«Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού,
δέξαι παρακλήσεις αναξίων σων ικετών,
ίνα μεσιτεύσης προς τον εκ σου τεχθέντα.
Ω Δέσποινα του κόσμου, γενού μεσίτρια»
Παράκλησις! Ακούει την λέξιν ο άπιστος, ειρωνεύεται, κινεί περιφρονητικώς τους ώμους του και ερωτά: Υπάρχουν λοιπόν εις τον 20όν αιώνα, αιώνα διασπάσεως του ατόμου, υπάρχουν τόσο καθυστερημένα πνεύματα, ώστε να προσεύχονται, να κάμνουν δεήσεις και παρακλήσεις και να πιστεύουν εις τον κόσμον υπερφυσικών δυνάμεων; Προσευχή! Παράκλησις! Του φαίνεται, παράξενον ακατάληπτον το φαινόμενον της προσευχής. Δεν το πιστεύει ο άπιστος! Όπως ακριβώς ένας άγριος της κεντρώας Αφρικής δεν πιστεύει τον Ευρωπαίον, ο οποίος του λέγει, ότι υπάρχει μηχάνημα –ο ασύρματος- με το οποίον ημπορεί να μεταδώσει την φωνήν του εις απόστασιν εκατοντάδων χιλιομέτρων και ν’ ακούσει από το άλλο άκρον της γης την φωνήν ανθρώπων, τους οποίους ουδέποτε είδεν. Αλλ’ ο άπιστος δεν παραδέχεται ύπαρξιν πνευματικού κόσμου. Είναι υλιστής και γνωρίζει μόνον να ζυγίζει και να μετρά την ύλην. Δι’ αυτόν μόνον ύλη υπάρχει. Όλα είναι ύλη. Ύλη είναι ο θεός του. Πέραν απ’ αυτήν δεν υπάρχει τίποτε. Ο δυστυχής! Πιστεύει εις την ύλην, εις την δύναμιν της ύλης, πιστεύει ότι ένα ελάχιστον μόριον της ύλης που λέγεται άτομον εγκλείει μέσα του μυστηριώδεις δυνάμεις, αι οποίαι δια της επιστήμης αποδεσμευόμεναι δύνανται να συνταράξουν ωκεανούς, να αλλάξουν την κοίτην των ποταμών και να βυθίσουν στόλον ολόκληρον θωρηκτών. Πιστεύει εις την ύλην και τα θαύματά της! Αλλ’ εάν τον ερωτήσης: Ποίος έκανε, ποίος έπλασε την ύλην, το πρώτον μόριον της ύλης; Ποίος εφωδίασε την ύλην με μυστηριώδεις δυνάμεις; Ο άπιστος, ο υλιστής δεν απαντά, δεν δύναται ν’ απαντήση. Τι ν’ απαντήση;
Διότι πέραν από τας δυνάμεις του υλικού κόσμου υπάρχουν αι απείρως μεγαλύτεραι δυνάμεις του πνευματικού κόσμου. Τας αισθάνονται, τας ζουν οι πιστοί του Κυρίου μαθηταί, οι αληθινοί χριστιανοί! Εάν ο άπιστος έκαμνε τον κόπον και ηρώτα χιλιάδας συγχρόνων ανθρώπων του τι φρονούν περί προσευχής, θα ήκουε από τα στόματα μυριάδων ανθρώπων και των πέντε ηπείρων, μικρών και μεγάλων, αναλφαβήτων και σοφών επιστημόνων, ότι η προσευχή κάμνει θαύματα, ενώνει ουρανόν και γην, εξυψώνει την ζωήν των ανθρώπων εις άφθαστα ύψη. Βιβλιοθήκη ολόκληρος θα εσχηματίζετο εάν ήθελε κανείς να καταγράφει εις βιβλία τα άπειρα της προσευχής θαύματα. Αι μητέρες θα εδιηγούντο τα θαύματα που είδαν. «Είχα το παιδί μου – θα έλεγε εις τον άπιστον η μητέρα- το είχα βαρειά άρρωστον Τα φάρμακα που ηγόρασα από τα φαρμακεία πανάκριβα, μηδέν αποτέλεσμα. Οι ιατροί που εκάλεσα έκαμναν ιατροσυμβούλιον, διεφώνησαν, διεκπληκτίσθησαν και επί τέλους μου είπαν: Δεν υπάρχει σωτηρία. Έτσι μόνη μου ελπίδα έμεινε η βοήθεια του Παντοδυνάμου. Ήτο νύκτα, μεσάνυκτα. Το παιδί εκαίετο εις τον πυρετόν. Παραληρούσε. Μα εγώ δεν απηλπίσθηκα. Γονάτισα. Έκαμα την προσευχήν μου. Τα μάτια μου εγέμισαν δάκρυα. Θεέ μου, βοήθησέ με. Σώσε το παιδί μου. Παναγία κάμε το θαύμα σου! Και το θαύμα έγινε. Το πρωί το παιδί ήτο απύρετο. Άπιστε! Συ που δεν πιστεύεις εις την δύναμιν της προσευχής σε ερωτώ εγώ η μητέρα που είδα το θαύμα μέσα εις το σπίτι μου, ποίος έκανε καλά το παιδί μου;» -Πόσα τέτοια θαύματα έχουν να διηγηθούν εις τον άπιστον αι πισταί, αι χριστιαναί μητέρες. Και πόσα άλλα θαύματα έχουν να εξιστορήσουν με όλην την δραματικότητά των οι ηρωικοί στρατιώται του τελευταίου μας πολέμου, που μέσα από χαλάζι σφαίρες εσώθησαν με την προσευχήν που έβγαινε από την καρδίαν των. Κύριε! Σώσον μας! Θαύματα λοιπόν αι μητέρες. Θαύματα οι στρατιώται. Θαύματα έχει να διηγηθεί κάθε πιστόν τέκνον του Θεού που εις διαφόρους περιστάσεις της ζωής του έμαθεν από της μικράς του ηλικίας να χρησιμοποιή τον μυστικόν ασύρματον της προσευχής. Ο Θεός ακούει και σπεύδει εις την βοήθειαν του πλάσματός του.
Η προσευχή! Η παράκλησις! Δύναμις αόρατος τεραστία του ανθρώπου που γνωρίζει να την χρησιμοποιεί κατά την διδασκαλίαν του Θεανθρώπου. Και την δύναμιν της διαλαλούν όχι μόνον μικροί και ασήμαντοι οι οποίοι όμως δια την αθωότητα της καρδίας των ευρίσκονται πλησιέστερον προς την Θεότητα, αλλά και σοφοί επιστήμονες διεθνούς φήμης, οι οποίοι εβραβεύθησαν με το βραβείο Νόμπελ. Και αυτοί πιστοποιούν τα θαυμαστά αποτελέσματα της προσευχής! Αναφέρομεν εκ των πολλών τον Γάλλον επιστήμονα Αλέξιον Καρρέλ βιολόγον και φυσιολόγον παγκοσμίου φήμης, του οποίου το σύγγραμμα «ο άνθρωπος, σ’ αυτό το άγνωστον» έχει μεταφρασθεί εις πλείστας γλώσσας. Γράφει ο Καρρέλ: «Η σημερινή αντίληψις, ότι η προσευχή, ημπορεί να επηρεάσει και να θεραπεύσει παθολογικάς καταστάσεις, εξάγεται από παρατηρήσεις που εκάμαμεν εις αρρώστους, οι οποίοι εις έναν λεπτόν έγιναν καλά από κάθε λογής αρρώστειαν, όπως φυματίωσιν των οστών και του περιτοναίου, ψυχρά αποστήματα, πληγάς, καρκίνον κλπ. Η προσευχή! Και εις πολλάς περιστάσεις δεν είναι ανάγκη ο ίδιος ο άνθρωπος να προσεύχεται ή να έχει μέσα του θρησκευτικήν πίστιν· αρκεί κάποιος που ευρίσκεται κοντά του να προσεύχεται… Και τα γεγονότα αυτά (θεραπεία ασθενών δια της προσευχής) δεν ηθέλησαν ποτέ να τα κοιτάξουν οι υγιεινολόγοι, οι ιατροί, οι παιδαγωγοί και οι κοινωνιολόγοι.» Πιστεύουν λοιπόν και οι επιστήμονες της ολκής ενός Καρρέλ, κλίνουν το γόνυ ενώπιον της Ανωτάτης θελήσεως του Δημιουργού και επικαλούνται την προστασίαν Του.
Η προσευχή! Η παράκλησις! Ακριβώς διότι η προσευχή έχει τοιαύτην δύναμιν, δι’ αυτό και οι πιστοί χριστιανοί τώρα εις τους εσπερινούς του Δεκαπενταυγούστου τρέχουν χαρούμενοι εις τους Ι. Ναούς και στα εξωκλήσια της θεομήτορος Κόρης δια να προσευχηθούν θερμότερον προς τον Λυτρωτήν του κόσμου, τον οποίον ηξιώθη να γεννήσει η αγνή και η Ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ. Ακούοντες δε οι πιστοί τον γλυκύτατον παρακλητικόν κανόνα προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον τα μάτια των δακρύζουν· κάτι το αόρατον, το μυστηριώδες αισθάνονται εις τα βάθη της ψυχής των. Λες δεν πατούν την στιγμήν εκείνην την γην. Η ψυχή απογειούται, μεταφέρεται εις κόσμους υπερκοσμίους, παίρνει νέας δυνάμεις δια να συνεχίσει τον σκληρόν αγώνα της ζωής, τον αγώνα της πίστεως και της αρετής.
Χριστιανοί Έλληνες! Η εφετεινή περίοδος της Νηστείας της Θεοτόκου συμπίπτει με το ιστορικόν γεγονός, ότι 21 έθνη τας ημέρας αυτάς συσκέπτονται επάνω εις τα μεγάλα προβλήματα της παγκοσμίου ειρήνης. Κρίσιμοι ημέραι δια την Πατρίδα μας, η οποία προσδοκά Δικαιοσύνην, και δια την Ανθρωπότητα ολόκληρον, η οποία κουρασμένη διψά ειρήνην. Κρίσιμοι αι ημέραι. Ο Σατανάς το παν θα πράξει να τορπιλίσει την ειρήνην και να σπείρει νέους σπόρους μίσους. Δι’ αυτό τας ημέρας αυτάς, κατά τας οποίας συνεδριάζουν τα έθνη, ημείς οι χριστιανοί έλληνες που πιστεύομεν εις την δύναμιν της προσευχής ας πέσωμεν εις τα γόνατα. Ας παρακαλέσωμεν θερμώς τον ουράνιον Πατέρα. Ας ζητήσουμεν και την μεσιτείαν της Υπεραγίας Θεοτόκου. Πόσες φορές η Υπεραγία Θεοτόκος δεν έκαμε τα θαύματά της και δεν επροστάτευσε την μικράν μας, την μαρτυρικήν μας Πατρίδα; Ας προσευχηθώμεν λοιπόν και τώρα με πίστιν ακράδαντον. Και να είσθε βέβαιοι ότι αι προσευχαί μας θα επηρεάσουν τας αποφάσεις του Συνεδρίου κατά τρόπον μυστηριώδη, δια ν’ αξιωθώμεν ν’ ακούσωμεν: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΕΙΡΗΝΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.
Φωτογράφισαν την πύλη της Μονής του Αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος όπου ευρίσκεται το σκήνωμα του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου. Το μίσος των απύθμενο. Υβρίζουν χυδαιότατα και σήμερα τον κεκοιμημένο Μητροπολίτη από τις ιστοσελίδες των. Τον θεωρούν υπ’ αριθμό ένα εχθρό της προπαγάνδας των.
___
Αναφέρουμε έναν τίτλο από κάποιο σκοπιανό μπλόκ· με ημερομηνία·
«21 Σεπτεμβρίου 2010
Αυγουστίνος Καντιώτης: Ψόφησε.-…..»
