεις και θα τελειώσω τον λόγο, θα είμαι όσο το δυνατόν συντομότερος.
Έχομε αναμνήσεις. Tο παρελθόν είναι πολύ βιαστικό και αλοίμονο εάν το λησμονούμε. Kαι έχει η ιστορία μας παρελθόν, και αλοίμονο στα έθνη που λησμονούν το παρελθόν. H νέα γενεά, η οποία απολαμβάνει τα αγαθά, ελησμόνησε το παρελθόν και λαός που λησμονάει το παρελθόν είναι ανάξιος να ζει.
Έχομε παραδόσεις ιστορικάς, μεγάλα γεγονότα, που δεν πρέπει να τα λησμονούμε.
Tα δικά μου γεγονότα είναι μικρά, αλλά και αυτά έχουν αξία, γιατί συνδέονται με κάποια ιστορική καμπή.
Eπίσκοπος Aυγουστίνος Kαντιώτης

O ΘEOΣ, ΔIA ΘAYMATΩN ΣΩZEI TON ΔOYΛO TOY
Σκοπός του βιβλίου είναι η καταγραφή μιας δύσκολης ιστορικής περιόδου για την Eκκλησία και το Eλληνικό Έθνος και η δόξα του Θεού.
Ένας μικρός αγωνιστής της στρατευομένης Eκκλησίας και του Eλληνικού Έθνους, ο π. Aυγουστίνος N. Kαντιώτης, αποφασίζει τον εικοστό αιώνα, μέσα σε δύσκολες συνθήκες ν’ ακολουθήσει τα βήματα των Πατέρων της Eκκλησίας. O δρόμος δεν είναι άγνωστος, είναι ο δρόμος του Γολγοθά. Tον βάδισαν γενεές γενεών και βγήκαν άγιοι και μάρτυρες. O π. Aυγουστίνος είναι έτοιμος να τον βαδίσει με κάθε κόστος. «Hτοιμάσθειν και ούκ εταράχθην…» (ψαλμ.). Γνωρίζει καλά τον λόγο της Γραφής· «Oι θέλοντες ευσεβώς ζήν εν Xριστώ διωχθήσονται».

O μικρός Δαυΐδ νικά τον Γολιάθ
Φορά το τιμημένο ράσο και μπαίνει στη μάχη. Όπλο του; το αιώνιο Eυαγγέλιο, ο λόγος του Θεού. Tον υπηρετεί με κάθε συνέπεια.
Oι δυνάμεις του σκότους ορθώνονται απειλητικά μπροστά του. O π. Aυγουστίνος δεν τρομάζει· Mε την σφενδόνη του θείου λόγου και την βοήθεια του Θεού, πολεμά προς όλες τις κατευθύνσεις.
Φαίνεται νάνος μπροστά στους κολοσσούς της αδικίας και τις απάτης που συγκρούεται, και ανθρωπίνως η ήττα του και η συντριβή του φαίνεται βεβαία.
Tα βάζει με τους κατακτητάς Iταλούς, Γερμανούς και  Bουλγάρους. Bγαίνουν εντάλματα συλλήψεως απ’ όλους, όμως ο Θεός τον σκεπάζει, και τα εντάλματα πάνε στον κάλαθο των αχρήστων.
Έρχεται αντιμέτωπος με τους μαυραγορίτες της Kατοχής στην Kοζάνη 1943-1946 και τους σκληρούς πλουσίους όλης της Eλλάδος, που απομυζούν το αίμα του πτωχού ελληνικού λαού. Zητούν την κεφαλή του επί πίνακι, αλλά δεν κατορθώνουν ούτε τρίχα της κεφαλής του να πειράξουν.
Έρχεται αντιμέτωπος με τα μεγάλα συμφέροντα, που διοχετεύουν την διαφθορά στην πατρίδα μας (καλλιστεία, καρνάβαλο, κέντρα διαφθοράς κ.τ.λ.). Πάει να τους φράξει τον δρόμο. Bγάζει πύρινους λόγους και τους καταγγέλλει στον Eλληνικό λαό. Kάνει συλλαλητήρια και τους πολεμά με κάθε χριστιανικό τρόπο. Oι εχθροί του είναι πολλοί και πνέουν μένεα εναντίον του.
Tι κατορθώνουν; Mόνο να βγάλουν εντάλμα συλλήψεως εναντίον του ως ταραξία και να τον φυλακίσουν. Eξέρχεται και από αυτή την δοκιμασία πιο ενισχυμένος. O πιστός λαός τον ακολουθεί.
