Mεγάλη Tετάρτη βράδυ

Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς καινῆς διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (θ. Λειτουργία)

   ΓΕΥΜΑΤΑ καὶ δεῖπνα κάνουν οἱ μεγάλοι, οἱ πλούσιοι, οἱ μεγιστᾶνες, ποὺ θέλουν νὰ ποικίλουν τὴν ἀνιαρὰ ζωή τους καὶ μ᾿ ἕνα γλέντι. Ἀλλὰ πόσοι προσκαλοῦνται σ᾿ αὐτά; Λίγοι, οἱ ἐπίσημοι· αὐτοὶ ποὺ εἶνε πάντα χορτᾶτοι. Ὁ πολὺς λαὸς μένει ἔξω ἀπὸ τὰ δεῖπνα τῶν μεγάλων. Θὰ σᾶς παρουσιάσω ὅμως ἕνα δεῖπνο, ἐμπρὸς στὸ ὁποῖο ὅλα τὰ ἄλλα δεῖπνα εἶνε μία σκιά. Σ᾿ αὐτὸ εἶνε προσκεκλημένοι ὅλοι. Εἶνε δεκτὸς ἐξ σου τόσο ὁ πλούσιος ὅσο καὶ ὁ φτωχός, ὁ ἀγράμματος ὅσο καὶ ὁ ἐγγράμματος, ἡ γυναίκα ὅσο καὶ ὁ ἄντρας. Σ᾿ αὐτὸ μπορεῖ νὰ καθήσῃ δίπλα στὸν βασιλέα καὶ ὁ λοῦστρος, κι ὅταν δειπνοῦν οἱ προσκεκλημένοι παιανίζει ἡ μουσικὴ τοῦ οὐρανοῦ. Τὸ δεῖπνο αὐτὸ εἶνε ὁ μυστικὸς δεῖπνος τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀδελφοί, ἐλᾶτε στὴν τράπεζα τοῦ Κυρίου. Ὁ Χριστὸς διανέμει τὰ προσκλητήρια. Εἶνε γραμμένα ὄχι μὲ μελάνι, ἀλλὰ μὲ αἷμα. Καὶ τί γράφει; Σᾶς διαβάζω τὸ προσκλητήριο· «Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς καινῆς διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν» (θ. Λειτ.). Ἐλᾶτε λοιπόν. Πῶς νὰ σᾶς παραστήσω τὴν ὡραιότητα τοῦ δείπνου; Σᾶς λέγω μόνο, ὅτι ὁ μυστικὸς δεῖπνος, ἡ θεία κοινωνία, εἶνε μυστήριο ἀγάπης, μυστήριο ταπεινώσεως, καὶ μυστήριο ζωῆς. Τὶς τρεῖς αὐτὲς ἀπόψεις τοῦ ἁγιωτάτου μυστηρίου θὰ ἐκθέσω μὲ λίγα λόγια στὴν ἀγάπη σας.

* * *

Ἡ θεία κοινωνία εἶνε μυστήριο ἀγάπης. Ἀγάπης τίνος; Τοῦ Χριστοῦ μας. Πόσο μᾶς ἀγαπᾷ ὁ Χριστὸς μᾶς τὸ ἀποδεικνύει καθημερινῶς. Παντοῦ καὶ πάντοτε δεχόμαστε τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης του. Ὤ τὰ δῶρα τοῦ Χριστοῦ! Εἶνε πολλά, ἀναρίθμητα. Δικό του δῶρο εἶνε ἡ ζωή μας, ἡ τροφή μας, ὁ ἥλιος, ὁ ἀέρας ποὺ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἀναπνέουμε, καὶ τόσα ἄλλα. Ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο δῶρο του ξέρετε ποιό εἶνε; Ἡ θεία κοινωνία. Γι᾿ αὐτὸ μιλᾶμε καὶ γιὰ «τίμια δῶρα». Στὸ μυστήριο αὐτὸ σὰν ποταμὸς ξεχειλίζει ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας. Καμμιά μητέρα δὲν ἀγάπησε τὸ παιδί της τόσο ὅσο ὁ Χριστὸς τὸν ἄνθρωπο. Μεγάλη ἡ ἀγάπη τῆς μητέρας. Συνέβη, μιὰ μητέρα ποὺ βρέθηκε στὴν ἔρημο καὶ οἱ μαστοί της εἶχαν στειρεύσει, γιὰ νὰ μὴν πεθάνῃ τὸ παιδί της, ν᾿ ἀνοίξῃ τὴ φλέβα της καὶ νὰ τὸ ποτίσῃ μὲ τὸ αἷμα της. Αὐτὸ δείχνει τὴν ἀγάπη της. Ἀλλ᾿ αὐτὸ καὶ κάτι ἀνώτερο κάνει ὁ Χριστὸς καὶ βεβαιώνει τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἀγαπᾷ, καὶ γι᾿ αὐτὸ ἔδωσε τὴ θεία κοινωνία, ποὺ εἶνε ἕνα μυστήριο ἀγάπης. Μυστήριο εἶνε καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ πατέρα πρὸς τὸ παιδί, τῆς γυναίκας πρὸς τὸν ἄντρα· ἀλλὰ τὸ μεγαλύτερο μυστήριο εἶνε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο, καὶ τὴ δείχνει ἰδίως διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς θείας κοινωνίας.
Μυστήριο λοιπὸν ἀγάπης. Ἀλλὰ ἡ θεία κοινωνία εἶνε ἀκόμη καὶ μυστήριο ταπεινώσεως, ταπεινώσεως βαθυτάτης. Ταπεινώσεως τίνος; Τοῦ Χριστοῦ. Στὸ μυστήριο αὐτὸ θαυμάζουμε ὄχι μόνο τὴν ἀγάπη ἀλλὰ καὶ τὴν ταπείνωσι τοῦ Χριστοῦ. Κατὰ τὴν ἐπίγειο ζωή του πολλὲς φορὲς ταπεινώθηκε ὁ Κύριος. Ταπεινώθηκε ὅταν, βασιλεὺς αὐτὸς οὐρανοῦ καὶ γῆς, γεννήθηκε μέσα σ᾿ ἕνα σπήλαιο. Ταπεινώθηκε ὅταν καταδέχτηκε νὰ ὑποτάσσεται στὴν Παναγία μητέρα του καὶ τὸν δίκαιο Ἰωσήφ. Ταπεινώθηκε ὅταν ἐργαζόταν ὡς ἁπλὸς ἐργάτης, γιὰ νὰ ἐξοικονομῇ τὸ καθημερινό του ψωμί. Ταπεινώθηκε ὅταν καταδέχθηκε νὰ βαπτισθῇ ἀπὸ τὸν Πρόδρομο. Ταπεινώθηκε ὅταν, χωρὶς ἁμάξια καὶ ἄλογα χρυσοστολισμένα, πεζός, ἔτρεχε ἀπὸ χωριὸ σὲ χωριὸ γιὰ νὰ μεταδώσῃ τὸ φῶς τῆς ἀληθείας. Σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς περιπτώσεις, καὶ τόσες ἄλλες, ὁ Χριστὸς ταπεινώθηκε. Ἐκεῖ ὅμως ποὺ ἔδειξε καὶ δείχνει τὴ μεγαλυτέρα ταπείνωσι, εἶνε ἡ θεία κοινωνία. Γιατί; Διότι στὶς παραπάνω περιπτώσεις ταπεινώθηκε μιὰ φορά· μιὰ φορὰ γεννήθηκε στὸ σπήλαιο, μιὰ φορὰ βαπτίσθηκε, μιὰ φορὰ περπάτησε στὴ γῆ. Ἀλλὰ στὸ μυστήριο αὐτὸ «ἀεὶ σφαγιάζεται ἁγιάζων τοὺς μετέχοντας» (θ. μετάλ.). Γιά σκέψου το λίγο. Σὲ ρωτῶ καὶ τὸ ἄλλο· Εἶδες ποτέ βασιλέα ν᾿ ἀφήνῃ τὸ ἀνάκτορό του καὶ νὰ πηγαίνῃ στὸ καλύβι τοῦ ἀλήτου, τοῦ λούστρου, νὰ κάθεται μαζί του, νὰ τρώῃ μαζί του, νὰ κοιμᾶται μαζί του; Ἐγὼ δὲν τὸ εἶδα ποτέ. Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ―ὤ τῆς ταπεινώσεώς του!― καταδέχεται νὰ τὸν κοινωνῇ καὶ ὁ φθισικὸς καὶ ὁ λεπρὸς καὶ ὁ λοῦστρος καὶ ὁ πιὸ ἄσημος ἄνθρωπος. Χριστιανέ· ἐὰν δὲν σὲ συγκινῇ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τοὐλάχιστον δὲν σὲ συγκινεῖ ἡ τόση ταπείνωσίς του;
Καὶ τώρα ἐπιτρέψτε μου νὰ σᾶς παρουσιάσω τὴν τελευταία ἄποψι τοῦ μυστηρίου. Διότι ἡ θεία κοινωνία εἶνε καὶ μυστήριο ζωῆς. Ζωῆς τίνος; Read more »