Τον κοσμούν με υβριστικά επίθετα και αμφισβητούν τα πάντα για την προσφορά του, ακόμα και τα συσσίτια των 8150 πιάτων ημηρεσίως, που έκανε την κατοχή στην Κοζάνη, που όποιον γέροντα Κοζανίτη να βρούν μπορεί να τους διαβεβαιώση.
Στην συνέχεια πάνε εκεί που τους πονάει και γράφουν·
«Ο “μακεδονομάχος” ιεράρχης
Το παραπάνω απόσπασμα του Λιθοξόου μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα όταν συσχετιστεί με την πολιτική του ενάντια στις τοπικές ομάδες πληθυσμού που δεν πληρούσαν τα “ορθά εθνικά κριτήρια”. Από την εποχή που το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας περιήλθε στο ελληνικό κράτος, ξεκίνησε μια πολιτική εκκαθαρίσεως σε καθετί που θα θύμιζε το “βουλγαρικό”, στην πραγματικότητα οι τοπικές μειονότητες της Φλώρινας και της ευρύτερης Μακεδονίας ήταν διακριτές από το βουλγαρικό στοιχείο και ανέπτυσσαν μια διαφορετική εθνική συνείδηση καθώς ήθελαν να απεξαρτηθούν από τις πιεστικές επιρροές της Βουλγαρίας όσο και της Σερβίας. Οι σχετικές πληροφορίες είναι πολύ γνωστές όσο κι άφθονες για να αναφερθώ εκτενώς κι εδώ αλλά θα επισημάνω μερικά εκκρεμή ζητήματα.
α. Η πολιτική της γλώσσας
Το μένος του εναντίον της γλωσσικής ομάδας των Σλαβομακεδόνων έχει καταγραφεί πολλές φορές. Όμως επάνω στη φόρα έκανε ορισμένους συμβιβασμούς που βασίζονται στην παπατζίδικη αρχή του να βαφτίζεις το κρέας ψάρι. Επειδή ακριβώς οι ντόπιοι δεν είχαν όλοι επαρκή γνώση των ελληνικών, ο Καντιώτης έβγαζε ανακοινώσεις και λόγους στα… σέρβικα και στα ρουμάνικα! Η ιστοσελίδα του βρίθει από την τριγλωσσία και θα βρείτε πολλά σχετικά κείμενα. Η επιλογή των γλωσσών δεν είναι τυχαία, σέρβικα για να τον καταλαβαίνουν οι Σλαβομακεδόνες (γιατί τα βουλγάρικα είναι εξοβελιστέα) και ρουμάνικα για τους βλαχόφωνους (φαίνεται πως απεχθανόταν και τους Βλάχους ο καθαρόαιμος από την Πάρο) εκτός βέβαια και για τη σκοπιμότητα της εξωτερικής πολιτικής με τις μητροπόλεις της Σερβίας και της Ρουμανίας, εξάλλου ήταν και ένθερμος οπαδός του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς. Αλλά υπάρχει και μια άλλη πτυχή, μερικές φορές περιλάμβανε και τούρκικα όταν απευθυνόταν στο κατάλληλο εκκλησίασμα. «Μπου ντουνιά τσέρκι φιλέκ. Ασκουλσουν τσαβαρινέ» (Ο κόσμος είναι ένας γύρος και χαρά σε κείνον που τον φέρνει βόλτα). «Γκατζέτατζι, πολιτίκατζι, κερχανατζί έφιμπι μποκ ντιρ…» (Δημοσιογράφος, πολιτικός και νταβατζής, τα ίδια σκατά είναι). Όπως λέει ο Ιός (30/3/2003), η αναφορά προέρχεται από επιφυλλίδα του «Εκκλησιαστικού Αγώνος», επίσημου οργάνου της δικής του παρεκκλησιαστικής οργάνωσης (Ιούνιος 1968). Στην ίδια επιφυλλίδα αναφέρεται και ότι «κάθε κήρυγμα του Σεβασμιωτάτου[sic] είναι και ένα φροντιστήριο τουρκικής λαογραφίας».
Ενοχλούνται που η ιστοσελίδα μας έχει μεταφράσεις κηρυγμάτων του σεβαστού γεροντος ιεράρχου π. Αυγουστίνου και σε άλλες γλώσσες ιδιαίτερα Σέρβικα και Ρουμανικά. Ευχαρίστως θα βάζαμε και Βουλγαρικά, αν είχαμε κάποιον χριστιανό Βούλγαρο συνεργάτη· καθότι το πατριαρχείο της Βουλγαρίας κρατά ορθοδοξη γραμμή και δεν συμμετέχει στα οικουμενιστικά και μασωνικά συμβούλια.
Στην συνέχεια τον κατηγορούν·
«γ. Η πολιτική της καταστροφής
Είναι επίσης γνωστό πως ο Καντιώτης κατεδάφισε επί χούντας τις σλαβικού ρυθμού εκκλησίες της Φλώρινας….»
Και παρακάτω επαινούν τον φίλο τους τον Αγγελόπουλο, που έκανα καλή προπαγανδα για την πτώση των Ελληνικών συνόρων στην φλώρινα·
«δ. Εξοντώνοντας τον Αγγελόπουλο
Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού του Θεόδωρου Αγγελόπουλου πέρασε από πολλές περιπέτειες κατά τα γυρίσματα της ταινίας στη Φλώρινα. Ο αφιονισμένος Καντιώτης έβριζε κι αφόριζε – και είχε τελικά δίκιο. Μία από τις ωραιότερες σκηνές της ταινίας γυρίστηκε στον Σακουλέβα ποταμό και αναπαριστά τη φρίκη του χωρισμού από τα σύνορα. Ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι συνοδεύει την κόρη του στη μια όχθη του Σακουλέβα και στην άλλη εμφανίζεται ο γαμπρός. Έτσι τελείται ένας γάμος από απόσταση καθώς το ποτάμι είναι το όριο που χωρίζει δύο χώρες και μια εθνότητα. Η εντελώς βουβή σκηνή – μόνο ο ήχος από τη φύση ακούγεται – δεν θα μπορούσε να αποτελέσει καλύτερο σχόλιο στη ματαιότητα της “εθνικής πολιτικής” ένθεν κακείθεν των συνόρων…».
Ας χαίρονται τον Αγγελόπουλο οι πολιτικοί μας, που τον τίμησαν στα «ΠΡΕΣΠΕΙΑ», για «την προσφορά του» στην Φλώρινα!!! Ας χαίρονται και τους Σκοπιανούς που δεν τους έχουν εχθρούς!
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 104η ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΦΗΜΕΡΙΟΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΦΛΩΡΙΝΑ 2/2/1970
(«Aπό τους πρώτους που αντιλήφθηκε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Μακεδονία από την προπαγάνδα γειτονικών λαών ήταν ο Μητροπολίτης Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης. Κατήγγειλε και αποκάλυψε τους σκοπούς της νεοσύστατης τότε λεγόμενης «Μακεδονικής Εκκλησίας» και προέτρεψε τους κληρικούς της Μητροπόλεως του να συλλέξουν και απο το μικρότερο ακόμη χωριό τα στοιχεία εκείνα που βροντοφωνούν ότι η Μακεδονία ήτο είνε και θα μείνει πάντα Ελληνική. Μίλησε και αγωνίστηκε για την Ελληνικότητα της Mακεδονίας, όταν ακόμη οι πολιτικοί μας σιωπούσαν, γιατί δεν έβλεπαν η δεν λογάριαζαν τον κίνδυνο. Αυτό οι Σκοπιανοί δεν μπορούν να του το συγχωρέσουν. Τον απείλησαν κατ’ επανάλειψη ότι θα τον εκτελέσουν. Στο Σκοπιανό ραδιόφωνο τον αποκαλούσαν εχθρό της Μακεδονίας. Σήμερα υπάρχουν ιστοσελίδες του διαδικτύου που τον υβρίζουν κατά τον ελεεινότερο τρόπο. Τον ονομάζουν «ιερό εξεταστή», «μπουλτουζέρι των ναών», «Χουϊμενή της Μακεδονίας» κ.τ.λπ.)
«H MAKEΔONIA MAΣ HTO, EINAI KAI ΘA EINAI ΠANTA EΛΛHNIKH»
«H Mακεδονία, αγαπητοί μας, υπήρξε ανέκαθεν χώρα Ελληνική. O Στράβων, ο πατήρ της γεωγραφίας, πρό δύο χιλιάδων περίπου ετών, βασιζόμενος εις πλήθος μαρτυριών και παρατηρήσεων, κατά τρόπον αναμφισβήτητον διεκήρυξεν εις τον κόσμον, ότι η Mακεδονία είναι Ελληνική· «Έστιν ουν Eλλάς και η Mακεδονία». Της Μακεδονίας τέκνα υπήρξαν ένδοξοι άνδρες, οι οποίοι διέπρεψαν εις τέχνας και επιστήμας και συνετέλεσαν ουκ ολίγον εις την δημιουργία του Ελληνικού θαύματος. Να αναφέρωμε ονόματα; Αρκεί και μόνο το όνομα του μεγίστου φιλοσόφου της αρχαιότητος Αριστοτέλη, ο οποίος, ως γνωστόν, εγεννήθη εις τα Στάγειρα της Χαλκιδικής. Μαθητής δε αυτού υπήρξεν ο ενδοξότερος βασιλεύς της Ελλάδος ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδών. Ούτος, εμπνεόμενος από τα ιδεώδη, τα οποία του ενέπνευσε ο μέγας διδάσκαλός περί ενότητος της Ελληνικής φυλής και του προορισμού αυτής εν τω κόσμω, ώρμησεν εκ της Μακεδονίας και ως αετός ετάνυσε τας πτέρυγάς του και έφθασε μέχρι του Νείλου και του του Γάγγη ποταμού, όχι ως κατακτητής, αλλ’ ως αναμορφωτής, σκορπίζων παντού τα σπέρματα της Ελληνικής φιλοσοφίας και προετοιμάζων δια της Ελληνικής γλώσσης, ως όργανου κοινής συνεννοήσεως των υπό το σκήπτρόν του λαών, το έδαφος δια την υποδοχήν του Χριστιανισμού εις τα έθνη.
ΚΑΝΕΙΣ ΕΧΘΡΟΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΙΩΣΕΙ
Ελληνική χώρα υπήρξε η Μακεδονία. Χώρα μαρτύρων και ηρώων. Kατά την διαδρομήν των αιώνων και χιλιετιών βάρβαροι εξ ανατολών και βορρά και δυσμών επέδραμον κατά της Mακεδονίας, επυρπόλησαν και ελεηλάτησαν, αιχμαλώτισαν και εφόνευσαν μυριάδας Eλλήνων Mακεδόνων, αλλά παρ’ όλας τας φοβεράς δοκιμασίας το δένδρον του Ελληνισμού δεν εξερριζώθη. Oύτε αι προπαγάνδαι των γειτονικών λαών, παρ’ όλα τα σατανικά μέσα, τα οποία μετεχειρίσθησαν δια τον παντελή αφελληνισμό της Mακεδονίας, επέφεραν αξιόλογα αποτελέσματα. Oύτε το άφθονο χρήμα ούτε η βία και η τρομοκρατία κατώρθωσαν να αλλοιώσουν τον ελληνικόν της χαρακτήρα. Δια δε της ανταλαγής των πληθυσμών και της εγκαταστάσεως εν αυτή του μεγαλυτύρου αριθμού των εκ Μ. Ασίας και Θράκης προσφύγων νέον αίμα μετηγγίσθη, και η Μακεδονία ανέθαλε και εγένετο το εκλεκτότερο τμήμα της Ελληνικής Πατρίδος. Μιά σύγκριση της Ελληνικής Μακεδονίας πρός τις γειτονικές μας χώρες αρκεί ν’ αποδείξει την υπεροχή εις όλους τους τομείς της ανθρωπίνης δραστηριότητος.
ΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
Εν τούτοις δέν έπαυσαν αι ιοβόλοι γλώσσαι των εχθρών να εξακοτίζουν εκάστοτε το δηλητήριο του ψεύδους και της συκοφαντίας και να προπαθούν ν’ αμφισβητήσουν την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Δημοσιεύουν άρθρα εις εφημερίδας του ξένου τύπου και κυκλοφορούν βιβλία προπαγανδιστικά. Τελευταία ολίγον πέρα των συνόρων της περιοχής μας συνεστήθη η λεγόμενη Μακεδονική Εκκλησία με έδρα τα Σκόπια, της οποίας ο βαθύτερος σκοπός είναι πολιτικός, αποβλέπων εις αναζωογόνηση παλαιών ονείρων.
Προς απόκρουση των επιχειρημάτων των ανωτέρω εχθρών εργάζεται δραστηρίως η εν Θεσσαλονίκη εδρεύουσα Εταιρεία των Μακεδονικών Σπουδών, η οποία μεταξύ των άλλων περισυλλέγει όλα τα στοιχεία εκείνα, τα οποία αποτελούν αναφισβήτητα τεκμήρια της δια μέσου των αιώνων διατηρηθείσης ελληνικότητος της Μακεδονίας.
ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ
Αρχαίοι σταυροί, επιτύμβιοι πλάκες, επιγραφαί ναών, εξωκκλησίων και διαλελυμένων μονών, εικόνες βυζαντινής περιόδου, τέμπλα, σκεύη λειτουργικής χρήσεως, ως δισκοπότηρα, αντιμήνσια και επιτάφιοι, εκκλησιαστικά βιβλία, όλα αυτά εις τα οποία σημειώνονται χρονολογίαι, ονόματα δωρητών, κτιτόρων και ανακαινιστών, ζωγράφων, γεγραμμένα όλα εις την Ελληνικήν γλώσσα είναι αποδεικτικά στοιχεία της Ελληνικότητος της Μακεδονίας. Δυστυχώς τα πολύτιμα αυτά στοιχεία λόγω φθοράς και αδιαφορίας συνεχώς εξαφανίζονται.
Η Ιερά μας Μητρόπολη η οποία υπήρξε μία εκ των επισκοπών της Ελληνικής αρχιεπισκοπής Αχρίδος, έχει να παρουσιάσει τοιαύτα στοιχεία. Ο διαπρεπής καθηγητής κ. Μουτσόπουλος έχει ερευνήσει τον αρχαιολογικόν χώρον του νομού Φλωρίνης, ιδιαιτέρως της νήσίδος του Αγίου Αχιλλείου και εξέδωκε περισπουδάστους συγγραφάς, δια των οποίων διαφωτίζεται το παρελθόν της ενδόξου ιστορίας της Φυλής μας.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΗΘΕΙ
Επιθυμούντες όπως και η Ιερά Μητρόπολης συμβάλει εις την έρευνα και παρουσίαση των εκκλησιαστικών στοιχείων, τα οποία αποδεικνύουν την Ελληνικότητα της περιοχής μας, εκδίδομεν την παρούσαν εγκύκλιον και θερμώς παρακαλούμεν και προτρέπομεν τους εφημερίους μας, όπως αν συνεργασία μετά των διδασκάλων η άλλου τινος λογίου περιγράψουν εις ειδικήν έκθεσην όλα τα εκκλησιαστικά ιστορικά μνημεία, ναούς, εξωκκλήσια και διαλελυμένας μονάς. Eις την έκθεσην ταύτην θα αναφέρουν και την ιστορίαν των μνημείων τούτων, ως και παν ό,τι η παράδοσης διασώζει περί αυτών. Επίσης εξ αφορμής της ετοιμαζομένης εθνικής εορτής επί τη συμπληρώσει 150 ετών από της απελευθερώσεως της Ελλάδος εκ του τουρκικού ζυγού παρακαλούμεν όπως εις την έκθεσην συμπεριληφθεί και σύντομος βιογραφία των κληρικών, οι οποίοι εκοπίασαν, εμόχθησαν και εθυσιάσθησαν κατα τα τελευταία 150 έτη (1820-1970) εις θρησκευτικούς και εκκλησιαστικούς μακεδονικούς αγώνας. Η όλη έκθεση δέον να συνοδεύεται με φωτογραφίας των ναών και των εξωκκλησίων εκάστης ενορίας.
Η έκθεσης που θα περιέχει τα ανωτέρω στοιχεία μετά των φωτογραφιών θα υποβληθεί στην Ιερά Μητροπόλη μέχρι τέλους Απριλίου το βραδύτερο, και, εφ’ όσον θα είναι καλώς συντεταγμένη και περιέχει τα ζητούμενα στοιχεία, θα δημοσιευθεί εις το δημοσιογραφικό όργανο «Σάλπιγξ Ορθοδοξίας».
Αιδεσιμώτατοι! Και το μικρότερο χωριό της περιφερείας μας έχει την ιστορίαν του, ιστορία δακρύων και αίματος, ιστορία λίαν συγκινητική και διδακτική δια την νέα γενεά. Εις την ιστορία αυτή η Εκκλησία, ως κλήρος και ευσεβής λαός, κατέχει την σπουδαιοτέραν θέσιν, διότι η Ορθόδοξος Εκκλησία υπήρξε πάντοτε η ψυχή του αγωνιζομένου Έθνους. Αλλά δυστυχώς η ιστορία αυτή κινδυνεύει να λησμονηθεί. Λαοί δε οι οποίοι λησμονούν την ιστορίαν των προγόνων των, είναι ανάξιοι να ζούν. Ας επαναφέρωμε εις την μνήμην των νεωτέρων τας ενδόξους ημέρας του παρελθόντος. Η ωφέλεια θα είναι μεγίστη, θρησκευτική και εθνική.
+ Φλωρίνης Αυγουστίνος»
(Προς το χριστεπώνυμον πλήρωμα, Aθήναι 1973, σελ. 349-351).
Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ
ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ
Kαι δεν είναι αυτή η μοναδική εγκύκλιος. Στη συνέχεια και μέχρι των ημερών μας έγραψε και έστειλε κατά καιρούς και άλλες εγκυκλίους αλλά και πολλά άλλα κείμενα και δηλώσεις και προσφωνήσεις και ομιλίες ασχολούμενος με το ίδιο θέμα.
Tο 1989, όταν έρχεται στο προσκήνιο το Mακεδονικό ζήτημα, σε συνεδρίαση της Διαρκούς I. Συνόδου (βλ. εφημ. «Mεσημβρινή», φ. 14-4-1989), ο π. Aυγουστίνος πήρε το λόγο και σθεναρά εξήγησε, ποιά θέση πρέπει να λάβει η Eκκλησία. Nωρίτερα είχε απομακρύνει από την Μητρόπολη Φλωρίνης τον πρωην αρχιμ. Nικόδημο Tσαρκνιά, ο οποίος, όπως αποκαλύφθηκε πολύ αργότερα σε δημοσιεύματα εφημερίδων, ήτο μισέλλην, συνεργάτης των Σκοπιανών και προδότης της Eλληνικής Mακεδονίας.
Πόσο συκοφαντικά για τον π. Aυγουστίνο έγραφε σε άρθρο του ο δημοσιογράφος Γιάννης Kάτρης στις 4-4-1982, και ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο του ο Χ. Καψάλη στις 18-7-1982, και η «Ελευθεροτυπία στις 16/1/2000. Σήμερα, που έχουν αποκαλυφθεί τόσες αλήθειες, καταλαβαίνει κανείς, πόσο επιφανειακά κρίνουν ορισμένες φορές μερικοί δημοσιογράφοι, πόσα ψεύδη μας γράφουν προσπαθώντας να κατευθύνουν και όχι να εκφράσουν την κοινή γνώμη, όπως έχουν καθήκον να κάνουν.
Eπίσης δικαιώνεται ο π. Aυγουστίνος Καντιώτης ο οποίος χρόνια τώρα βροντοφωνάζει· «H Mακεδονία ήτο, είναι και θα είναι Ελληνική», ενώ πριν μερικά χρόνια πολλοί αντιδρούσαν και ίσως κάποιοι να σκέπτονταν ότι ο γέροντας επίσκοπος έπαθε γεροντική άνοια. Tώρα απεδείχθη, γιατί ο π. Aυγουστίνος έλεγε ό,τι έλεγε και με τόση επιμονή.
Tο 1987 δεν τον λύγισαν οι απειλές των ψευτομακεδόνων του Kαναδά και της Aυστραλίας, οι οποίοι μεθόδευαν ακόμη και τη δολοφονία του. «Δεν φοβούμαι τον θάνατο για ένα τέτοιο εθνικό θέμα. Γιατί ο θάνατος ενός iεράρχου θα γίνει ρίζα για τη λύση του», δήλωσε σε εφημερίδα των Αθηνών που του ζήτησε συνέντευξη, γι’ αυτό το θέμα. (εφημ. «Eλεύθερη Ωρα», φ. 10-11-1987).
Στις 30-12-1992 δεν δίστασε ν’ απαντήση στις προκλητικές δηλώσεις του Aμερικανού προέδρου Mπούς για το Mακεδονικό.
Στο βιβλίο του «H Mακεδονία μας», που εκδίδεται επανειλημμένως, βλέπει ο αναγνώστης λίγα δείγματα από τα πολλά που είπε και έκανε ο επίσκοπος για το μεγάλο αυτό εθνικό ζήτημα.
H Νέα Ενωση Χωριών της Φλώρινας Οργανώνει Ετήσιο Μνημόσυνο για τον Αγιο Γέροντα πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνο, εις ένδειξη αγάπης, τιμής και σεβασμού προς τον Φλογερό Αγωνιστή της Ορθοδοξίας και Αξιο Ποιμενάρχη.
Το Ετήσιο Μνημόσυνο του θα τελεστεί στις 28 Αυγούστου 2011
στον Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα Forest Hill
201 Mahoneys Rd, FOREST HILL.
Μετα το πέρας της Θείας Λειτουργίας, στις 12:30μμ. θα ακολουθίσει ιδιαίτερη Τιμητική Εκδήλωση στην Αίθουσα Δεξιώσεων της Νέας Ενωσης Χωριών της Φλώρινας, στο 814 High street, Thornbury, όπου θα γίνει μια ιστορική αναφορά στη ξέχωρη ζωή και τους μεγάλους αγώνες του Παλαίμαχου Επισκόπου Αυγουστίνου. Προσκαλεσμένος Ομιλητής θα είναι ο νέος Θεολόγος και πνευματικό παιδί του Γέροντα, Νικόλαος Πανταζής, που θα μας αναπτύξει πολύ ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές πτυχές από το βίο και την ηρωϊκή δράση του παγκοσμίου φήμης αυτού Μητροπολίτου. Θα προβληθούν επίσης και DVD καθώς και αποσπάσματα Ιερών Oμιλιών του Αγίου Γέροντος, επάνω σε θέματα μετανοίας και αγάπης. Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι.
ΝΤΡΕΠΟΜΑI
(Η επιστολή εστάλη σε άλλη ιστοσελίδα και κοινοποιήθηκε σε εμάς.
Δεν βάζουμε όλο το κείμενο και ας μας συγχωρέσει ο αδελφός Νικόλαος από την Αυστραλία)
Αγαπητέ εν Χριστώ αδερφέ …
Χαίρομαι χαρά Χριστού που κατέχεις ασφαλώς το ίδιο δυναμικό πνεύμα της αλήθειας και της αγωνιστικότητας του Αγίου μας Πατρός Αυγουστίνου και ξεσκεπάζεις με θάρρος και μαχητικότητα τα κακώς κείμενα και τις ανεπίτρεπτες προδοσίες που έλαβαν χώρα κατά την Εξόδιο Ακολουθία του σφοδρότερου και φοβερότερου Αντι-αιρετικού Μητροπολίτη, του πιο Αντιπαπικού και Αντι-Οικουμενιστή Αγωνιστή Ιεράρχη που έχει η σύγχρονη Εκκλησιαστική Ιστορία να παρουσιάσει με ολόχρυσες σελίδες.