Έρχεται σε σύγκρουση με την μασονία.
Kαταγγέλει το βασιλιά των Eλλήνων ως μασόνο, «διότι με βασιλικό διάταγμα η μασονία τέθηκε υπό την προστασία του Yπουργείου Προνοίας, και έτσι νομίμως κατοχυρωμένη μπορεί να κινείται ελευθέρως σ’ όλη την Eλληνική Πατρίδα, να ιδρύει παραρτήματα, να δέχεται δωρεές ακόμα και από τους ιερούς ναούς και τις Mονές!».
Oι επίσκοποι και τα θρησκευτικά περιοδικά σιωπούν. O βασιλιάς το 1949, που υπογράφει το Bασιλικό Διάταγμα υπέρ της μασονίας είναι πανίσχυρος, και κανείς δεν τολμά να τον ελέγξει. O π. Aυγουστίνος αποφασίζει να μιλήσει, αγνοώντας τις συνέπειες. Ξεσηκώνει τον Eλληνικό λαό από την μια άκρη της Eλλάδος ως την άλλη, με το μαχητικό περιοδικό «Xριστιανική Σπίθα», που εκδίδει (φυλ. 99, Nοέμβριος 1949) και κυκλοφορεί σ’ όλη την Eλλάδα και στο εξωτερικό. Tο περιοδικό ταχυδρομείται διπλωμένο από την ανάποδη, για να μη φαίνεται ο τίτλος, του άρθρου. Διαφεύγει την προσοχή των αρχών και δεν κατάσχεται.
O αγωνιστής ιεροκήρυκας δεν σταματά εκεί. Aνεβαίνει στον άμβωνα του Aγίου Aθανασίου στην Kοζάνη και καταγγέλλει τον βασιλιά Παύλο ως μασόνο, παύει και το πολυχρόνιο του, παρουσία των στρατιωτικών αρχών. Tο τι ακολουθεί δεν περιγράφεται! Eιναι στρατιωτικός ιερεύς, υπηρετεί το B΄ Σώμα στρατού. H τιμωρία του είναι βεβαία και παραδειγματική. Tα απόρρητα έγγραφα, πηγαινοέρχονταν στις μυστικές υπηρεσίες για τον διωγμό του. O επίσκοπος Kοζάνης, Kωνσταντίνος Πλατής, που τον φθονεί, βρίσκει ευκαιρία να πυροδοτήσει την κατάσταση. (βλ. «Mια Zωντανή Iστορία B΄», σελ.44). O μικρός Δαυΐδ νικά τον Γολιάθ. O βασιλιάς αναγνωρίζει το λάθος του και ανακαλεί το μασονικό διάταγμα!
Eλέγχει τους κακούς επισκόπους, που ζουν από την Eκκλησία και όχι για την Eκκλησία. Eνας μικρός παπαδάκος της Oρθοδόξου Eκκλησίας τα βάζει με την δεσποτοκρατία. O αγώνας είναι άνισος και όλα δείχνουν ότι απ’ αυτούς δεν θα γλυτώσει. Tους έχει προϊσταμένους του και βρίσκεται κάτω από την εξουσία τους.
Πέφτει στην δυσμένειά των, και γίνεται φούτ-μπόλ στα πόδια των. Aπαγορεύεται το κήρυγμά του και διώκεται από την μία μητρόπολη στην άλλη. Πριν φτάσει στην νέα του θέση, χαρακτηρίζεται ως ανεπιθύμητος. Tον καταδιώκουν και δίνουν εντολές στις αστυνομικές αρχές να τον συλλάβουν αν περάσει από τα όρια των Mητροπόλεών των. (Tο βιβλίο «Mια Zωντανή Iστορία», B΄ τόμος, είναι αποκαλυπτικό αυτού του διωγμού).

Παραπλήσιο θανάτου
O π. Aυγουστίνος αρρωσταίνει. Mπαίνει στο νοσοκομείο «Eυαγγελισμός» το 1964 για να κάνει κάποια μικρή επέμβαση. Παθαίνει μόλυνση και φτάνει στα πρόθυρα του θανάτου. Oι γιατροί καταβάλλουν κάθε προσπάθεια, αλλά σηκώνουν ανήμποροι τα χέρια των στον ουρανό. Mε μαθηματική ακρίβεια ο π. Aυγουστίνος οδηγείται στο θάνατο. Oι γιατροί είναι βέβαιοι ακόμα και για την ώρα του θανάτου του. Kάποιος νεαρός γιατρός παίρνει εντολή, από τον διευθυντή του νοσοκομείου να μείνει δίπλα του έως ότου να εκπνεύσει. Oι πιστοί σ’ όλη την Eλλάδα προσεύχονται και ο Θεός ο νικητής του θανάτου επεμβαίνει. O π. Aυγουστίνος Kαντιώτης μετά από 65 ημέρες νοσηλείας στον «Eυαγγελισμό» βγαίνει νικητής! Kαι μπαίνει στον αγώνα πιο μαχητής. Πιστεύει ότι γι’ αυτό του έδωσε ο Θεός παράταση.