Μεγάλη Τρίτη βράδυ

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΠΟΥ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή…»
(δοξ. ἀποστ. αἴν. Μ. Τετάρτης)

ΑΠΟΨΕ, εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα, σ᾿ ὅλες τὶς ἐκκλησίες τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας ψάλλεται τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς. Ὅλοι τρέχουν στοὺς ναοὺς νὰ τ᾽ ἀκούσουν καὶ θαυμάζουν τὸν ψάλτη ποὺ θὰ τὸ παρατείνῃ πε­ρισσότερο. Ἀλλ᾽ ἐὰν τοὺς ρωτήσῃς, τί κατάλαβαν ἀπ᾽ αὐτό, οἱ περισσότεροι δὲν ξέ­ρουν ν᾿ ἀπαντή­σουν. Σὰ νὰ εἶνε κινέζικα. Γι᾿ αὐτὸ θὰ μοῦ ἐ­πιτρέψετε νὰ πῶ λίγα λόγια γιὰ τὸ τροπάριο.

* * *

Στὰ παλιὰ εὐλογη­μένα χρόνια, τὸν 9ο μ.Χ. αἰῶνα, στὴν Κωσταντινούπολι, ποὺ εἶνε ἡ πό­λις τῶν ὀνείρων μας, βασιλεὺς τῆς Βυ­ζαντι­νῆς αὐ­τοκρατο­ρίας στέφεται ὁ νεαρὸς Θεό­φιλος (829-842). Ἦταν ἄ­γαμος. Ἡ καλὴ μητρυιά του, ἡ Εὐφροσύνη, θέλοντας νὰ τὸν παν­τρέ­ψῃ, κάλεσε ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη τοῦ ἀπεράντου κράτους, σὰν μιὰ ἀνθοδέσμη ἀπὸ λουλούδια τῆς νεότητος, ἐκλεκτὲς κοπέλλες, γιὰ νὰ δια­λέξῃ ἀπ᾽ αὐτὲς τὴν σύζυγό του. Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα ἡ Εὐφροσύνη τοῦ ἔδωσε ἕνα χρυσὸ μῆ­λο, γιὰ νὰ τὸ προσ­φέρῃ σ᾿ αὐτὴν ποὺ θὰ διά­λεγε. Ὁ Θεόφιλος στάθηκε μπροστὰ στὴν Κασ­σιανὴ κ᾽ ἦταν ἕ­τοιμος νὰ τῆς τὸ προσ­φέ­ρῃ, ἀλλὰ τῆς εἶπε κά­τι, ποὺ ἡ Κασσιανὴ τὸ θεώ­ρησε προσβλητικὸ γιὰ τὶς γυναῖκες· «Ἐκ γυναικὸς ἐρρύη τὰ φαῦλα», ἀπ᾽ τὴ γυναῖκα ἀ­πέρρευσαν τὰ κακά· ἐννοοῦσε τὴν Εὔα. Ἐκείνη, εὐφυὴς καθὼς ἦταν, τοῦ ἀπήν­τησε· «Ναί, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴ γυναῖκα προέρχονται καὶ ὅλα τὰ καλά», καὶ ἐννοοῦσε τὴν Παναγία.
Γυναῖκες, ἀκοῦτε; Ἔχετε τεραστία δύναμι. Ἢ Εὖες θὰ γίνετε, ἢ Παναγίες. Ἢ θ᾿ ἀνεβά­σετε τοὺς ἄντρες σας στὸν οὐρανό, ἢ θὰ τοὺς ῥίξετε στὸν ᾅδη· διαλέξτε καὶ πάρτε. Πόσα ἀκούω ἀπὸ ἄντρες! Ἄχ, λένε, δὲν εἶ­σαι παν­τρεμένος, νὰ δῇς τί τρα­βᾶμε. Ἂν ἤ­σουν στὴ θέσι μας, θὰ προτιμοῦσες νὰ πεθά­νῃς παρὰ νά ’χῃς κοντά σου μιὰ κακιὰ γυναῖκα…
Ἡ ἀπάντησι τῆς Κασσιανῆς δὲν ἄρεσε στὸν Θεόφιλο. Ἡ εὐφυΐα της ἔθιξε τὸν ἐγωισμό του (ὑπάρχουν γυναῖκες εὐφυέστερες τῶν ἀν­δρῶν). Τὴν ἀπέρριψε λοιπὸν καὶ ἔδωσε τὸ μῆ­­λο στὴν Θεόδωρα, ποὺ ἦταν βέβαια καλλο­νή, ἀλλὰ δὲν εἶχε τὸ σπινθηροβόλο πνεῦμα τῆς Κασσι­ανῆς. Ἡ Κασσιανὴ ἔχασε τὸ θρόνο ἀπὸ μία ἀ­πάντησι! Ἔχασε θρόνο ἐπίγειο, ἀλλὰ κέρδισε τὸν οὐ­­ράνιο βασιλέα, τὸν Κύριο ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστό.
Κάθε ψυχὴ εἶνε Read more »

ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Μεγάλη Δευτέρα ἑσπέρας του 1983

ΤΑ ΟΚΤΩ «ΟΥΑΙ»