Ντρέπομαι για λογαριασμό της Μητροπόλεως Φλωρίνης και άλλο περισσότερο θα ντρεπόμουν, θα κρυβόμουν και θα εξαφανιζόμουν από προσώπου γης, εάν κατείχα αναξίως, σιωπηλώς και δειλώς, την Μητροπολιτική θέση του Αγίου Πατρός και Μεγίστου εν Επισκόποις Αυγουστίνου. Ντρέπομαι για λογαριασμό του Επισκόπου Θεοκλήτου που συνειδητά αρνείται να ακολουθεί την ίδια γραμμή, τον ίδιο αγώνα και την ίδια δυναμική μαρτυρία και ομολογία που επισφράγησε ηρωϊκά ο πανένδοξος και αγιασμένος πια Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης.
Με ποιό δικαίωμα κρίνω τον Μητροπολίτη Θεόκλητο;
Πρώτον, ‘κρίνω την δικαίαν κρίσην’, δεν καταδικάζω. Γράφω με σεβασμό και παρρησία. Είχα την μέγιστη ευλογία να είμαι, έστω και σαν ανάξιο τέκνο του Αγίου μας Γέροντα Μητροπολίτη Αυγουστίνου αλλά και ως Θεολόγος καταθέτω την συνειδητή μου δήλωση αληθείας και εκδήλωση αγανακτισμού προς την επώδυνα αισθητή σιωπή και επάρατη δειλεία του Μητροπολίτη Θεοκλήτου. Του απευθύνω μετά τρόμου, χωρίς να το εύχομαι, το Αποκαλυπτικό και αφυπνιστικό: «τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις … καὶ πᾶσι τοῖς ψευδέσι τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος». (Αποκ. 21, 8)
Είναι απιστία και αδικαιολόγητη δειλία να μην αναφερόμαστε στον Αντι-Οικουμενιστικό και Αντι-Παπικό έργο του Αγίου Μητροπολίτη Αυγουστίνου. Είναι βδέλυγμα να σιωπούμε και να αμαυρίζουμε την Πανιερωτάτη Εξόδιο με ανίερες και ανόσιες παρουσίες και ανέντιμες κολακείες. Ντρέπομαι που ανέχτηκε ο Μητροπολίτης Θεόκλητος να συμβούν όλα αυτά τα τραγελαφικά και άκρως ασέβαστα παρέκτροπα προς το πανσέβαστο και ιερώτατο πρόσωπο του τιμωμένου Αρχιερέως Αυγουστίνου.
Ντρέπομαι που συνεχίσει να ανέχεται να συνεργάζεται με πρόσωπα…., όπως τον «Πρωτο»-σύγκελλο Ιουστίνο Μπαρδάκα, που πρωτεύει στην απάρνηση του πνεύματος του π. Αυγουστίνου αλλά και πρωτεύει στην προδοσία τιμής προς πανέντιμα και εξέχοντα πνευματικά παιδιά του Αγωνιστή Ιεράρχη, όπως ο αδικημένος και δεδιωγμένος ένεκεν δικαιοσύνης Δεινότατος (με ‘Δ’ κεφαλαίο) και Εντιμότατος (με ‘Ε’ κεφαλαίο) Θεολόγος, Νικόλαος Σωτηρόπουλος.
Μέχρι τον θάνατό μου θα διατυμπανίζω την τρομακτική Χρυσοστόμεια προειδοποίηση: «Οι άδικοι και ψευδείς αφορισμοί επιστρέφουν αείποτε ως κατάρες εκ Θεού στα πρόσωπα που τους εκτελούν!» Ντρέπομαι για τον Αρχιμ. Ιουστίνο και ντροπή του μέγιστη που αρνήθηκε να διαβαστεί η βαρυσήμαντη ομολογιακή Επικήδεια Επιστολή του Νικολάου Σωτηροπούλου. Δεν θίγει μόνο εμάς, που προσμέναμε «χωρίς ανάσσα» να ακούσουμε αυτήν την πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση, (μαζί με άλλες εξ’ ίσου σημαντικές από άλλα επίσης στενά πρόσωπα του Αγίου Γέροντα Αυγουτίνου), αλλά υποβιβάζει και εξεφτελίζει τον ίδιο τον εαυτό του με αυτές τις αισχρές απαρνήσεις και αηδιαστικές προφάσεις περί «ελλείψεως χρόνου». Μάλλον «επισκοπής ορέγεται» και δεν ενδιαφέρεται να προασπίσει επαξίως το όνομα, την τιμή και το Εργο του Επισκόπου Αυγουστίνου.
Χαίρομαι όμως και δοξάζω τον Θεό που υπάρχουν ακόμη Ιεράρχες, Ιερείς και λαϊκοί ανά τον κόσμο, ιστοσελίδες όπως η δική σας αλλά και η http://www.augoustinos-kantiotis.gr/ που δεν φοβούνται την προσωρινή υπερίσχυση «Ρήματος τυρράνου»………
Ο σεισμοποιός και τρομοποιός «πάγκος» της Αδεκάστου Κρίσεως θα είναι πιό φρικτός, και για μένα που τα γράφω.
Χαίρετε και ομολογείτε ευκαίρως ακαίρως!
Νικόλαος Πανταζής
(Δίδω ελευθέρως την άδεια σε όλους τους παραλήπτες να δημοσιεύσουν την επιστολή μου όπως και όπου νομίζουν)
ΤΟΣΟ ΣΤΕΡΕΨΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ;
Δέστε έναν «χριστιανό πατριώτη», που ζητά την ψήφο μας!!!
Έβγαλε μερίδα από την βασιλόπιτα για τον Αλλάχ!!!
Το βίντεο είναι από το «ΟΛΑ» του Θέμου Αναστασιάδη που μεταδόθηκε από τον «Αντέννα» τον Ιανουάριο του 2009. Δείχνει τον πρόεδρο του Λάος Γιώργο Καραγκιοζοφέρη να κόβει την πίττα της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας, αρχές Ιανουαρίου 2009. Πρόεδρος της Ένωσης είναι ο Αιγύπτιος Ναΐμ Ελγαντούρ, παντρεμένος με την εξισλαμισμένη Ελληνίδα Άννα Στάμου. Η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας πρωτοστάτησε και στην προσευχή 5.000 μουσουλμάνων στην Πλατεία Κοτζιά. Κι όπως θα δείτε στο βιντεάκι, ο λαοπλάνος Καρατζαφέρης έκανε την απίστευτη… «επιπολαιότητα» να κόψει ένα κομμάτι της πίττας για τον Αλλάχ!!!
Η ιστοσελίδα της Μουσουλμανικής Ένωσης Ελλάδας είναι η http://www.greeksrethink.com/
Όπως φαίνεται οι μουσουλμάνοι τους ενδιαφέρουν περισσότερο από τους χριστιανούς!
(Oμιλία Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ιερό ναό της Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου Ἀρδάσσης – Ἑορδαίας 6-8-1976)
__________
STA ROYMANIKA
____________
MITROPOLITUL AUGUSTIN DE FLORINA
PREDICĂ LA SCHIMBAREA LA FAŢĂ
ASCULTARE FAŢĂ DE VOIA LUI DUMNEZEU
„Şi iată glas din nori zicând: Acesta este Fiul Meu cel iubit, întru Care am binevoit. Pe Acesta să-L ascultaţi!”
(Matei 17, 5)
Religia noastră, iubiţii mei, este singura adevărată în lume. Pe cât se deosebeşte diamantul de pietriş, atât se deosebeşte religia noastră de toate religiile din lume. Şi este singura adevărată, pentru că Cel care a întemeiat Sfânta noastră Biserică nu este un om, ca noi toţi, ci este Dumnezeu şi om, Dumnezeu-Om. Domnul nostru Iisus Hristos este Dumnezeu. O strigă îngerii şi arhanghelii, proorocii, miriade de oameni. O strigă şi nenumăratele minuni pe care le-a făcut, le face şi le va face până la sfârşitul veacurilor. Iar una din cele mai mari minuni ale Sale este aceasta pe care o sărbătorim astăzi: Schimbarea la Faţă. Să vedem în câteva cuvinte această minune şi ce anume ne învaţă.
Când Hristos s-a născut din Preasfânta, s-a arătat în lume ca un om comun, ca cel mai sărac om. Noi toţi avem o căsuţă; nimeni nu este fără acoperiş. El nu a avut unde să locuiască. Când cineva a vrut să-L urmeze, Hristos i-a spus: „Păsările şi vulpile au cuiburi, dar Fiul Omului nu are unde să-Şi plece capul” (Matei 8, 20; Luca 9, 58). Haine scumpe n-a purtat. Bani în buzunar nu a avut, pe jos mergea din sat în sat ca să propovăduiască Evanghelia. Aşadar, văzându-L oamenii aşa, nu au putut să-şi imagineze că sub această înfăţişare smerită se ascunde dumnezeiasca măreţie, se ascunde Dumnezeirea.
Ştiţi ce a făcut Hristos? Ceva asemănător cu ce a făcut odată un împărat din Rusia, înainte cu mulţi ani, în vremea ţarilor. Acesta, în palat, purta coroană pe cap, era îmbrăcat în veşmânt, cu sabie şi însemnele regale, iar când ieşea afară toţi i se închinau. A înţeles însă că toate acestea sunt formale şi ascund o ipocrizie. De aceea, ce a făcut? Într-o noapte şi-a scos coroana, sabia şi hainele de mătase, s-a îmbrăcat în hainele unui cerşetor, a luat un toiag şi a început să se plimbe desculţ printre supuşii săi. Toţi îl alungau. Puneau şi câinii să-l alunge. Şi nimeni nu-şi închipuia că sub zdrenţe se ascunde ţarul tuturor ruşilor. Doar o colibă din afara Moscovei s-a deschis şi l-a primit… Aşadar, ceva asemănător a făcut şi Hristosul nostru. Nu S-a arătat pe pământ ca un împărat al îngerilor şi arhanghelilor, cu măreţia orbitoare a Dumnezeirii Sale. S-a arătat ca un om comun şi sărac, şi, de aceea, puţini au crezut în El.
Dar astăzi, în această sfântă zi, Hristos a arătat că este Dumnezeu. Cum a arătat-o? Prin minunea pe care a făcut-o. Schimbarea la Faţă este o minune diferită de celelalte. Hristos a făcut minuni în natură: pe mare, pe uscat, în copaci, în multe făpturi ale Sale; dar această minune a făcut-o asupra propriei Sale Persoane. Adică?
I-a luat pe cei trei ucenici – Petru, Iacov şi Ioan, şi s-au suit pe un munte înalt, care există până astăzi, iar în această sfântă zi urcă acolo patriarhul romeilor–elini şi are loc întotdeauna Dumnezeiasca Liturghie în cinstea şi pomenirea evenimentului. Prin urmare, în timp ce Hristos era pe Tabor cu cei trei ucenici, deodată ce s-a întâmplat? Smerita Lui Faţă, care nu se deosebea de faţa oricărui om, a strălucit ca soarele – parcă se coborâse soarele pe pământ – şi hainele lui sărace, pe care le-a ţesut în război(ul de ţesut) Preasfânta, s-au făcut albe ca lumina. Ce măreţie dumnezeiască! Lângă El, de-a dreapta şi de-a stânga, s-au arătat două fizionomii cunoscute şi vorbeau împreună cu El. Unul era Moise, care murise înainte cu 2000 de ani, iar celălalt Ilie, pe care l-a luat Dumnezeu la cer – precum ştim. Petru uluit, zice: Să rămânem aici, Doamne; să nu mai coborâm de aici (în faţa acelei privelişti uitase de femeie, copii, rude); dacă vrei, să facem trei colibe: una pentru Tine, una pentru Moise şi una pentru Ilie (pentru el însuşi nu voia nimic; îi era de-ajuns că-L vedea pe Hristos). Şi în timp ce zicea acestea, un nor luminos i-a acoperit şi din nor s-a auzit un glas zicând: „Acesta este Fiul Meu Cel iubit, întru care bine am voit. Pe Acesta să-L ascultaţi” (Matei 17, 5). Doar cei trei ucenici au auzit aceste cuvinte şi au căzut speriaţi cu faţa la pământ. Hristos se apropie, îi atinge şi le zice: „Sculaţi-vă şi nu vă temeţi”. Când şi-au ridicat ochii, L-au văzut doar pe Iisus. Şi în timp ce coborau de pe Tabor le-a poruncit: „Să nu spuneţi nimănui ceea ce aţi văzut, până când Fiul Omului nu va învia din morţi”.