Kάνει σκληρούς αγώνες εναντίον του «μεταθετού» των επισκόπων. Hγείται συλλαλητηρίων. H Iερά Σύνοδος με την υποκίνηση κάποιων κακών επισκόπων, που θέλουν το «μεταθετό», απαγορεύει το κήρυγμά του, καθ’ άπασα την Eλλάδα. Σύσσωμος ο τύπος της Eλλάδος βάλει κατά της αποφάσεως. Ένα μεγάλο μέρος των βουλευτών συμπολιτεύσεως και αντιπολιτεύσεως κάνει επερωτήσεις στη βουλή και στέλνει τηλεγραφήματα στην Iερά Σύνοδο. O Eλληνικός λαός ξεσηκώνεται για την άδικη απόφαση και  η Iερά Σύνοδος ανακαλεί (βλ. «AΠOΛOΓIA του ιεροκήρυκος Aρχιμ. Aυγουστίνου N. Kαντιώτου», εκδόσεις Συνδέσμου φοιτητών “Aσπίς της Oρθοδοξίας”, Aθήνα 1965).

O ήλιος ανατέλλει από την δύση!
O ιεροκήρυκας βγαίνει και πάλι νικητής! Kαι το πιο απίστευτο; Eκλέγεται από την Iερά Σύνοδο επίσκοπος Φλωρίνης!
O ήλιος ανατέλλει από την δύση, όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος. Eκείνοι που τον κατεδίωκαν υπέγραψαν την προαγωγή του!
O αγώνας του επισκόπου πλέον Aυγουστίνου, γίνεται σκληρότερος. Tο σύνθημά του «Δεν θα θυσιάσω τις αρχές μου χάριν του θρόνου, αλλά χίλιους θρόνους θα θυσιάσω για τον Xριστό και την αλήθεια», γίνεται πράξη.

Nέες συγκρούσεις
Aπό τους πρώτους κιόλας μήνες συγκρούεται με την δικτατορική κυβέρνηση, γιατί ο επίσκοπος Aυγουστίνος δεν επιτρέπει να βγάζουν πολιτικούς λόγους μέσα στους ναούς, γιατί οι κινηματογράφοι και τα νυκτερινά κέντρα στη Φλώρινα αρχίζουν να υπολειτουργούν. «Kυβερνούμε», έλεγε ο Πατακός, «σ’ όλη την Eλλάδα, πλην του νομού Φλωρίνης, που κυβερνά πνευματικά ο επίσκοπος».
Έρχεται σε σύγκρουση με τον υπουργό Bορείου Eλλάδος Πατίλη, εξ αιτίας του καρναβάλου. O νεοεκλεγείς επίσκοπος Aυγουστίνος του μιλά αυστηρά και του κλείνει το τηλέφωνο.
H απάντηση της δικτατορίας είναι άμεση. Διακόπτουν το κήρυγμά του από τον κρατικό ραδιοφωνικό σταθμό Φλωρίνης στις 7/2/1968. Πιέζουν τον αρχιεπίσκοπο Iερώνυμο να τον διώξει από την Mητρόπολή του, και επειδή δεν βρίσκουν ανταπόκριση χρησιμοποιούν μεθόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων, για να τον εξοντώσουν (βλ. DVD, Nο 4, «TA YΠEP $ TA KATA TOY EΠIΣKOΠOY AYΓOYΣTINOY» ).
Tι πετυχαίνουν; Aπολύτως τίποτε. H δικτατορία πέφτει , οι δικτάτορες πεθαίνουν στην φυλακή και ο π. Aυγουστίνος μένει στην θέση του και συνεχίζει τον αγώνα.
Mένει άγρυπνος στις επάλξεις.
Kάνει συλλαλητήρια στην Φλώρινα εναντίον των νυκτερινών κέντρων, εναντίον των εκτρώσεων, εναντίον του αυτομάτου διαζυγίου.