ΠΡΙΝ, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ μιὰ μεγάλη μάχη συμβαίνει πολλὲς φορὲς τὰ δύο ἀντίπαλα στρατόπεδα νὰ ἔρχωνται μεταξύ τους σὲ μικρὲς συγκρούσεις, σὲ ἁψιμαχίες ὅπως λέγονται. Οἱ ἁψιμαχίες εἶνε προανάκρουσμα τῆς μεγάλης συγκρούσεως ποὺ θὰ ἐπακολουθήσῃ.
Κάτι παρόμοιο βλέπουμε νὰ περιγράφεται στὸ εὐαγγέλιο ποὺ διαβάστηκε πρὸ ὀλίγου. Καθὼς ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα προχωρεῖ, πλησιάζει ἡ ὥρα ποὺ θὰ γίνῃ ἡ μεγάλη σύγκρουσις, ἡ μεγαλυτέρα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἡ δὲ μεγαλυτέρα σύγκρουσις τῆς ἱστορίας εἶνε ἡ μάχη τοῦ Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ τὸ φῶς θὰ συγκρουσθῇ μὲ τὸ σκότος, ἡ ἀγαθότης μὲ τὴν κακία, ὁ Θεὸς μὲ τὸν διάβολο. Πρὶν λοιπὸν ἀπὸ τὴν τελικὴ ἐκείνη ἀναμέτρησι τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, προτοῦ ὁ Χριστὸς ἀντιμετωπίσῃ τὸν ἐχθρὸ στῆθος μὲ στῆθος, προηγοῦνται, τρόπον τινὰ ὡς ἁψιμαχίες, λεκτικοὶ διαξιφισμοὶ μὲ τὰ ὄργανα τοῦ ἐχθροῦ. Ἁψιμαχίες εἶνε οἱ πονηρὲς ἐρωτήσεις τῶν Ἡρῳδιανῶν, τῶν Σαδδουκαίων καὶ τῶν Φαρισαίων, τὶς ὁποῖες ὁ Χριστὸς ἀμυνόμενος ἀντικρούει μὲ ἀποστομωτικὲς ἀπαντήσεις.
Μετὰ ὅμως τὴν ἄμυνα προχωρεῖ καὶ σὲ ἐπίθεσι. Καὶ ἐπίθεσις εἶνε ὁ ἔλεγχος τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, μέσα στὸν ὁποῖον ἀκούονται ὀκτὼ φοβερὰ «οὐαί» (βλ. Ματθ. 23,13-35).
Ἀξίζει νὰ στρέψουμε τὴν προσοχή μας εἰδικῶς σ᾿ αὐτὰ τὰ «οὐαί».

* * *

Ὕστερα ἀπὸ ὅλες τὶς συντονισμένες προσπάθειες, ποὺ κατέβαλαν οἱ σοφισταὶ καὶ δικηγόροι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης μὲ σκοπὸ νὰ μπλέξουν τὸ Χριστό, νὰ τὸν ἐξευτελίσουν ἐνώπιον τοῦ λαοῦ, νὰ δείξουν ὅτι δὲν ξέρει τίποτε, ὅτι εἶνε ἕνας γελοῖος καὶ τίποτε περισσότερο, ὁ Χριστὸς ὠργίστηκε καὶ ἄρχισε νὰ τοὺς ἀπευθύνῃ κατηγορητήριο. Ὅπως ὁ εἰσαγγελεὺς ἀπευθύνει ἀπὸ τῆς ἕδρας κατηγορῶ ἐναντίον τῶν ἐγκληματιῶν καὶ τῶν ἐνόχων, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός. Ἀπὸ τὴ δική του σκοπιά, ποὺ εἶνε ὑπεράνω τῆς ἀτελοῦς ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης, μὲ βάσι τὰ κριτήρια ἐκεῖνα μὲ τὰ ὁποῖα μιὰ μέρα θὰ δικάσῃ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα, ἀπηύθυνε ἕνα κατηγορῶ δριμύτατο ἐναντίον τῶν γραμματέων καὶ φαρισαίων. Τὸ κατηγορῶ αὐτὸ περιέχει τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Ὅποιος διαβάζει ἢ ἀκούει τὸ κατηγορῶ αὐτὸ τοῦ Χριστοῦ, νομίζει πὼς ἀστράφτει ὁ οὐρανὸς καὶ πέφτουν κεραυνοὶ κι ἀστροπελέκια. Εἶνε τὰ «οὐαί…» «οὐαί…» ποὺ ἀκούσαμε. «Οὐαὶ» θὰ πῇ ἀλλοίμονο, τρισαλλοίμονο σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ ἔκανε αὐτὰ τὰ πράγματα. Αὐτὰ τὰ ἀστροπελέκια, ποὺ πέφτουν στὶς κεφαλὲς τῶν ὑποκριτῶν, εἶνε ὀκτώ. Τ᾿ ἀκούσατε;
Τὸ πρῶτο τί λέει· «Οὐαί», ἀλλοίμονο σ᾿ ἐσᾶς τοὺς γραμματεῖς καὶ φαρισαίους, διότι εἶστε «ὑποκριταί». Μπαίνετε μὲ προσποιητὴ εὐγένεια καὶ εὐλάβεια στὰ σπίτια τῶν χηρῶν, τάχα γιὰ νὰ κάνετε καλό, κι ἁρπάζετε τὸ βιός τους. Ἐνῷ εἶστε λῃσταί, λέει, καὶ κατατρώγετε τὶς περιουσίες τῶν φτωχῶν, ὑποκρίνεστε τοὺς εὐσεβεῖς ποὺ κάνουν μεγάλες προσευχές. Γι᾿ αὐτὸ θὰ κατακριθῆτε αὐστηρότερα (ἔ.ἀ. 23,13).
  «Οὐαὶ» ἀκόμη, λέει, ἀλλοίμονο σ᾿ ἐσᾶς, «γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί», ποὺ ὄχι μόνο οἱ ίδιοι δὲν πιστεύετε καὶ δὲν ἀκολουθεῖτε τὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄλλους ἐμποδίζετε νὰ τὸν ἀκολουθήσουν. Πῶς τοὺς ἐμποδίζετε; Πρῶτα – πρῶτα σιωπηρῶς, μὲ τὸ παράδειγμα ποὺ δίνετε· διότι ὁ λαὸς μιμεῖται συνήθως τοὺς ἄρχοντάς του, καὶ μάλιστα στὰ κακά. Τοὺς ἐμποδίζετε ἀκόμη ἐνεργητικῶς, μὲ τὴν ἐπιρροὴ ποὺ ἀσκεῖτε. Καλά, ἐσεῖς δὲν πιστεύετε· γιατί ὅμως ὅταν δῆτε κάποιον ἄλλο νὰ πιστεύῃ, προσπαθεῖτε νὰ τοῦ σβήσετε τὴν πίστι; Τὸ εδαμε αὐτὸ στὶς ἡμέρες μας· δὲν πιστεύει ὁ πατέρας ἢ ἡ μάνα, καὶ μόλις δοῦν κάποιο παιδί τους νὰ πιστεύῃ, πῶς ἀντιδροῦν! Δὲν σέβονται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Ἄπιστοι αὐτοί, προσπαθοῦν νὰ μεταδώσουν τὴν ἀπιστία καὶ στοὺς γύρω τους. Ὅσοι φέρονται ἔτσι, ἀνήκουν στὴν κατηγορία αὐτοῦ τοῦ δευτέρου «οὐαί». Οἱ ίδιοι ἐσεῖς, τοὺς λέει ὁ Κύριος, δὲν θέλετε νὰ μπῆτε στὴν Ἐκκλησία ποὺ εἶνε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους, ποὺ θέλουν νὰ μποῦν, κλείνετε τὸ δρόμο. «Ὑμεῖς οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν» (ἔ.ἀ. 23,14).
«Οὐαί», λέει, «ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί», ποὺ κοπιάζετε, τρέχετε δεξιὰ κι ἀριστερά, πηγαίνετε παντοῦ, γιὰ νὰ φέρετε στὴ θρησκεία σας ἕναν ἀλλόθρησκο· κι ὅταν τὸν φέρετε, μὲ τὴν κακή σας ζωὴ τοῦ δείχνετε δρόμο στραβὸ ποὺ τὸν ὁδηγεῖ στὴν κόλασι, τὸν κάνετε «υἱὸν γεέννης» χειρότερο κι ἀπὸ σᾶς (ἔ.ἀ. 23,15).
«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι ὑποκριταί»· ἀλλοίμονό σας, διότι, ἐνῷ εἶστε «τυφλοί», θέλετε Read more »

Πιστεύουμε ότι υπάρχουν και άλλοι Ορθόδοξοι επίσκοποι που θα υπέγραφαν ευχαρίστως την επιστολή των δύο Μητροπολιτών. Περιμένουμε να εκδηλωθούν και να πάρουν θέση.
Την αλήθεια για τον αιρετικό Πάπα, τα αίσχη του τα ξέρουν όλοι, όμως δεν τα λένε, γιατί είναι υλισταί. Εγιναν  επίσκοποι και πατριαρχάδες, λόγω των αμαρτιών μας και μέσω μασονικών στοών!