Aceasta este minunea de astăzi. Nu cred în ea necredincioşii? Alegerea lor. Noi credem în ea. Astăzi Hristos prin transfigurarea feţei Sale a arătat că este Dumnezeu.
Toate câte le-am auzit sunt spre învăţătură: Taborul, norul, Moise, Ilie, Petru, Iacov, Ioan, toate învaţă. Dar eu din toate acestea vreau să luaţi aminte doar la un lucru: La glasul care a zis „Pe Acesta să-L ascultaţi!”.
Cerul a dat o poruncă să-L ascultăm pe Hristos. Acesta este Conducătorul nostru şi noi Acestuia trebuie să ne supunem, ca orice zice să îndeplinim. Aceasta este datoria fiecărui creştin; fie preot, fie patriarh, fie laic, orice ar fi, din clipa în care s-a botezat în cristelniţă şi nu mai este un idolatru necredincios şi un ateu, ci s-a făcut creştin – a primit numele cel mai înalt din toate –, din ceasul acela, de acum aparţine lui Hristos. Şi aşa cum un elev ascultă de învăţător, soldatul de ofiţer, bolnavul de medic, marinarul de căpitan, aşa şi noi trebuie să ascultăm de Hristos.
Se naşte întrebarea: Ascultăm noi de Hristos? Să-şi pună fiecare mâna pe inimă şi să examineze. Ce cere Hristos?
Să luăm o poruncă. Ne spune că trebuie ca şase zile să lucrăm, dar duminica toţi la biserică (veţi Ieşire 20, 8-10; Deuteronom 5, 12-15). Facem asta? Nu o facem. Cu foarte mici excepţii. În Prespe este un sătuc, Oxia, în apropierea unui lac. Am fost acolo şi am tras clopotul. 18 locuitori? 18 prezenţi. Niciunul nu lipsea! Însă în mod regulat lumea nu merge la biserică.
Altă poruncă a lui Hristos este să ne spovedim. Dacă vă întreb pe rând, unul câte unul, şi unii dintre voi nu s-au spovedit de când s-au născut. Foarte puţini se spovedesc, foarte puţini; cei mai mulţi sunt nemărturisiţi.
Ne zice Hristos să studiem Sfânta Scriptură. O facem? Sunt sigur că ascultaţi radioul, vă uitaţi la televizor, ziarele le citiţi, dar Evanghelia? Nimic!
Ne zice Hristos că soţii trebuie să se iubească. Nici această poruncă nu se ţine. Dacă în binecuvântaţii ani de demult cuvântul „divorţ” era necunoscut, acum s-a deschis fabrica diavolului şi cuplurile se destramă. Femeile străine şi stricate au ajuns şi la noi, pentru că căzut banul; şi unde cade banul, acolo vine stricăciunea (căderea morală).
„Pe Acesta să-L ascultaţi!” este porunca cerului. Noi însă ne-am astupat urechile cu dopuri de ceară şi nu vrem să auzim. În altă parte ciulim urechea, ca să auzim minciunile; dar glasul lui Hristos, care ne spune cele bune şi drepte nu vrem să-l ascultăm.
Ce se va întâmpla? Pe mine mă întrebaţi? Nu are nevoie de noi Hristos. Noi avem nevoie de El. Deschideţi profeţiile! Ce zice Isaia? „Dacă veţi vrea şi Mă veţi asculta, bunătăţile pământului veţi mânca”. Iar de nu Mă veţi asculta, „sabia vă va mânca”, veţi trece prin sabie (Isaia 1, 19 – 20).
Şi vine, vine pedeapsa cea mare: trăsnete, cutremure, războaie, „Armaghedonul” (Apocalipsa 16, 16). Într-o noapte se vor goli oraşele şi toţi care vor avea timp vor fugi în munţi, ca să nu fie prinşi. Pentru că noi toţi, preoţi – episcopi, mici – mari, L-am părăsit pe Dumnezeu. Nu-L ascultăm.
Fericit este cel care-L ascultă pe Hristos.
Acestea, iubiţilor, şi fie ca Dumnezeu prin mijlocirile Preasfintei Născătoare de Dumnezeu să ne miluiască şi ne mântuiască pe noi. Amin.
† Episcopul Augustin
(Omilia Mitropolitului de Florina, părintele Augustin Kandiotis în Sfânta Biserică a Schimbării la Faţă a Domnului, Ardassis-Eordeea, 06.08.1976, într-o zi de vineri)
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Ιούλ 19th, 2011 | Filed under: Cрпски језик
ДА ЛИ СУ ЈЕВРЕЈСКЕ СИНАГОГЕ МЕСТО СЛУЖЕЊА БОГУ ИЛИ ЂАВОЛУ?
У ДИРЕКТНОЈ СУПРОТНОСТИ ХРИСТОВИМ РЕЧИМА, «ВЕРУЈУ» ЦАРИГРАДСКОГ ПАТРИЈАРХА
ПОРУКА ЦАРИГРАДСКОГ ПАТРИЈАРХА г. ВАРТОЛОМЕЈА УПУЋЕНА ЦЕНТРАЛНОМ
ИЗРАЕЛСКОМ САВЕТУ (20.1.2010)
”Високопоштованом г-ну Мојсеју Константину, Председнику Централног Израелског Савета Грчке, благодат и мир од Бога.
Са великом жалошћу сазнали смо у Цариградској Патријаршији за нови покушај изазивања пожара у згради Јеврејске Синагоге у Старом Граду у Хања.
Зато Вам и овом нашом Патријарашком Граматом јављамо да осуђујемо тај чин, као и сваки покушај насиља и тероризма а особито против места где се служи Богу, и изражавамо Вам најдубљу жалост наше најсветије Цариградске Цркве нашу лично због овог догађаја, и молимо се да Бог сачува Вас и Јеврејску заједницу у Грчкој од сваког напада.
Поводом тога, призивамо на Вас благодат и безграничну милост Божију.
(Обраћајући се свом ученику и писцу књиге Откровења, Еванђелисту Јовану:)
”И анђелу Цркве у Смирни напиши: ТАко говори Први и Послењи, који беше мртав и оживе; Знам дела твоја, и невољу и сиромаштво – али си богат – и хулу оних који говоре да су Јудејци а нису, него синагога сатанина…” (Отк. 2, 8-9)
СВЕТИ ЈОВАН ЗЛАТОУСТИ:
(”Беседе против Јудеја”)
◊ ”Пошто, дакле, не знају Оца, распели су Сина и одбацили помоћ Духа, ко неће са смелошћу рећи да је њихова синагога збориште демона? Тамо се не прославља Бог, него је то место идолопоклоништва” (Беседа 6, 6; стр. 321)
◊ Немој ми само рећи да се тамо налази закон и књиге прорка. То није довољно да учини место светим… Пошто је чак и Ђаво наводио речи Писма, зар су тако његова уста освећена? (Беседа 6, 6; стр. 321)
◊ Код Јевреја не постоји више ни жртва нити свештенство (Беседа 5, 12; стр. 291)
◊ Њихов ”свештеник” је нечист и богохулан и безбожан и разгневљује Бога (Беседа 6, 5; стр. 317)
Την ώρα που στις Βρυξέλλες οι διαβουλεύσεις έπαιρναν φωτιά προκειμένου να επιτευχθεί μία συμφωνία τόσο για το δεύτερο πακέτο στήριξης για την Ελλάδα, όσο και για τα μέτρα που απαιτούνται για τη σταθεροποίηση της ζώνης του ευρώ, κάποιοι από τους εταίρους μας αποφάσισαν να ζητήσουν περίεργες εγγυήσεις προκειμένου να μη βρεθεί η Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού.
Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera, επικαλούμενη διπλωματικές πηγές, οι Φινλανδοί ζήτησαν την υποθήκευση του Παρθενώνα, ως εγγύηση για τη συμμετοχή τους στο νέο πακέτο βοήθειας για την Ελλάδα.
«Ως απαραίτητη συνθήκη για τη χορήγηση του νέου δανείου, η Φινλανδία κατά τη διάρκεια των πυρετωδών διαπραγματεύσεων στη Σύνοδο Κορυφής, ζήτησε ως εγγύηση δημόσια αγαθά όπως μερικά ελληνικά νησιά και την Ακρόπολη και μερικά ελληνικά νησιά» γράφει η Ιταλική εφημερίδα.
Μάλιστα οι Φινλανδοί «κοστολόγησαν» τον Παρθενώνα στα 300 εκατομμύρια ευρώ!
Στο τέλος του άρθρου, η Corriere della Sera θέτει και ένα ρητορικό ερώτημα: «Άραγε θα άφηναν τον Παρθενώνα στο σημείο και θα τον νοικιάζανε ή θα τον έπαιρναν μαζί τους στο Ελσίνκι»;
Σε σθεναρή και άκαμπτη αντίσταση σε όλα τα επίπεδα και προς κάθε κατεύθυνση κάλεσε όλους τους Έλληνες ο πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου Αρχιμ. Αθανάσιος Αναστασίου, στην ομιλία του με θέμα «Παράδοση – Θρησκεία – Πολιτισμός», η οποία έγινε την Κυριακή, στο πλαίσιο του 1ου Πανκαλαμπακιώτικου Χοροστασιού.
Ο Πανοσιολογιότατος π. Αθανάσιος είπε χαρακτηριστικά ότι «επιβάλλεται αντίσταση στον αφελληνισμό και την παραχάραξη της ιστορίας μας, αντίσταση στην περιθωριοποίηση και τον υποβιβασμό των αρχών της πίστεως και της πατρίδος μας, αντίσταση στην ποδηγέτηση και τον έλεγχο των επιλογών και της συνειδήσεώς μας, αντίσταση στους σχεδιασμούς και τις επιβολές της Νέας Τάξεως Πραγμάτων και της Νέας Εποχής και των εγχώριων εντολοδόχων τους. Αντίσταση οργανωμένη και όχι επιφανειακή, που θα στηρίζεται στον προσωπικό μας αγιασμό και τον αναβαπτισμό μας, στα νάματα της ελληνορθόδοξης παραδόσεώς μας. Αντίσταση οργανωμένη σε προσωπικό, οικογενειακό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο».
Ο π. Αθανάσιος προκάλεσε αίσθηση με την αναφορά του σε δαίμονες της κολάσεως, οι οποίοι ξεχύθηκαν να ξεριζώσουν από την ψυχή του Έλληνα την ορθόδοξη πίστη του και την εθνική του συνείδηση, έχοντας ως σκοπό τους την ολοκληρωτική υποδούλωση της πατρίδας μας και του λαού μας στους σχεδιασμούς της παγκοσμιοποίησης, της Νέας Τάξης Πραγμάτων κα της Νέας Εποχής, καθώς και με το κάλεσμά του να κάνουμε τα σπίτια μας κρυφά και νέα σχολειά, για να γαλουχήσουμε τα παιδιά μας με τις παραδόσεις του γένους μας υποκαθιστώντας την πλημμελή σχολική εκπαίδευση που τους παρέχεται.
Αιχμή του δόρατος, για την βίαιη και άμεση υπαγωγή μας στον ηλεκτρονικό ολοκληρωτισμό που παρακολουθεί, χαρακτηρίζει, στιγματίζει και ενοχοποιεί ό,τι και όσους επιθυμεί, είπε πως είναι οι ηλεκτρονικές κάρτες και κυρίως η κάρτα του πολίτη, που συνιστά οξύτατη απειλή για τις ατομικές μας ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Ο π. Αθανάσιος δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην οικονομική ανέχεια της χώρας μας -η οποία είπε ότι τελεί υπό κατάρρευση, με μια κυβέρνηση υπό ξένη κηδεμονία και υπουργούς υπό επίβλεψη- με κύριους υπεύθυνους πολυεθνικές εταιρείες, οικονομικούς κολοσσούς, εταιρείες κατασκευής οπλικών συστημάτων, πανίσχυρα οικονομικά κέντρα και νεόκοπους κροίσους.