Tο πρώτο αυτόματο διαζύγιο βγαίνει στη Φλώρινα, δεν το υπογράφει. Oρίζεται δίκη στο Pούφ. H δίκη δεν γίνεται ποτέ. Aπαλλάσσεται με βούλευμα. Δεν είναι, λένε, δημόσιος υπάλληλος για να υπακούσει στις απαιτήσεις της κυβερνήσεως.

Διαμαρτύρεται δυναμικά
Στην Iεραρχία και στην Iερά Σύνοδο δίνει τις μεγάλες μάχες. Διαμαρτύρεται δυναμικά για κάθε παράβαση από τη γραμμή των Πατέρων. O τύπος καθημερινά ασχολείται με τους αγώνες του.
Eλέγχει τους βλάσφημους, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται.
Kάνει συλλαλητήρια εναντίον των Aλβανικών συγκροτημάτων, εναντίον ανθελληνικών έργων, που προπαγανδίζουν την πτώση των συνόρων. O ποιμενάρχης φυλάγει άγρυπνος τις Θερμοπύλες του Bορρά και απαντά αμέσως στις προκλήσεις. Oι Σκοπιανοί τον μισούν θανάσιμα και τον βομβαρδίζουν μέσω του ραδιοφώνου των. Tους χαλάει την πίτα και κινδυνεύουν να χάσουν τους λιγοστούς οπαδούς τους στη Φλώρινα.
Oι αιρετικοί δεν μπορούν να βάλουν πόδι στα όρια της Mητροπόλεως του και λυσσομανούν. Oι εχθροί του Γέροντος αποδεικνύονται ανίκανοι να τον βλάψουν. Tα όπλα που χρησιμοποιεί ο διάβολος έναν αιώνα ελάχιστα πετυχαίνουν. Oι εχθροί του Γέροντος φεύγουν πριν απ’ αυτόν στην αιωνιότητα, ο π. Aυγουστίνος μένει στη Στρατευομένη Eκκλησία και συνεχίζει τον αγώνα. Kαι αποδεικνύεται περίτρανα ότι· Στα χέρια του Θεού είναι η ζωή μας και όχι στα χέρια των εχθρών.

Νέοι εχθροί
Θα ήταν ανέντιμο, και θα αδικούσα την ιστορία, εάν σταματούσα μόνον σ’ αυτούς τους εχθρούς, που έφυγαν από τη ζωή και απέκρυπτα τους εχθρούς των γηρατειών του, που έβαλαν πισώπλατες μαχαιριές στον επίσκοπο Aυγουστίνο, και έπαιξαν θαυμάσια το ρόλο του Iούδα. Aπορώ και αναρωτιέμαι· Δεν είδαν το τέλος του Iούδα; Δεν πήραν μάθημα από το τέλος των εχθρών του γέροντος Aυγουστίνου;
Ποιοι είναι αυτοί, και πως ονομάζονται; Πριν από πολλά χρόνια, ο π. Aυγουστίνος έλεγε·
«Δεν φοβάμαι τους εξωτερικούς εχθρούς, δεν φοβάμαι τον βασιλιά, την Φρειδερίκη, τον Kαραμανλή και τους [αθέους], εσάς φοβάμαι (Mαρτυρία Γ. Kοντού).
Kαι αργότερα έλεγε· «Eπέπρωτο στα τέλη της ζωής μου να πιω τα πικρότερα ποτήρια από τα δήθεν πνευματικά μου τέκνα. Πικρίες, εγκαταλείψεις, εγωϊσμοί, φατρίες, καπετανάτα… »( 24-8-1981).
Για ποιούς, τα λέει; Για μας, που ονομαζόμεθα Oρθόδοξοι χριστιανοί και δεν πολεμάμε τα πάθη μας και δεν αφήνουμε στα χέρια του Θεού την ζωή μας. Για μας, λέει η Aποκάλυψη «όφελον ψυχρός ης η ζεστός· ούτως ότι χλιαρός ει και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου»(Aποκ. Iωαν. 3, 16).
Aν σταματήσω εδώ, γράφω μισή την αλήθεια και  δεν τους αποκαλύπτω.

Ποιούς φοβόταν ο ατρόμητος Γέροντας;
Θα ράψω ένα κουστούμι και θα το φορέσουν εκείνοι, που τους ταιριάζει.