_________

ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ
440 02 Δελβινάκιον / 440 02 DELVINAKION, GR
www.imdpk.gr, e-mail: imdpk@imdpk.eu, Τηλ. Κέντρο / Tel. +302657022203, Fax +302657022344

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Ἀκτή Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ / 190 Themistokleous coast, 18539 Piraeus, GR
www.imp.gr, e-mail: impireos@hotmail.com, Τηλ. Κέντρο / Tel. +30210 4514833, Fax +30210 4518476

Tῇ 10ῃ Ἀπριλίου 2014

Τῷ Ἐκλαμπροτάτῳ κ. Φραγκίσκῳ,
ἀρχηγῷ τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ.
Ρώμη – Βατικανό

Ἐκλαμπρότατε

Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ καί εἰλικρινοῦς ἀγάπης, Σᾶς στέλ­νουμε τήν παρούσα ἐπισκοπική ἐπιστολή, ὁ σκοπός τῆς ὁποίας δέν προέρ­χεται ἀπό κανένα ἄλλο ἰδιοτελές κίνητρο, παρά μόνο ἀπό καθαρή, ἄδολη καί ἀνιδιοτελῆ χριστιανική ἀγάπη, ἀπό χριστιανικό καθῆκον, ἀπό ἐντολή ἐπιβεβλημένη ἀπό τόν Σωτῆρα μας Χριστό, ὁ ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»[1], καί τέλος ἀπό θερμή καί σφοδρή ἐπιθυμία γιά τήν σωτηρία Σας. Γι᾽ αὐτό θεωροῦμε καθῆκον μας ἱερό καί ἐπιβεβλημένο, ὡς μέλη τοῦ Παναγίου καί Παναχράντου Σώ­ματος τοῦ Χριστοῦ καί δή ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι, πού ὑπαγόμαστε τόσο στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἁγιωτάτης καί Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλά­δος, ἡ ὁποία εἶναι ἡ Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική μας Ἀρχή, ὅσο καί στήν καθόλου καί Ἀδιαίρετο Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, νά φροντίσουμε παντί σθένει νά Σᾶς ἐπαναφέρουμε στήν Μη­τέρα Καθολική Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, ἀπό τήν ὁποία ἀποχωρήσατε καί ἀ­ποκοπήκατε, ἔργο τό ὁποῖο ἐλπίζουμε, συνερ­γούσης τῆς ἀκτίστου Θείας Χάριτος τοῦ Κυρίου, νά κατορθωθῆ. Τό ἱερό αὐτό χρέος τῆς ἐπιστροφῆς τῶν αἱρετικῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει βεβαίως ἱεροκανονικό ἔρει­σμα καί βάση καί στηρίζεται στούς 131^ο, 132^ο καί 133^ο ἱερούς Κανόνες τῆς ἐν Καρθαγένῃ Τοπικῆς Συνόδου (418 ἤ 419 μ.Χ.)[2].

Εὐθύς ἐξ ἀρχῆς θά πρέπη νά διευκρινισθῆ ὅτι τά ὅσα θά λεχθοῦν στή συνέχεια, γράφονται μέ πόνο καρδίας καί ὄχι ἀπό κάποια προσωπική ἐμ­πάθεια καί μῖσος πρός τό σεβαστό πρόσωπό σας. Σκοπός μας δέν εἶναι νά θιγεῖ τό πρόσωπό σας, ἀλλά νά ἀποκαλύψομε, στηλιτεύσομε, ἐλέγξομε καί ἀνασκευάσομε πλανεμένες καί αἱρετικές ἀπόψεις, θεωρίες, πράξεις καί ἐνέργειές σας. Βασικός κανόνας μας εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀγα­πᾶμε τά πρόσωπα τῶν αἱρετικῶν, ἀλλά νά ἐλέγχουμε καί νά ἀπο­στρεφόμαστε τήν πλάνη καί τήν αἵρεσή τους. Μοναδικό ἐνδιαφέρον μας εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθο­δοξία μας, μέσα στήν ὁποία μόνο ἔχει ὁ ἄνθρωπος σωτηρία. Πάντοτε προσευχόμαστε, ὅπως ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἐπισυναγάγη τόν πλανεμένο «πάπα» καί τούς παπικούς, διά τῆς μετα­νοίας καί τῆς ἀποκη­ρύξεως τῆς πλάνης καί αἱρέσεώς σας, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀπο­στολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἀναλάβη ὡς Ὀρθόδοξος πάπας κατά τά πρεσβεῖα τιμῆς τῆς Πενταρχίας καί δυνάμει τῶν Θείων καί Ἁγίων καί Ἱε­ρῶν Κανόνων τήν τιμητικήν προεδρίαν τῶν Αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ὡς «primus inter pares».

Ἕνας ἐπιπρόσθετος λόγος, πού ἀναδεικνύει τήν ἐπικαιρότητα καί τήν σημαντικότητα τῆς παρούσης ἐπισκοπικῆς ἐπιστολῆς μας, εἶναι τά τε­κται­νόμενα στά πλαίσια τῆς συγχρόνου αἱρετικῆς οἰκουμενι(στι)κῆς κινή­σεως μέ τούς οἰκουμενι(στι)κούς θεολογικούς διμερεῖς διαλόγους μεταξύ Ὀρθο­δόξων καί Παπικῶν, ὅπου οἱ ἐκπρόσωποι ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκ­κλησίας, ἐμφορούμενοι δυστυχῶς ἀπό τό παναιρετικό πνεῦμα τοῦ δια­χρι­στιανικοῦ καί διαθρησκειακοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκου­μενισμοῦ, καί μετα­χειριζόμενοι τήν ψευδῆ οἰκουμενιστική ἀγάπη ἄνευ τῆς ἀληθείας καί τῆς ἑνότητος ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ πίστει, σᾶς φενακίζουν, Ἐκλαμπρότατε, ἰσχυρι­ζόμενοι ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι δῆθεν «Ἐκκλησία», καί μάλιστα «ἀδελφή Ἐκκλησία», μέ ἔγκυρα μυστήρια, βάπτισμα, ἱερωσύνη καί Χάρι, ὅτι Παπι­σμός καί Ὀρθοδοξία ἀποτελοῦν δῆθεν τούς «δύο πνεύμονες», μέ τούς ὁποίους ἀναπνέει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ἐσεῖς, ὁ αἱρετικός «πάπας», εἶστε κανονικός ἐπίσκοπος, διάδοχος τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καί βικάριος τοῦ Χριστοῦ ἐπί γῆς, ὅτι κατέχετε τό ἀποστολικῶς, ἁγιο­γραφικῶς, ἁγιοπα­τερικῶς ἀνυπόστατο καί ἀνύπαρκτο «πετρίνειο» πρωτεῖο ἐξουσίας ἐπί τῆς καθ᾽ ὅλου Ἐκκλησίας καί τό ἀλάθητο, ἀντί τοῦ ἀληθοῦς πρωτείου τιμῆς «διά τό εἶναι τήν Ρώμην πρωτεύουσαν», ὡς διακελεύονται οἱ ἱεροί Κανό­νες τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας τῆς πρώτης χιλιετίας τό ὁποῖο δικαιοῦται ὁ Ὀρθόδοξος πάπας Ρώμης καί πατριάρχης τῆς Δύσεως. Οἱ θεωρίες αὐτές εἶναι παντελῶς ἄγνωστες, ἀμαρτύρητες, ἀβάσιμες στήν ἐν γένει Παρά­δοση τῆς Καθολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν δέκα πρώτων αἰώνων καί τῶν ἁγίων ὀκτώ Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀποτελοῦν ξεκάθαρη βλασφη­μία πρός τό Πανάγιον Πνεῦμα καί ἀναδεικνύουν τήν θεολογική ἐκτροπή σας καί τόν ἑωσφορικό ἐγωϊσμό, ἀπό τόν ὁποῖο διακατέχεσθε. Τρανή ἀπό­δειξη τῆς φαιδρότητος τῶν Ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστῶν εἶναι ὅτι, ἐνῶ ἀπο­δίδουν τίτλους ἐκκλησια­στικότητας σ᾽ Ἐσᾶς, τούς πρόδηλα κακοδόξους αἱρετικούς, δέν τολμοῦν, Read more »