Ο πρώην Ηγούμενος του Μεγάλου Μετεώρου αναφέρθηκε και στις πρακτικές και τις μεθόδους αυτών που κινούν τα νήματα της ιστορίας του πλανήτη και παράγουν ιδεολογία και νοθευμένο τρόπο ζωής, «των διαφόρων, δηλαδή, κλειστών ομάδων προωθήσεως και ελέγχου της εξουσίας με πρωτοπόρους τον διεθνή σιωνισμό, την μασσωνία, τα οικονομικά λόμπυ των πολυεθνικών, τις λέσχες επιλεγμένων ατόμων, όπως η Μπίλντεμπεργκ, που κατασκευάζουν ηγέτες μαριονέτες, πειθήνεια εκτελεστικά όργανα δικά τους, πριν ακόμη οι λαοί τούς επιλέξουν και τούς ψηφίσουν», προσθέτοντας ότι μέσω αυτών των εκλεκτών και δοτών κυβερνά τον κόσμο μια πανίσχυρη πολιτική, οικονομική, κοινωνική και θρησκευτική ολιγαρχία.
Αναφερθείς στην κρίση που βιώνουμε ως έθνος, ο π. Αθανάσιος σημείωσε ότι πρόκειται πρωταρχικά για μία κρίση ταυτότητος, μια κρίση αυτοσυνειδησίας και αυτοπροσδιορισμού, στην οποία έχουμε οδηγηθεί διότι δεν αναζητούμε πλέον τις απαντήσεις, το νόημα και το σκοπό της ζωής μας στην πατροπαράδοτη ορθόδοξη πίστη μας, στη ζωή της Εκκλησίας, στην χάρη και τα μυστήριά της.
«Απεμπολίσαμε αρχές και αξίες, αλλάξαμε ήθη και συμπεριφορές, θέσαμε άλλους στόχους και προτεραιότητες, νοθεύσαμε τα μέσα και τις διαδικασίες, απωλέσαμε το μέτρο, εγκαταλείψαμε την χαρμολύπη. Βγάλαμε τον Θεό από την ζωή μας και επιχειρούμε να τον γνωρίσουμε με την ανθρώπινη λογική μας, η οποία φθάνει, όμως, στην ανάγκη της πίστεως, αλλά όχι, όμως, στον ίδιο τον Θεό», τόνισε χαρακτηριστικά.
Οδηγός στην ομιλία του π. Αθανασίου για την πορεία της παράδοσής μας ήταν ο Φώτης Κόντογλου, αναφορές του οποίου χρησιμοποίησε ο πρώην ηγούμενος πολλές φορές.
Ευχαριστούμε τον π. Νικόδημο για το απολυτίκο που συνέταξε και μας το έστειλε ως ευλογία για τη γιορτή του. Του ευχόμαστε να ακολουθεί τα βήματα του π. Αυγουστίνου και να μάχεται υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως μέχρι θανάτου και ο Κύριος θα του χαρίσει τον στέφανο της ζωής.
Θα του γράψουμε όμως κάτι, που είπε πριν από πολλά χρόνια ο αγωνιστής ιεράρχης π. Αυγουστίνος Καντιώτης, ο σεβαστός Γέροντας όλων των αγωνιζομένων ορθοδόξων χριστιανών·
«Είμαι οξύς και απότομος, γι’ αυτό δεν κινδυνεύω να αγιοποιηθώ…».
π. Νικόδημε το κέρασμα που στείλατε για την γιορτή σας είναι αντίθετο με αυτά τα λόγια του Γέροντος όμως τo παραθέτουμε λόγω της γιορτής σας και σας ευχαριστούμε.
Επι τη Εορτή του Μεγάλου Αγίου Πατρός ημών Νικοδήμου του Αγιορείτου, του οποίου αναξίως όντως το όνομα φέρω, προσφέρω σαν ελάχιστον κέρασμα, το παρόν, απλόν και ταπεινόν Απολυτίκιον διά τον Νέον Αγιον Αυγουστίνον…
π. Νικόδημος
Απολυτίκιον Αγίου Φλωρίνης Αυγουστίνου Ηχος πλ. α΄. Τὸν Συνάναρχον Λόγον
Αυγουστίνον τον Νέον ανευφημήσωμεν, τον Ιεράρχην Φλωρίνης και Πάρου Μέγαν βλαστόν, του Χριστού και της Ελλάδος Θείαν Σάλπιγγα. Ορθοδοξίας τον Φρουρόν, των αιρέσεων εχθρόν και Φάρον Ορθοπραξίας, πρεσβεύει γαρ τω Κυρίω, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.
Δείγμα οικουμενικής αναγνώρισης
[Το απολυτίκο που συνέταξε ο π. Νικόδημος, την ίδια ημέρα που το αναρτήσαμε στο ιστολόγιό μας, ήρθε με e-mail μεταφρασμένο και μελοποιημένο στα Ρουμανικά, από Ρουμάνο ευλαβή ιερομόναχο.
Μπορείτε να το ακούσετε από το YouTupe
Στα ΡΟΥΜΑΝΙΚΑ
____________
____________
Troparul Sfântului Ierarh Augustin cel Nou,
Mitropolitul Florinei
Glasul al V-lea, podobie: “Pe Cuvântul cel împreună…”
Pe vlăstarul cel mare ce-n Paros a-nflorit,
Pe Ierarhul din Florina să-l cinstim cu toţi,
Pe-Augustin cel Nou şi trâmbiţa cea cu bun glas
A lui Hristos şi a Eladei, iar eresului vrăjmaş
Şi farul ortopraxiei; căci Domnului se şi roagă
Să dăruiască milă tuturor.
Ευχαριστούμε τον π. Νικόδημο και για τα ορθοδοξότατα κείμενα που στέλνει στα Αγγλικά για την ιστοσελίδα του Γέροντος
______________________
AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ π. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ
___________________
Η Ορθοδοξη Αγιοκαταταξη
Σας ευχαριστώ ταπεινώς για την μεγάλη τιμή που κάνετε σε μένα τον ‘άτιμο’ να φιλοξενείτε αυτά τα κείμενα, δεν θα πω «μου» διότι, πραγματικώς δεν είναι δικά «μου», του Θεού είναι, Θεού το δώρον, εμείς «ανάξιοι δούλοι είμαστε και ποιούμε μόνο αυτό που οφείλουμε». Τα συγχαρητήρια και τα συμπροσευχητήρια ανήκουν σε σας, την Αγίαν Μονήν σας και το θεάρεστο έργο που παντιοτρόπως επιτελεί, ακόμη και μέσω της ιεροπρεπούς ιστοσελίδος σας ως ομολογία πίστεως και μαρτυρία Χριστού.
Οσο για την φράση του Αγίου μας Γέροντα που λίαν επιτυχώς επικαλείστε, μου προξένησε μέγα και βαθύ χαροποιό χαμόγελο, διότι είχα την εξαίρετη ευλογία όχι μόνο να τον ακούσω προσωπικώς να το λέει με την χαρακτηριστική αυτή αυστηρότατη φωνή του, (η οποία φωνή, σε προσωπικές όμως στιγμές ήταν πράγματι, η πιό τρυφερή φωνή που έχω στη ζωή μου ακούσει!) αλλά και να τον βλέπω να παίρνει ολοζώντανα αυτό το οξύ και απότομο ύφος, το οποίο μάλιστα, σε έκανε κάποτε και να γελάς από άγια χαρά. Επιτρέψτε μου επί τούτου να πω και κάτι τολμηρό, αλλά θα το πω και ας με συγχωρέσει ο Αγιος Γέροντας: Ο π. Αυγουστίνος είχε επίσης, μαζί με τα τόσα αναρίθμητα άλλα, έντονο το ιερότατο, αγαθότατο και αναγκαιότατο δώρο του αληθινού και πηγαίου «χιούμορ», της αθωάς παιδικής αστειότητας, κάτι που είχε Πρώτος ο Χριστός μας παιδόθεν, «διότι είδον αστείοντοπαιδίον» (Εβρ. 11, 23) δηλαδή πολύ Χαριτωμένο, με κεφαλάιο ‘Χ’, της Χάριτος Θεϊκής. Θα επικαλεστώ τώρα το «θεολογούμενο» και θα ισχυριστώ εν Χριστώ, εν ταπεινώση, το εξής: «Αυτή η άσπυλη και αμώμητη ‘αστειότητα’ είναι ένα από τα πολύ σπάνια προπτωτικά και όχι μεταπτωτικά φαινόμενα και είναι μάλιστα αναμάρτητη, ακατηγόρητη». Αυτήν είχε πολύ έντονα ο Αγιος Γέροντας Αυγουστίνος, και όλοι μάλιστα οι Σύγχρονοι Αγιοι Γέροντες, ακόμη και οι Αποστολικοί πρώτοι Αγιοι Πατέρες! Ζηλών εζήλωκα με ζήλο ιερό αυτούς που είχαν την σπάνια, άκρως προσωπική ευκαιρία, να εμπειρευτούν εκδηλώσεις και εκφάνσεις από αυτό το ανέσπερο «χιούμορ» του Αγίου μας Γέροντα και να ζήσουν άγιες χαρές.
Σχετικώς τώρα με τις δηλώσεις του, πάλι συγχωρέστε με που θα το πώ, και πάλι τώρα χαμογελώ, «μα δεν μας πείθει…» Είμαι κατά βάθος πεπεισμένος, (και οι πληροφορίες που έχω δεν είναι επί του παρόντος, για να μην μας παρεξηγήσουν για μία «πρόωρη επιχείρηση αγιοκατατάξεως»), ότι αυτά που έλεγε ο Αγιος Γέροντας, περιείχαν ασύλληπτο Θεολογικό υπόβαθρο διότι
α) όσο ήταν εν ζωή ήθελε διαρκώς να εμμένει στον θέσφατο και ασφαλέστατο της ταπεινώσεως χώρο, και
β) αποτελούσε ένα άριστο πνευματικό «καμουφλάζ», μια ιερή συγκάληψη της αδιαμφισβήτητης και πανθομολογουμένης πια αγιότητός του. Αντί για «διἀ Χριστόν σαλότητα», ας το ονομάσουμε «διά Χριστόν οξύτητα» η «διά Χριστόν αποτομότητα»…
Τελειώνοντας, ας πούμε και λίγα τινά για την «Ορθόδοξη Αγιοκατατάξη», μιας και σχεδόν πάντοτε, χρησιμοποιώ τον όρο «Αγιος» όταν αναφέρομαι στον Αγιο Γέροντα Αυγουστίνο. Ζητώ όμως ειλικρινώς συγνώμη διότι δεν θέλω να παρεξηγηθώ, όλα όσα λέγονται δεν λέγονται σαν αντίλογο η διαφωνία με κανένα, αλλά σαν ταπεινή συνεισφορά της εσφαλμένης ίσως τοποθετήσεώς μου.