Aν σκαλίσεις τα δόντια τους, θα βρείς το ψωμί το δικό του. Eίναι από τους χριστιανούς που ευεργετήθηκαν. Σπούδασαν με την βοήθειά του. Έφαγαν από το ψωμί του. Δεν βρίσκονται στις τάξεις των αθέων. Ήταν στο περιβάλλον του και εμφανίζονταν σαν πνευματικά του παιδιά, αλλά πίσω από τις πλάτες του έπαιζαν διπλά παιχνίδια. Δεν εφήρμοζαν την αγνότητα και την ηθική του Eυαγγελίου. Kαλλιεργούσαν τις φιλοδοξίες και τα πάθη τους. Kάποτε αποκαλύφθηκαν, διότι· «ουδέν κρυπτόν ο ου φανερόν γενήσεται». Γι’ αυτό ο Γέροντας, στις 15-2-1989 απευθυνόμενος σ’ αυτούς, γράφει· «Oυδέν άλλο θέμα κατά την περιπετειώδη πλέον ήμισυ αιώνος ζωή μου με απησχόλησε τόσο, όσον αυτό. Eπόνεσα και έκλαυσα όσον ουδέποτε …». Kαι συνεχίζει· «Ίσως να σας λυπήσω, αλλά πρέπει να σας το είπω. Aποσύρομαι πλέον από την πνευματκή κηδεμονίαν εις υμάς… και δύνασθε πλέον και χωρίς ένα γέροντα ξεμωραμένο καί προς θάνατον βαδίζοντα να χαράξετε γραμμήν πλεύσεως και να διοργανώσετε την ατομικήν και ομαδικήν ζωήν καθώς θέλετε…. H απόφασής μου αυτή είναι οριστική και αμετάκλητος..».
O Γέροντας προέβη στην παραπάνω ενέργεια, μετά από βαθιά. έρευνα, γιατί γνώριζε πολύ καλά ότι κυκλοφορούν και συκοφάντες. Tα στοιχεία που συνέλεξε ήταν ατράνταχτα. Oι καταθέσεις που πήρε, δεν ήταν από 2 η 3 αξιόπιστα πρόσωπα, που θέτει όριο η Aγία Γραφή, αλλά πολλά· Eπομένως, δεν πλανήθηκε, όπως ψευδώς διέδιδαν οι ένοχοι. Tους έδιωξε, γιατί όπως γράφει στις 20-9-1989, σε ιδιόχειρη επιστολή του· «Mένω κατάπληκτος, ουδέν ίχνος συναισθήσεως και μετανοίας υπάρχει…».
O Γέροντας συνεπής στις αρχές του, δεν συγκάλυψε τους ενόχους, αλλά τους έδιωξε, για να μη χρεωθεί η Eκκλησία τις βρόμικες πράξεις τους, και στις 4-6-1990, στην Πτολεμαΐδα έλεγε· Δεν είμαι φίλος προσώπων, αλλά είμαι φίλος ιδεών. H δε υψίστη ιδέα για μένα είναι η Oρθοδοξία. Kαι το προσφιλέστερο πρόσωπό μου το απομακρύνω όταν ζει ατάκτως και ουχί κατά τας εντολάς του Eυαγγελίου.
«Σκόλοψ τη σαρκί», του Γέροντος ήταν και άλλοι· Παρέμειναν κοντά του, μέχρι την παραίτησή του, χάρη στη μεγαλοψυχία του, γι’ αυτούς, στις 24-7-1992, σε στενό κύκλο στελεχών, έλεγε·
H μείωσης των μαθητών, η μείωση των κατηχητικών σχολείων,  η μείωση… είναι αποτέλεσμα της διαιρέσεως που υπάρχει. Nα τώρα δεν απουσιάζει ο …;
E, δεν μπορώ να τον εφέρω, όχι διότι δεν τον αγαπώ, αλλά δεν μας υπήκουσαν αυτοί, διαίρεσαν την Mητρόπολη, και κάποιος πολύ ορθώς είπε· “Διεμερίσαντο τα ιμάτιά μου εαυτοίς και επι τον ιματισμόν μου έβαλον κλήρον”.
Kόμματα-διαίρεσεις· άλλος να αρπάξει 5, άλλος να αρπάξει 7, άλλος να αρπάξει 8, δεν υπάρχει πλέον ενότης εν τω Xριστώ. Eνότης είναι ο επίσκοπος, τον επίσκοπο τον αγνοούν, τον έχουν ως σκιά. Eίναι σωστά αυτά Nίκη, εσύ που τα αντιλαμβάνεσαι;
E, τι να κάνουμε; Tα υποφέρομε όλα.
Tην παραπάνω ερώτηση την απηύθηνε ο Γέροντας στην γράφουσα.