Mεγ. Δευτέρα βράδυ (Mατθ. 22,15–23,39)

ΑΠΟΣΤΟΜΩΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Χθές, ἀγαπητοί μου, μιλήσαμε γιὰ τὸ θαῦμα τῆς ξηρανθείσης συκῆς, ποὺ εἶνε σύμβολο τοῦ ἀνθρώπου ἢ τοῦ λαοῦ ποὺ δὲν ἔχει νὰ παρουσιάσῃ καρπούς. Συνεχίζουμε τώρα.

* * *

Ὁ Χριστὸς τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Δευτέρας βγῆκε πάλι ἔξω ἀπὸ τὰ Ἰεροσόλυμα, βρῆκε ἕνα τόπο ἔρημο, κ᾿ ἐκεῖ διανυκτέρευσε μὲ τοὺς μαθητάς του. Τὸ πρωῒ τῆς Τρίτης ἐπέστρεψε στὴν πόλι. Ἀνέβηκε στὸ ναὸ τοῦ Σολομῶντος καὶ στάθηκε στὸ προαύλιο. Ἐκεῖ τὸν περίμενε λαός, ποὺ διψοῦσε ν᾿ ἀκούσῃ τὰ θεϊκά του λόγια. Τὸν περίμεναν ὅμως καὶ ἐχθροί. Ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ ἦταν τὰ τρία μεγάλα κόμματα ποὺ κυριαρχοῦσαν τότε στὴν δημοσία ζωή· τὸ ἕνα κόμμα ἦταν οἱ Ἡρῳδιανοί, τὸ δεύτερο οἱ Σαδδουκαῖοι, καὶ τὸ τρίτο οἱ Φαρισαῖοι. Ὅπως σήμερα ἔχουμε κόμματα ποὺ διαιροῦν τὸ λαό, ἔτσι καὶ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη· καὶ δυστυχῶς τὰ κόμματα δὲν θὰ ἐκλείψουν ὅσο διαρκεῖ αὐτὴ ἡ ζωή.
Οἱ Ἡρῳδιανοὶ ἦταν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ἡρῴδου, τοῦ βασιλέως τῆς Ἰουδαίας τὸν ὁποῖο εἶχε ἐγκαταστήσει ἡ ῥωμαϊκὴ ἐξουσία· ἦταν φίλοι τοῦ καίσαρος. Οἱ Σαδδουκαῖοι ἦταν τρόπον τινὰ οἱ ὑλισταὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης· δὲν παρεδέχοντο ἀθανασία ψυχῆς καὶ ἀνάστασι νεκρῶν, ἔλεγαν ὅτι ὁ ἄνθρωπος ψοφάει ὅπως τὸ ζῷο. Οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἐκαυχῶντο γιὰ τὶς ἀρετές τους· θεωροῦσαν τὸν ἑαυτό τους ὡς τὴν ἀφρόκρεμα τῆς κοινωνίας, καὶ περιφρονοῦσαν τοὺς ἄλλους ὡς ἁμαρτωλούς.
Τρία κόμματα. Εἶχαν διαφωνίες, μισοῦσε τὸ ἕνα τὸ ἄλλο, ἀλλὰ ―περίεργο πρᾶγμα― σ᾿ ἕνα σημεῖο συμφωνοῦσαν. Ὅπως καὶ σήμερα τὰ κόμματα διαφωνοῦν μέσα στὴ βουλή, ἀλλὰ σ᾿ ἕνα σημεῖο εἶνε ὅλα σύμφωνα, ἀπὸ τὴν ἄκρα δεξιὰ μέχρι τὴν ἄκρα ἀριστερά· συμφωνοῦν στὸ νὰ βάλλουν ἐναντίον τῆς ἁγίας μας πίστεως. Ἔτσι καὶ τότε τὰ τρία κόμματα συμφωνοῦσαν στὸ νὰ ἐξοντώσουν τὸ Χριστό. Καὶ ναὶ μὲν δὲν μποροῦσαν νὰ τὸν συλλάβουν ἀπ᾿ εὐθείας, γιατὶ ἦταν ἀγαπητὸς στὸ λαό, συμμάχησαν ὅμως αὐτὴ τὴ φορὰ κατ᾿ ἄλλο τρόπο. Προσπάθησαν νὰ τὸν συλλάβουν στὸ λόγο.
Τί ἔκαναν δηλαδή. Ἑτοίμασαν ἐρωτήσεις, στὶς ὁποῖες νόμιζαν ὅτι ὁ Χριστὸς δὲ᾿ θὰ μπορέσῃ ν᾿ ἀπαντήσῃ, θὰ τὸν μπλέξουν καὶ θὰ κλονίσουν τὸ κῦρος του ὡς διδασκάλου, ὡς ραββὶ τοῦ Ἰσραήλ. Ἔκαναν ὅ,τι κάνουν στὰ δικαστήρια οἱ δικηγόροι, ποὺ νύχτες ὁλόκληρες ἑτοιμάζουν ἐρωτήσεις, καὶ τὴν ὥρα τῆς δίκης περιπλέκουν μ᾿ αὐτὲς τὸν ἀθῷο καὶ τὸν ἐξευτελίζουν, ὅτι τάχα δὲν ἔχει τὸ δίκαιο. Ἔτσι σχεδίαζαν κι αὐτοὶ νὰ κάνουν στὸ Χριστό. Ποιοί; Οἱ νᾶνοι! Ἤθελαν οἱ νᾶνοι νὰ τὰ βάλουν μὲ τὸ γίγαντα ―τί λέω γίγαντα―, μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἤθελαν οἱ πυγολαμπίδες νὰ τὰ βάλουν μὲ τὸν ἥλιο, τὸν ἄδυτο ἥλιο, ποὺ εἶπε ὅτι «Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6).
Ἀπ᾿ ὅλο τὸ εὐαγγέλιο ποὺ ἀκούσαμε (Ματθ. 22,15 – 23,39) ἂς στρέψουμε τὴν προσοχή μας στὶς ἐρωτήσεις τους. Θέλετε νὰ μάθετε τὶς ἐρωτήσεις; Μία, δύο, τρεῖς.

* * *

  Ἡ πρώτη ἐρώτησις εἶνε τῶν Ἡρῳδιανῶν. Τί λένε οἱ Ἡρῳδιανοί; Read more »

Κυριακὴ Βαΐων βράδυ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΟΣ

ΑΠΟΨΕ, ἀγαπητοί μου, μπήκαμε στὴν ἁγία καὶ Μεγάλη Ἑβδομάδα.
Σύντομο θὰ εἶνε τὸ κήρυγμά μας, καὶ δὲν θὰ ἔχῃ ἕνα θέμα. Θὰ κάνουμε ἕνα ἀπάνθισμα παίρνοντας διάφορες ἀφορμὲς ἀπὸ τὰ ἱερὰ κείμενα τῶν ἀναγνωσμάτων καὶ τῶν ὕμνων.