Κατά την θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, η Πιστοποίηση ενός Αγίου, (και όχι «Αγιοποίηση» όπως αστόχως διατείνεται η Αιρεσιαρχική Παπική ψευδοεκκλησία, αλλά και εσφαλμένως χρησιμοποιείται από μερικούς δυστυχώς Ορθοδόξους), αποδίδεταιπρώτον και κύριον από το πλήρωμα της Εκκλησίας, δηλαδή την συνείδηση του ενεργού Πιστού και Θεοσεβούς Λαού, προς εκείνους οι οποίοι ιδιαιτέρως ξεχώρισαν για την αγία, ενάρετη και θαυματουργική ζωή τους, και έπειτα επέρχεται η πιστοποίηση της επισήμου Εκκλησίας. Αμετάκλητη και αναλοίωτη σφραγίδα της αγιότητός τους, οι παρακάτω τρεις επουσιώδης μαρτυρίες:
α) το Ορθόδοξο φρόνημα, (άμωμη πίστη και αδιάφθορο δόγμα)
β) ο αγιότατος βίος (διά κατορθώσεως πασών των αρετών, καθάρσεως και θεώσεως) ι οποίος Οσιακός Βίος επισφραγίζεται με Οσιακό η Μαρτυρικό θάνατο, και,
γ) τα υπερφυσικά σημεία και οι μαρτυρίες θαυμάτων, εν ζωή και μετά θάνατον. (χωρίς τα θαύματα να επιβάλονται)
Αυτά τα τρία έχει, είχε και κατείχε «κατά κόρον» ο όντως Αγιος Γέροντας Αυγουστίνος. Μόνο και μόνο οι βαρυσύμαντες, ιερότατες μαρτυρίες των υπολοίπων Συγχρόνων Αγίων Γερόντων προς εκλεκτά πνευματικά παιδιά του Αγίου μας Γέροντα, είναι υπεραρκετές για μία αβρή και αβλαβή πιστοποίηση. Οχι μόνον δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί της αγιότητός του από την Τοπική, κρατούσα Εκκλησία, αλλά η αδιάψευστη συνείδηση του πληρώματος ολοκλήρου του Πιστού Λαού, ιδίως των μυριάδων επωνύμων, αυτοπτών και αυτηκόων μαρτύρων, αλλά και των κατά τόπων Μητροπολιτών, καταμαρτυρούν την μεγάλη του αγιότητα. (τώρα που με ακούει ο Γέροντας, αν μπορούσε, θα με καλπάζωνε η θα έλεγε, να’ναι ευλογημένο, πέστα αφού πια ανεχώρησα από τον κόσμον, νενίκηκα τον πονηρόν και έλαβον τον στέφανον της δικαοσύνης)…
Ο σεβαστός καθηγητής μου Θεολογίας, Στυλιανός Παπαδόπουλος, μας είχε ορθώς διδάξει για την μέγιστη διαφορά της Αγιοκατατάξεως μετά της αγιοποιήσεως, και κάτι άλλο πολύ σημαντικό είχε επισημάνει: «Το ότι προς το παρόν αρνείται η Εκκλησία να προχωρήσει στην αγιοκατάταξη ενός μαρτυρουμένου Αγίου, αυτό δεν σημαίνει και πως αρνείται την ήδη ανεγνωρισμένη αγιότητά του, αλλά έρχεται τελικώς και επισφραγίζει, επικυρώνει και πιστοποιεί.» Αριστο παράδειγμα ο Αγιος Εφραίμ Νέας Μάκρης, τόσα χρόνια είχε «καθυστερήσει» η Αγιοκατάταξή του, αλλά αυτό δεν σήμαινε πως δεν ήταν Αγιος. Και τον μεγάλο Αγιο του αιώνα μας, τον Επίσκοπο Αιγίνης Νεκτάριο, τον θεωρούσαν κυριολεκτικώς Αγιο ακόμη εν ζωή (!), και αμέσως μετά την αγία κοίμησή του, το ευσεβές πλήρωμα της Εκκλησίας, η καθολική συνείδηση του πιστού λαού του Θεού τον διακήρυσσε παντού Αγιο, εκτός βέβαια από τους κακοβούλους και κακοθελητές συκοφάντες και διώκτες του, αυτοί πάντοτε θα υπάρχουν, όπως υπάρχουν και για τον Αγιό μας Γέροντα Αυγουστίνο.
Δεν σκοπεύω να διδάξω κανένα, αλλά ας μην διστάσουμε να τον επικαλούμε Αγιο, έστω και με λειτουργική έννοια, διότι είναι ακόμη λειτουργός του Υψίστου παρά τω θρόνω νυν του υψίστου. Εάν είναι πραγματικώς Αγιος η όχι, ο Θεός θα το δείξει, μέσω της Εκκλησίας Του, μέσω του κλήρου και του πιστού αλλά και αξιοπίστου Λαού…
Η Ορθοδοξία όμως δεν βιάζεται χρονικώς, αλλά «βιάζεται» ιεροπρεπώς και ενδομύχως. Οι Σύγχρονοι, Μεγάλοι «Βιαστές» Αγιοι Γέροντες, «ων ουκ ην άξιος ο κόσμος» Πορφύριος, Παϊσιος, Ιάκωβος, Γεώργιος Καρσλίδης, Ιουστίνος Πόποβιτς, Σωφρόνιος, Κλεόπας Ηλιέ, Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Εφραίμ Κατουνακιότης, Εφραίμ Φιλοθεϊτης, Εφραίμ Βατοπαιδινός, Ισαάκ ο Αθωνίτης, Ιερώνυμος Αιγίνης, Αμφιλόχιος Μακρής, Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Σίμων Αρβανίτης, Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ευμένιος Σαριδάκης, Φιλόθεος Ζερβάκος και το νυν αγιασμένο πια πνευματικοπαίδι του, Γέρων Αυγουστίνος, (η λίστα είναι καθαρώς συμβολική, χωρίς πρωτεραιότητα η σειρά αξίας) και γιατί όχι, (χωρίς καμία προκατάληψη ανδροκρατίας), η Αγία Σοφία της Κλεισούρας, Οσία Λαμπρινή, Αγία Ματρώνα η Τυφλή, Οσία Ξένη Αιγίνης, Γερόντισσα Ακυλίνα της Σίψας, Γερόντισσα Γαβριηλία κλπ. Αλλά και πόσους άλλους και άλλες να αναφέρω από αυτό το πάνδημο και πάμφωτο Μέγα Νέφος Αγίων, και αγιασμένοι λαϊκοί ακόμη όπως δειγματολειτπτικώς, ο Οσιος Νικόλαος Σαββούδης, (ίδε τα αξιόλογα Βιβλία του Αγίου Ορους, «Ασκητές μέσα στον κόσμο'» Α και Β), «επιλείψει γάρ με διηγούμενον ο χρόνος», έχουν πάντως όλοι και όλες ήδη αρπάξει σφιχτώς και καλώς κρατύνονται τα σκήπτρα της του Θεού βασιλείας!
Η Μία και Μόνη Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, περιχαρώς προσμένει και ευφροσύνως αναμένει την ημέραν εκείνην και ώραν, όταν Νέοι Βίβλοι Υμνολογίας ανοίγονται, Συναξάρια Νέα καταγράφονται, Εορτολόγια αρτίως ορίζονται, ημερονηνίες προσδιορίζονται, Εγκώμια πλέκονται, Στεφάνοι χρυσοί εν εικονίσμασι τοποθετούνται και Αγιοι Γέροντες και Αγίες Γερόντισσες παρ’ ημίν Θεοπρεπώς Αγιογραφούνται, όπως αξίως τιμώνται δι΄ημών, υπέρ ημών και παντί τω ευφραινωμένω Ορθοδόξω Λαώ, προς δόξαν της Παναγίου και Αδιαιρέτου Τριάδος… Αμήν, γένοιτο!
Σας ευχαριστώ για την πολύτιμη φιλοξενία. Ευλογέιτε!
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on Ιούλ 15th, 2011 | Filed under: English
The will of God
“Now crisis, (judgment) is upon this world;” (John 12, 31)
«Νῦν κρίσις ἐστὶ τοῦ κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31)
The crisis of the whole world is this.
The crisis of each and every one of us, is this.
Whether we like it or not, whether we believe in God or not, whether we are in His Church or in a false, heretical dogma, a deceiving denomination,,whether we are Popes, Patriarchs, Archbishops, Bishops, Priests, Monks, Married or lay, dedicated or missionaries, we are all subject to this divine, pre-eternal and eternally ongoing valid law:
“Do God’s will or do your own will.”
This is the Divine Sword that Christ came to use.
This is the discriminating Fire that Christ already lit.
God or “mammon”, our will or His, either one or the other!
And the exact judgement that we will definitely face, will be exclusively, collectively and entirely based on this and only this :
“Did we do God’s will or did we do our own will?”
Our own will covers everything ungodly, everything sinful, illegal and independent.
God’s will includes everything blessed, everything He asked us to do in His love everything that is pleasing to Him everything that is beneficial for our eternal soul and contributing to our salvation.
No special theology is needed, to understand this preliminary and primary belief and dogma of doing God’s will. Even the “simple” Lord’s Prayer, instructed to us by Christ Himself, begins with the very core principal request: ‘Yennithito to thelima su’, Your will be done! The very first thing that Christ urges us to ask for, is not health, not wealth, not progress, not prosperity, but to ask God so that He can help us to do His will.
“To do God’s will” is the centre of salvation, it is the holy of holies. To do God’s will is the most sacred aim of every faithful and every soul who claims to believe in God and love God. “If you love Me, do my will!” (John 14, 15). To do God’s will is the ultimate of all gifts, the spiritual peak of all blessings. To do God’s will is the actual, literal “kingdom of heaven!” Christ urges us to “seek first His Kingdom and His righteousness and then everything else will be added” This righteousness is an interpretation of God’s kingdom, that is why Saint David the Psalmist exclaims: “Blessed be You, oh Lord, teach me Your judgments (Your Will).” (Ps. 118, 12) Christ means and implies that:
· we should first be genuinely interested in being very well taught and deeply educated in what exactly is God’s will,
· we should readily be wanting from the heart to do God’s will
· if we don’t want this eagerly, then we can somehow force ourselves to do so, and
· then we will experience the kingdom of heaven.
All Saints who experienced this kingdom and were elevated to great heights of holiness, primarily achieved this, because they enforced God’s will. They also forced themselves and grasped this grace by “force” – “The kingdom of heaven experiences violence, and men of violence take it by force.” (Math. 11, 12) If we find ourselves not being interested or not wanting to do God’s will, then we should “force” ourselves, just like we force an infant to take its necessary medication when it refuses. This blessed “violence” is only done against our own will, against our ego and our evil self, but never against others. We can never and should never force others, but “whoever wishes in free will” may follow God’s will. (Mark 8, 34) Whoever decides to follow his own will does not glorify God but glorifies himself and the devil.
The whole of the Satanic law is this: “Do what you want” – «Do what thou wilt shall be the whole of the Law» (The Book of the Law, by Aleister Crowley). Crowley was mostly known as “the Great Beast”, due to the fact that the was a self-declared Satanist, despite any failed attempts to deny this and pseudo claims that “he only borrowed various terms and notions from various religious sources because he liked to be defiant, sarcastic or witty, only for the purpose of shocking and disturbing people”, though this excuse in itself is a disturbing statement indeed. Even the very own biographer and literary executor of Aleister Crowley, John Symonds, reveals to us and writes: «Crowley’s philosophy takes a bit from here and a bit from there… but… he was more a Satanist than anything else. ‘I serve my great Master Satan’, he wrote in one of his franker confessions, ‘and that august Council composed of Beelzebub, Lucifuge, Asmodeus, Belphegor, Baal, Adrammelech, Lilith and Nahema.'» (John Symonds, The Great Beast).
Aleister Crowley is the author of “The Book of the Law”. He is also the founder of the Global Religion “Thelema” which is in fact a transliteration of the common Greek noun “thelima”, «will», “desire” = thelisi, pothos, and also from the verb “thelo”, to will, to have desire, purpose. Aleister Crowley developed this satanic religion under demonic inspiration and evil mixture of included notions from Eastern and Western Mysticism (a diplomatic disguise word for “demonism”) ideas from Yoga, Occultism and especially from the Hebrew Qabalah… (another promoted fashion by celebrities).
All followers of Crowley and his “Thelema” religion, are called “thelemites” and are fanatically, passionately instructed to “seek out and follow their own will, their own desires, even (in extent) the will of God’s opponent, the devil” by restoring “devil worship” through “Magick” (Magic with a “k”), a term that Aleister Crowley formulated as being different to the magic of the occult and defined it as “»the Science and Art of causing Change to occur in conformity with Will», including both «mundane» acts of will as ritual magic…” (Book of the Law). Crowley regarded this “Magick” as “the essential method for a person to reach true understanding of the self and to act according to one’s true will” (truly demonic will) which he also considered as the reconciliation «between freewill and destiny”, which in God’s eyes, is the enmity of God and the reconciliation between paranormal activity and demonic phenomena dominating the lives of those who embrace such mystic philosophy.