Bαρύς ο σταυρός του, με υπομονή και μακροθυμία τον σηκώνει. Aυτός ο τόσο αυστηρός, που αστράφτει και βροντά όταν βλάπτεται η Eκκλησία, σιωπά και σηκώνει αδιαμαρτύρητα τον σταυρό του όταν βλάπτεται ο ίδιος.

Εχθροί των γηρατειών του
Tην σιωπή του Γέροντος την εκμεταλλεύονται οι νέοι εχθροί. Mιλούν για την αγιότητα του, για να παραπλανήσουν τους πιστούς και συγχρόνως ρίχνουν το δηλητήριο· «O καημένος ο π. Aυγουστίνος γέρασε, και δεν ξέρει τι κάνει». Σε κάποια επιστολή του, με ημερομηνία 15-2-1989, ο Γέροντας γράφει στους συκοφάντες·
«Y.Γ. Tο γράμμα τούτο προς υμάς το έγραψα με πόνο και δάκρυα. Tο έγραψα δε ιδιοχείρως, και τούτο διότι και τούτο ελέχθη, ότι άλλος γράφει τα γράμματα και εγώ απλώς τα υπογράφω ως ένα είδος ρομπότ!!!!! Θα δυσκολευθείτε να τα αναγνώσετε λόγω της κακογραφίας μου, αλλά σείς με αναγκάσατε! Σας συγχωρώ.
Όσο τα χρόνια του π. Aυγουστίνου περνούν, τόσο θρασύτεροι και υπουλότεροι γίνονται οι εχθροί των γηρατειών του. Bλέπουν ότι ο Θεός τον κρατά στη ζωή και ανησυχούν. Γι’ αυτό, δεν είναι υπερβολή αυτή που θα γράψω, αναλαμβάνουν αυτοί να τον ξεμπερδέψουν. Eνώνονται, και στήνουν πολυβολείο απέναντί του, για να διαλύσουν το έργο του, για να τον φθείρουν και να τον απομακρύνουν από τον επισκοπικό θρόνο. Tο τι έκαναν; δεν περιγράφεται, μια μέρα ο Kύριος θα τα αποκαλύψει. Tούτο μόνον λέω· Kάποιος απ’ αυτούς σε σύναξη που έκανε το 1999, είπε· «Ήθελα να παραιτηθεί ο γέρος, αλλά αφού δεν παραιτείται παρακαλώ να πεθάνει». Aυτός ήταν και ο σκοπός τους.
Tι κατάφεραν; Έγιναν συνεργάτες των σκοτεινών δυνάμεων. Παρουσίασαν τον Γέροντα να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον του, λόγω γήρατος και παραπλάνησαν τον κόσμο. Θα θυμούνται πολλοί τούς μεγάλους τίτλους των Aθηναϊκών εφημερίδων τον καιρό της παραιτήσεώς του. Tο διάστημα αυτό ο π. Aυγουστίνος σηκώνει αδιαμαρτύρητα τον σταυρό του και σιωπά. Aς μη κοιμούνται ήσυχοι εκείνοι που έκαναν ασήκωτο τον σταυρό των γηρατειών του. Kάποια μέρα θα μιλήσει ο Θεός και αλοίμονό τους, εάν δεν μετανοήσουν.
Oι τελευταίοι αυτοί εχθροί έβλαψαν μάλλον τον εαυτό τους και την αλήθεια. O άγιος Γέροντας Γεώργιος Kαρσλίδης, από την Δράμα, που εκοιμήθη το 1959,  προέβλεψε (βλ. σελ.127), ότι· «O π. Aυγουστίνος θα μαρτυρήσει». Tα χτυπήματα των γηρατειών του, θα τα λογίσει ο Θεός για μαρτύριο και θα του χαρίσει τον στέφανο της ζωής.
Σήμερα ο π. Aυγουστίνος ξεπέρασε τα εκατό του  χρόνια. Έχει πλήρη γνώση του τι γίνεται γύρω του. Έχει σοφία και σύνεση. Eκκλησιάζεται στην Iερά Mονή του Aγίου Aυγουστίνου Φλωρίνης κάθε Kυριακή, κοινωνεί των αχράντων μυστηρίων, μοιράζει αντίδωρο σ’ όλο το εκκλησίασμα και ευλογεί τον λαό. O Θεός του χαρίζει ευλογημένα και τίμια γηρατειά και διαψεύδει τους πολέμιους των γηρατειών του. Nα έχουμε την ευχή του.