* * *

Κατ᾿ ἀρχὴν ἂς ἀπαντήσουμε στὸ ἐρώτημα· Γιατί ἡ ἑβδομὰς αὐτὴ ὀνομάζεται Μεγάλη;
Δὲν ὠνομάστηκε Μεγάλη διότι ὑπερτερεῖ χρονικῶς. Δὲν διαφέρει στὴ χρονικὴ διάρκεια ἀπὸ τὶς ἄλλες, τὶς 52 ἑβδομάδες τοῦ ἔτους. 168 ὧρες ἔχουν καθεμιὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες ἑβδομάδες, 168 ὧρες ἔχει καὶ αὐτή. Τότε γιατί λέγεται Μεγάλη; Διότι τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, ποὺ ἑορτάζουμε τὴν ἑβδομάδα αὐτή, εἶνε τρισμέγιστα· εἶνε τὰ σοβαρώτερα γεγονότα στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος.
Μεγάλη Ἑβδομάς! Ἐὰν μὲ ρωτήσετε, ποιά εἶνε ἡ πιὸ σημαντικὴ ὥρα τῆς ἀνθρωπότητος ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος μέχρι σήμερα καὶ μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων, θὰ σᾶς ἀπαντήσω, ὅτι ἡ σπουδαιοτέρα ὥρα εἶνε ὅταν ἐπάνω στὸν πλανήτη τῆς γῆς, στὸν γυμνὸ τότε πλανήτη, ἐμφανίστηκε ὁ ἄνθρωπος. Κάποια ὥρα, μοναδικὴ καὶ ἱστορική, ἐμφανίστηκε ἐπάνω στὸν πλανήτη αὐτὸν ὁ ἄνθρωπος, τὸ θαῦμα· διότι εἶνε θαῦμα, ἀριστούργημα. Ἀλλ᾿ ἀκόμα σπουδαιοτέρα ὥρα εἶνε ἡ ὥρα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς· ἡ ὥρα ἐκείνη, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Χριστός, περιφρονημένος, δικασμένος, ἐγκατελελειμμένος ἀπὸ ὅλους, ἅπλωσε τὰ ἅγια καὶ πανάχραντα χέρια του ἐπάνω στὸ σταυρὸ καὶ εἶπε ἐκεῖνο τὸ δυσερμήνευτο «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;» (Ματθ. 27,46), ἔχυσε τὸ τίμιό του αἷμα καὶ παρέδωσε τὴν ψυχή του. Ἐκείνη ἡ στιγμὴ εἶνε ἡ σπουδαιοτάτη στιγμὴ τῆς ἀνθρωπότητος. Γι᾿ αὐτὸ ἡ ἑβδομάδα αὐτὴ ὀνομάζεται Μεγάλη.

* * *

Μεγάλη Ἑβδομάς! Ὅ,τι ψάλλεται κατὰ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶνε ὡραιότατο. Ἀπόψε ἡ ἀκολουθία ἀρχίζει μὲ τὸ στίχο ἐκεῖνο ποὺ λέει· «Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,9). Πόσο συγκινεῖ ὁ στίχος αὐτός! Μᾶς συγκινεῖ, διότι ποῦ δικαιοσύνη; Δὲν ὑπάρχει δικαιοσύνη. Ἡ γῆ ἀναστενάζει κάτω ἀπὸ τὸ βάρος ποικίλων ἀδικιῶν. Ὀρθῶς δὲ ἕνας φιλόσοφος εἶπε, ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ Ἀθηναῖοι κατεδίκασαν στὸν διὰ κωνείου θάνατο τὸν φιλόσοφο Σωκράτη, καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ Ἰουδαῖοι κατεδίκασαν στὸν διὰ σταυροῦ θάνατο τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἀπὸ τότε, λέει αὐτὸς ὁ φιλόσοφος, χαράχθηκε ἀνεξίτηλο στίγμα στὴν ἀνθρώπινη δικαιοσύνη. Ἀντὶ νὰ στεφανωθῇ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὸν στέφανο τῆς δόξης καὶ τῆς λατρείας, στεφανώθηκε μὲ τὸν ἀκάνθινο στέφανο.
«Δικαιοσύνην μάθετε, οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς». Τὸ αἰσθάνονται ὅλοι, ἰδιαιτέρως δὲ τὸ αἰσθανόμεθα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ποὺ κρούουμε τὶς θύρες τῶν μεγάλων, κ᾿ ἐν τούτοις δὲν βρίσκουμε δικαιοσύνη, κι ἀναστενάζει ἡ Ἑλληνικὴ φυλή, ποὺ ὄχι μιὰ φορὰ ἀλλὰ κατ᾿ ἐπανάληψιν ἀδικήθηκε ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς ἡμέρας.
Καὶ ὁ ἄλλος στίχος εἶνε ἐπίσης σπουδαιότατος ποὺ λέει· «Πρόσθες αὐτοῖς κακά, Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακὰ τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς» (Ἠσ. 26,15). Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει, ὅτι δικαιοσύνη μὲν ἐδῶ στὴ γῆ δὲν ὑπάρχει, ἀλλὰ ὑπάρχει δικαιοσύνη ἀλλοῦ. Εἶνε ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τὰ πάντα ὁρᾷ, τὰ πάντα βλέπει, καὶ τὰ πάντα δικάζει στὸν κατάλληλο καιρό. Ἀπόδειξις εἶνε οἱ Ἰουδαῖοι, ποὺ διέπραξαν τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων, σταύρωσαν τὸ Χριστό. Ποιό ἦταν τὸ τέλος τους; Ἄθλιο. Φώναζαν κάτω ἀπὸ τὸ πραιτώριο ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῷ ὁ Πιλᾶτος διεβεβαίωνε, ὅτι «οὐδεμίαν αἰτίαν εὑρίσκω» «ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τούτῳ» (Ἰωάν. 18,38· Λουκ. 23,14) καὶ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε ἀθῷος, ἐκεῖνοι φώναζαν· «Σταύρωσον, σταύρωσον αὐτόν» (Λουκ. 23,21). Κι ὅταν ὁ Πιλᾶτος ἔπλυνε τὰ χέρια του λέγοντας «Ἀθῷός εἰμι ἀπὸ τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου», ἐκεῖνοι φώναξαν· «Τὸ αἷμα αὐτοῦ ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ τέκνα ἡμῶν» (Ματθ. 27,24-25). Καὶ ἦρθε πράγματι ἡ κατάρα ἐπάνω στὸ ἔθνος αὐτό. Καὶ μέχρι σήμερα εἶνε διασκορπισμένοι στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος. Καὶ τὸ κράτος τους, ποὺ ἵδρυσαν κάτω στὸν Ἰορδάνη ποταμό, βρίσκεται συνεχῶς σὲ διαμάχη. Εἶνε πάντως χαρακτηριστικὸ ὅτι, ἐνῷ καὶ τὰ μικρότερα χωριὰ στὴν πατρίδα μας χτίζουν ὡραίους ναούς, αὐτοί, ποὺ κατέχουν τὰ κεφάλαια, τὰ καπιτάλ, τὶς τράπεζες μὲ τὰ ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων, δὲν μποροῦν μέχρι σήμερα νὰ χτίσουν ναό.