We must be extremely cautious on what role models we expose our children. Their “fruits” of the lives of these celebrities have a lot to reveal to us. A simple search on Wikipedia shows “Aleister Crowley was also bisexual, a recreational drug experimenter and a social critic. In many of these roles he ‘was in revolt against the moral and religious values of his time’, espousing a form of ‘libertinism’ based upon the rule of «Do What Thou Wilt». Because of this, he gained widespread notoriety during his lifetime, and was denounced in the popular press of the day as «the wickedest man in the world!»
Another satanic law being outlined is that “there is no God but man”, therefore, man replaces God and places himself in his position and role of God, in every aspect of life. This is the spirit of the Antichrist. Anyone who does not believe in God, automatically constitutes himself as god and deifies his own human personal will as “divine” will. Anyone who does not believe in God and stubbornly follows his own will, in fact, subconsciously declares the existence of God and verifies the narration of the fall of the “protoplasts”, the first created ones, Adam and Eve. There, Satan, embodies the snake, and this is what “Avatar” means, “an evil embodiment”, an unlawful “inter-course with humans and extra terrestrial (demonic) beings”, an “incompatible interlink”, and “cloning” into a “new creation”, a “new being”, or to be “Born Again” in a redeeming way.
All of the above terms, some of them biblical too, reveal the evilness of our antichristian age. There is so much profound Satanism in all aspects of our life, in Cinema, on daytime television, even within children’s stories, comics or toys, that it is just not funny at all. What is even more weird is that people are not reacting at all to this profound, preoccupying, predominant evilness. They are getting accustomed to it.
And this is the greatest trick and deception of the devil, to make you believe that he “does not exist” and that all this occultist imagery and staggering, petrifying witchcraft (such as “Harry Potter”, Halloween and the subtle, suspicious Avatar which are all full of evil representation, satanic depictions & subliminal messages) is supposedly just symbolism at its best.
The aim of the devil is make people, even the elderly, even young kids, through cinema movies, television, video clips and video games, to make them get used to these images, to get them acquainted with these evil notions and ideas and gradually become familiarised to any demonic representations and ghostly activity, so when it all actually happens, when Satan arrives and his super “god-man” Antichrist appears in person, in real, they will not be afraid, shocked or surprised. They will follow him because they will be subjected to his comforts, conformed to his convenient enterprises and slaves to the rhythm of their own will in tune to the will of Satan.
One of the most astonishing, most powerful and ever awakening questions that I ever received by a young child whilst I was teaching in Class and narrating the fall of Adam and Eve, was: – “Sir, wasn’t Eve surprised at all that the snake actually spoke?”…
Wow!!! What a simple but unusual observation! What a remarkable theological truth! It sounds so logical, yet it is so revealing. Eve was not surprised because she was used to it, she was familiarised with the fact that the snake, and all other animals spoke and had a very individual way of communication with Adam and Eve, as friends to friends. This communication stopped after the fall, after the sever distortion of nature, due to the severe breaking of that relationship, due to the satanic law of ignoring the will of God and following the will of our own sinful self.
A final chapter in this indispensable yet inexhaustible topic is, that once we establish that we need to do God’s will, we then need to establish:
what exactly is God’s will
how is it expressed, how is it channelled to us humans, and
how are re-assured that we are doing God’s will?
We really don’t need to perplex, jeopardize and deceive ourselves with any special mystical insights, philosophical or metaphysical paths, para-psychological practices which can never direct us to the will of God but to the will of Satan. It is such a simple process to learn the will of God that I will present it in point form, for testimony and peace of mind:
Wanting to do God’s will, presupposes a preliminary faith in God. We firstly need to establish the existence of God, by readily wanting to believe in Him in advance and sternly examining our heart to see if we are actually prepared to proceed in such enormous leap. All stumbling blocks and vast hindrances must ruthlessly be identified, severely battled and effectively removed. If we are utterly bound by logic and ego, if we are biased and proud, sarcastic or negatively disposed to the issue of God’s existence, then we will never succeed and there is no point in being curious or testing the field.
We must begin through Him and intensely honestly pray to Him, asking God to “help and boost our unfaithfulness”.
We also approach holy men of God, saintly elders, ascetics or god-fearing priests who are renowned for their spirituality and ask them to pray for us and to fervently beseech God for a sign or a way in order for us to get closer to Him, even (most preferably) through a sacred revelation or a miraculous transformation (of course without ever expecting it or demanding it, this would be the worse…) We should never have the trivial, arrogant, cunning and conceited expectation of “God proving Himself to us if He exists”. He doesn’t need to do this, we cannot contest or provoke God, He will not be a “servant”of our impudent demands or contemptible commands. At the end of the day, it is not at all honourable and dignifying of us to have such supercilious and superficial thoughts, to have such reproachful poor mentality and place irrational preconditions. Faith starts from the heart, and comes from the heart. Faith is regenerated in a clean and humble heart that is free from prejudice, unfairness, ungodliness and idolatry.
We then establish the reality of the God-Man Jesus Christ as a true historical figure. We perform a personal study of good faith, examining closely and deeply all external and internal testimonies, especially His Holy Scripture, and most preferably, the whole New Testament, with a spirit of humbleness and sinfulness. But we must be especially alert of the critical necessity of a guide, a mentor for the proper translation of Christ’s Teachings and His will contained within the Bible. That guide, is the Holy Church of God. Not any “Church” or any Christian Community that call themselves “Church”, but His One and Only True Living Church, His Holy Body of believers that are united in the One Truth, in the One Chalice and enjoy a common Sacramental Communion. The Great conquering truth is that, the basis of truth is not Holy Scripture in general, not any global modern translations and individual versions, not even the original Ancient Greek Text itself, but the nucleus basis of Truth is the Church Herself. The Apostles, the Church are the ones who produced the Bible and not the other way round.
We therefore proceed to establish the fact that He created, He built His Church on the foundations of the Apostles, on the foundations of Truth. We search and examine to see which out of all these literally thousands of existing adversary “Churches” of today, have faithfully kept intact, unadulterated, incorrupt the teachings of Christ and of the Apostles. We look to see which preserves His Truth and which one maintains “Apostolic Succession”, that is, the authority of canonical priesthood traced back to the very Apostles, the validity of Sacraments and common global recognition through a Patriarchate Structure. Thus we attain a sound knowledge of the history of the Church of Jesus Christ, we closely observe all beliefs, all their items of faith, the actual content and nature of faith, and identify an official compilation, Symbol of Faith, their Creed, their dogma.
We must then examine We also must learn the actual, specific, principal “Name” of the Church that helps it differentiate from other false, erroneous and deceiving groups: ORTHODOX, which means proper worship, true Faith, which has the wholeness of truth (not sporadically) and is intended for the whole world.
If we are not members of that Orthodox Church, we become so by receiving a full canonical Baptism (not just Chrismation) regardless of what denomination we were in previously. If we are already members, then we are inactive and need to become more active in the faith and the life of the Church, to gradually get to know more about God so we can then learn what He wants. We will also carry out a further, extensive study on the Sacred writings of the Great Holy Fathers of the Church along with the close, in depth, imitating study of the Lives of Saints fundamental testimony and guidance of all recent Holy Elders & Newly Canonised Saints.
It is highly imperative, of extreme critical importance that we find and submit to the mandatory discerning guidance of an experienced, canonical and wise Spiritual Father/Confessor. He will mainly assist us in knowing and doing God’s will. His role is exclusive but not autonomous or independent from us. Our elementary contribution is required which forms an indisputable precondition: A long term fast, fervent prayer and special spiritual exercise = “askisis”, and “kanonas” (atonement) needs to take place that will prepare the mind and constitute our heart to receive and perceive the will of God. We must at first note and always keep in mind, that it is not an easy task to “enter the mind of God” and “determine His will”. There are great ascetics, hermits, stylites, who went to gigantic and super-human lengths of askisis, not forty-day fast, or 40 consecutive Liturgies, but forty whole years on a pole, in a cave, in a desert, to find out the will of God, and even after that (!) were still not over-confident…
We are not trying to scare or perplex anyone. This is only mentioned so that no one falls in evil pride of claiming to be able to easily know, effortlessly determine or effect God’s will. The oceanic depth of the will of God first requires simple steps of floating, paddling, swimming then diving in head first or scuba-diving…
As an epilogue, I will try to simplify the Orthodox Dogmatic Theology concerning God’s will, by analysing this Divine dual, twofold will.
There are two different types of God’s Wills:
A) The “kat’ evdokian” will of God, implemented as “Akriveian”, and
B) the “kata parahorisin” will of God, carried out as “Economy”.
The preposition “Kata” means “according to”.
A) The term “Evdokian” means deep, revered pleasure, divine contentment, sacred satisfaction, and is usually implemented and referred to as “Akriveia” = accuracy, but not austerity with the extreme harshness, biased meaning of the word. “Akriveia” means correctness, exactness, precision in wanting to do the right thing, the right way. “Akriveia” means truth, truth means Orthodoxy, Orthodoxy means Christ Himself.
B) The term “parahorisin” means divine concession, condescending grant, tolerating compromise. In other words it simply means, Gods does not really want something, but allows it to happen, for educational and salvational reasons that we cannot ever see or perceive.“Economy” or “Oikonomia” is dispensation, exemption, leniency. It discloses a sense of compromise and should be executed under rare reasons and critical cases. “Economy” is divine philanthropy, a special allowance of forgiveness, a holy grant of compassion and sympathy. “Economy” should never be carried out at the expense of “Akriveia” = accuracy, or at the tragic sacrifice of dogma, nor should it ever be cunningly practiced as the norm, the usual, or become the standard way of doing things.
In our day and age, modern or worldly Christians will appeal and abuse the condescending, compromising will of God and take pleasure and comfort in the suspicious umbrella of always resorting and referring to the Second Will of God, the “kata parahorisin”, while always appealing to “economy”. Even Ecclesiastical Leaders of today, often cannot understand and undermine the Akriveian, accuracy of the Holy Fathers, and claim to now be better than them, appear more forgiving than them, and promote themselves as more tolerating than them, towards theological differences… (GOD FORBID!!!) Alimono.
Our perpetual aim, in all our “filotimo” (kind disposition, respectful approach of dignity, a term that Holy Elder & New Saint Paisios really loved using), should always be to desire the implementation of God’s good pleasing will, the “kat’ evdokian” thelema. Some of us though, sometimes in life, we need to go through the path of the condescending, granting will of God, the “kata parahorisin” thelema, and that’s ok, as long as we have honest intentions, “kali diathesi”, as long as our approach and appeal is genuine. God is the one Who examines hearts and test “kidneys” = good will, desires. In Jeremiah 17:10 we see this remarkable classification: “I the LORD search the mind and try the heart, to give to every man according to his ways, according to the fruit of their practices.»
One Great New Saint of our times, indisputably equal to St Symeon the New Theologian, is Saint Athanasios Mytilineos the New Theologian. He whole-heartedly followed and accurately expressed God’s will from very young, in a very remarkable way:
«When I was very young, and others would tease me at school or question me why I prayed, why I fasted, why I remained a virgin, I humbly yet firmly and confidently affirmed: – ‘I am simply doing God’s will, I am doing what God wants, I am doing it because Christ asked me to do this for Him, for His favour. I thus found no ‘obligation’, no upset, no imposition, but an internal sacred compelling which makes us realise that «the yoke of Christ is easy and the burden is truly light.» (Math. 11, 30)
May we all refuse to be “thelemites of sinful ourselves” and persistently pursue to be thelemites of our glorious God. If we always want things to be done the right way, we thus want Orthodoxy. And if we want Orthodoxy, we have nothing to fear, because we are safely embracing and following the True Will of God!
Posted by: Επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης on 
Ιούλ 30th, 2011 | 
Filed under: 
«Δέσποινα και Μήτηρ του Λυτρωτού,
Comments (1) 