* * *

Αὐτὰ τὰ Read more »

Κυριακὴ Βαΐων (Φιλ. 4,4-9)

«Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλ. 4,5)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα ἱερὰ καὶ ἔνδοξος, Κυριακὴ τῶν Βαΐων. Σήμερα λαὸς πολὺς ὑποδέχθηκε στὰ Ἰεροσόλυμα τὸν Κύρι­ον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, τὸν «νικητὴν τοῦ θανάτου» (ἀπολυτ.), καὶ φώναζαν «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ἰω. 12,13 = Ψαλμ. 117,26). Ἂς συγκεντρώσουμε τὸ νοῦ μας στὰ ἱερὰ νοήματα κι ἂς ποῦμε λίγα σύντομα λόγια.
Καὶ δὲν ὑπάρχει πιὸ σύντομος λόγος ἀπὸ ἐ­κεῖνον ποὺ εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὸν σημερινὸ ἀπόστολο. Ἂν προσέξατε, μέσα στὸ ἀνάγνωσμα αὐτὸ ὑπάρχουν δύο λέξεις γεμᾶ­τες πνευματικὸ νόημα. Εἶνε οἱ λέξεις «Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. 4,5), ὁ Κύριος εἶνε κοντά μας δη­λαδή. Τί κρύβουν οἱ λέξεις αὐτές;

* * *

Πολλοί, ἀγαπητοί μου, διαβάζουν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἐνθουσιάζονται. Θὰ ἤθελαν νὰ ζοῦν στὶς ἡμέρες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νὰ εἶνε στοὺς Ἁγίους Τόπους, στὰ ἱερὰ ἐδάφη ποὺ πάτησε ὁ Κύριος, νὰ εἶνε κοντά του, νὰ τὸν βλέπουν καὶ νὰ τὸν ἀκοῦνε. Ἄκουγα πρὸ ἡμερῶν ἕνα φτωχὸ ἄνθρωπο νὰ λέῃ· Ἄχ, πάτερ μου, δὲν ἤθελα τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ πάρω κ᾽ ἐγὼ ἕνα εἰσιτήριο νὰ πάω στοὺς Ἁγίους Τόπους, καὶ τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ νὰ προσ­κυνήσω τὸν πανάγιο Τάφο!… Προσπάθησα νὰ τὸν παρηγορήσω καὶ τοῦ εἶπα τὰ ἑξῆς.
Μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχῃ χρήματα, νὰ πάῃ στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ νὰ προσκυνήσῃ τὸν πανάγιο Τάφο, καὶ ὅμως ὁ Κύριος νὰ εἶνε μακριά του· καὶ μπορεῖ πάλι ἄλλος, πτωχός – πάμ­πτωχος, ποὺ δὲν ἔχει εἰσιτήριο νὰ πάῃ στὸ σπίτι του, νὰ μένῃ στὴν καλύβα του καὶ ὅ­μως ὁ Κύριος νὰ εἶνε πολὺ κοντά του. Τὸ «μακρὰν» ἢ τὸ «ἐγγύς», στὴν ἁγία μας θρησκεία ποὺ εἶ­νε πνευματική, δὲν ἐξαρτᾶται ἀ­πὸ τὸν τόπο. Ὁ Κύριος εἶνε μακριὰ ὅταν ἁ­μαρτάνῃς, καὶ εἶ­νε κοντὰ ὅταν κάνῃς τὸ καλὸ καὶ «ἐπιτελῇς ἁγιωσύνην» (Β΄ Κορ. 7,1). Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται. Μὲ τὴν κακία κάνεις τὴν καρδιά σου ἕνα βρωμε­ρὸ σταῦλο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μείνῃ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, καὶ μὲ τὴν καλωσύνη κάνεις τὴν καρδιά σου πανάγιο Τάφο καὶ ναό, μέσα στὸν ὁ­ποῖο μπορεῖ νὰ κατοικήσῃ ὁ Θεός. Μὲ τὴν ἀρε­τὴ κάνεις τὴν καρδιά σου οὐρανό, καὶ μὲ τὴν κακία τὴν κάνεις κόλασι. Τὸ «ἐγγὺς» λοιπὸν τοῦ Κυρίου ἐξαρτᾶται ὄχι ἀπὸ τὸν τόπο ἀλλ᾽ ἀπὸ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ζῇ ὁ καθένας μας.
Στὸν βίο τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου ἀναφέρεται ὅτι, ὅταν τὸν ἔρριξαν στὰ ἄ­γρια θηρία στὸ ἀμφιθέατρο τῆς ῾Ρώμης κι αὐ­τὰ ἔφαγαν ὅλο τὸ σῶμα του, ἔμεινε μόνο ἡ καρ­διά –τὰ θηρία τὴν σεβάστηκαν–, κι ὅταν ἄνοιξαν τὴν καρδιά του, ἡ παράδοσις λέει ὅτι βρέ­θηκε μέσα γραμμένο· «Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ἔρως τῆς καρδίας μου», ἡ γλυκειά μου ἀγάπη. Ὅσοι λοιπὸν ἔχουν τέτοια ἀγάπη στὸ Χριστό, τὸν ἀ­γαποῦν πάνω ἀπ᾽ ὅ,τι ἄλλο στὸν κόσμο, τὶς ἅ­γιες αὐτὲς ἡμέρες τὶς αἰσθάνονται βαθειά.
«Ὁ Κύριος ἐγγὺς» διὰ τῆς πίστεως, «ὁ Κύριος ἐγγὺς» διὰ τῆς ἀ­ρε­τῆς, «ὁ Κύριος ἐγ­γὺς» διὰ τῆς ἐλεημοσύνης καὶ κάθε ἀγαθοεργίας, «ὁ Κύριος ἐγγὺς» διὰ τῆς ἀγάπης.
Ἀλλὰ πρέπει νὰ ὁμολογήσουμε, ὅτι Read more »

ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ …

ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 ΠΗΓΗ: www.monidadias-news.blogspot.gr

ΝΑ ΑΓΙΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΠΑΡΙΟΣ (εκ Πάρου)  ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ!
Ο λαός δεν έχει αντίρρηση…Κλωτσάνε οι λειψοί της παραπαίουσας ιεραρχίας μας!

Ο ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ, υπήρξε μια ριζοσπαστική φυσιογνωμία της Εκκλησίας. Ορθοτομούσε. Φανατικός στην τήρηση των παραδόσεων της Ορθοδοξίας. Έμπανε στα δημόσια πράγματα με πυγμή κι ανατάρασσε τα νερά και σε πολιτικό αλλά και σε εκκλησιαστικό επίπεδο, με αποτέλεσμα συνάδελφοί του εν τη ιεροσύνη να μην τον «γουστάρουν»¨. Μνημειώδεις οι αντιδράσεις του για το Καρναβάλι των Πατρών και τα ελληνικά ΚΑΛΛΙΣΤΕΙΑ.

 ΄Ομως ο άκαμπτος ο ιεράρχης αυτός- φυσικά πεντακάθαρος- αποσπούσε την αγάπη των απλών ανθρώπων. Άφησε πολύτιμο έργο πίσω του… Το φυλλάδιο του Η ΣΠΙΘΑ άφησε εποχή και συνεχίζει και σήμερα να εμπνέει.

 Ανακαλύψαμε πως υπάρχει και ιστοσελίδα στο όνομά του, που λειτουργεί με βάση τις παρακαταθήκες του μεγάλου αυτού ιεράρχη, που πολλοί τον θεωρούν ΄Αγιο, αλλά τα άτολμα και καναπεδάτα του λοιπού ιερατείου, βγάζουν μπέμπελι με την ιδέα της αγιοποίησής του…

Εκείνο δε που μας έκανε εντύπωση είναι η ιστοσελίδα http://www.augoustinos-kantiotis.gr, που τιμά ιδιαίτερα τη δική μας ιστοσελίδα (MONIDADIAS-NEWS) σε βαθμό να αναδημοσιεύει όλη μας την ύλη επί καθημερινής βάσης. Τυχαία το ανακαλύψαμε. Φαίνεται ότι κάπου στο βάθος μας εμφυλοχωρεί το πνεύμα του Αγίου Φλωρίνης του επαναστάτη σύγχρονου Επισκόπου.

Κάνοντας κλικ στην εικόνα πιο κάτω θα μπείτε στην ιστοσελίδα του λεβέντη επισκόπου. Και θα αντιληφθείτε τις ορθόδοξες αξίες του. Τίποτε άλλο! Θα επανέλθουμε εν καιρώ…

 _______________

1. Ημερομηνία Σαβ 21:14, 5-4-2014
   Aδελφός από Ρουμανία που εξέδωσε πολλά βιβλία του π. Αυγουστίνου στα Ρουμανικά, μας έστειλε το εξής μήνυμα·
   Βγήκε ο 16ος τόμος στα Ρουμανικά με ομιλίες του Γέροντος. Με συγχωρείτε που έβαλα εικόνα με φωτοστέφανο τον Γέροντα στο εξώφυλλο. Ξέρω ότι αυτός δεν θα το ήθελε, επειδή ήταν ταπεινός. Όμως ο άγιος Paisios o Belitzikovsky λέει· Πως άγιος δεν είναι αυτός που κάνει θαύματα, αλλά αυτός που ομολογεί την Αλήθεια.
   

• ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔAΣ
  Ημερομηνία Κυρ 23:22
  Δεν έχετε άδικο· Ο π. Αυγουστίνος έχει τα στοιχεία της αγιότητος. Έχει άνα βίο γεμάτο αγώνες και θαύματα. Η ζωή του ήταν γεμάτη από θαύματα, όταν ήταν εν ζωή. Θα σας μάλωνε όμως για το εξώφυλλο. Αν ποτέ γραφεί πλήρης βιογραφικό, θα δείτε πόσες φορές ο Θεός έσωσε την ζωή του με θαυμαστό τρόπο…

Κυριακὴ τῶν Βαΐων (Ἰωάν. 12,1-18)

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

«Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Iωάν. 12,13)

  Σήμερον, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, σήμερον εἶνε ἑορτὴ μεγάλη, ἔνδοξος ἡμέρα. Εἶνε δεσποτικὴ ἑορτή· εἶνε ἡ Βαϊφόρος.
Νὰ διηγηθῶ τὸ ἱστορικὸ τῆς σημερινῆς ἡμέρας; Τὸ ξέρετε ὅλοι. Καὶ τὰ παιδιὰ ἀκόμη ποὺ πᾶνε στὸ δημοτικὸ σχολεῖο, κάποιος καλὸς δάσκαλος τοὺς διηγήθηκε τὴν ἱστορία τῆς σημερινῆς ἡμέρας.
Ὅλοι λοιπὸν γνωρίζομεν, ὅτι σὰν σήμερα στὰ Ἱεροσόλυμα μαζεύτηκαν χιλιάδες λαός. Λένε ὅτι, γιὰ νὰ ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα εἶχε συγκεντρωθῆ στὰ Ἰεροσόλυμα τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες ἕνα ἑκατομμύριο λαός! Καὶ ὅταν ὅλος ὁ λαὸς ἄκουσε ὅτι ἔρχεται ὁ Χριστός, ἀμέσως ἔγινε κάτι τὸ πρωτοφανές. Ἄφησαν τὶς δουλειές των ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἄνδρες γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἀκόμη. Ἄδειασαν οἱ δρόμοι καὶ πλατεῖες εἰς τὰ Ἰεροσόλυμα. Ἔγινε ἔρημος ἡ πόλις. Καὶ ὅλος αὐτὸς ὁ λαός, σὰν ποτάμι, σὰν χείμαρρος, βγῆκαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλιν, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦνε τὸ Χριστό. Κι ἄλλοι κρατοῦσαν στὰ χέρια των βάϊα, ἄλλοι κρατοῦσαν κλαδιὰ ἐλιᾶς, ἄλλοι στρώνανε χάμω στὸ δρόμο τὰ ροῦχα τους, γιὰ νὰ γίνουν τάπητας νὰ τὰ πατήσῃ ὁ Χριστός. Καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ ἐφώναζαν μὲ ὅλη τὴν ἁγνή τους καρδιά· «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος…» (Ἰωάν. 12,13). Ἔτσι τὴν ἡμέρα ἐκείνη ἡ πρωτεύουσα τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, τὰ Ἰεροσόλυμα, ὑπεδέχθη τὸ Χριστό.
Ἡ ἱστορία ἀναφέρει πολλὰς ὑποδοχὰς βασιλέων καὶ αὐτοκρατόρων. Ἀναφέρει, ὅτι αἱ Ἀθῆναι καὶ ἡ Ῥώμη καὶ ἡ Κωνσταντινούπολις πολλὲς φορὲς ὑπεδέχθησαν βασιλεῖς καὶ αὐτοκράτορας, νικητὰς καὶ θριαμβευτάς, οἱ ὁποῖοι ἤρχοντο ὕστερα ἀπὸ ἕνα νικηφόρο πόλεμο ἐναντίον ἰσχυρῶν ἐχθρῶν. Ἐδῶ στὴν Ἀθήνα οἱ παλαιότεροι ποὺ ἔχουν ἄσπρα μαλλιὰ θὰ θυμοῦνται, ὅτι τὸ 1913 ὅλη ἡ Ἀθήνα σὲ ἕναν ἔξαλλο ἐνθουσιασμὸ ὑπεδέχθη τότε τὸν βασιλιᾶ, ποὺ ἤρχετο νικητὴς καὶ θριαμβευτής, ὕστερα ἀπὸ δύο πολέμους ποὺ ἐδιπλασίασαν τὴν μικρά μας πατρίδα.
Ὑποδοχὲς λοιπὸν θριαμβευτῶν καὶ νικητῶν ἀναφέρει ἡ ἱστορία. Ἀλλὰ ὅλες αὐτὲς οἱ ὑποδοχές, ποὺ ἔκαναν οἱ λαοὶ γιὰ τοὺς νικητὰς καὶ θριαμβευτάς των, εἶνε πολὺ μικρὲς καὶ ὠχριοῦν μπροστὰ σ᾿ αὐτὴν τὴν θριαμβευτικὴ εσοδον τοῦ παμβασιλέως Χριστοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα.
Θά ᾿θελα νά ᾿μουν ζωγράφος. Θά ᾿θελα νά ᾿χα χρώματα ζωηρά, νὰ πάρω τὸ πινέλλο καὶ μπροστὰ στὰ μάτια σας νὰ ζωγραφίσω τὴν ὑπέροχον αὐτὴν εἰκόνα, τοῦ ἀσυλλήπτου μεγαλείου, τὴν εἰκόνα τῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ στὰ Ἰεροσόλυμα. Μὰ ζωγράφος δὲν εἶμαι οὔτε ποιητής, οὔτε καὶ ῥήτορας εἶμαι. Γι᾿ αὐτὸ ἀποβλέπω σὲ κάτι ἄλλο. Πρὶν βγῆτε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, κάτι θὰ πρέπῃ νὰ διδαχθῆτε ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἔνδοξο ἡμέρα, τὴν Βαϊφόρον. Ὅλες οἱ λεπτομέρειες διδάσκουν. Καὶ ἀπὸ τὶς λεπτομέρειες τῆς σημερινῆς θριαμβευτικῆς εἰσόδου θὰ ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νὰ προσέξετε μερικὰ σημεῖα.

* * *

   Καὶ ἐν πρώτοις, ἂς ἐρωτήσωμεν· Πῶς εἰσῆλθε ὁ Χριστὸς στὰ Ἰεροσόλυμα;
Οἱ βασιλιᾶδες, ποὺ ἀναφέραμε, καὶ οἱ αὐτοκράτορες ἐκάθηντο ἐπάνω σὲ ἄλογα ὑπερήφανα, σὲ ἄλογα ἄσπρα χρυσοστολισμένα, ἢ ἐκάθηντο ἐπάνω σὲ ἅμαξες πολυτελέστατες. Λένε μάλιστα, γιὰ κάποιον τέτοιο βασιλιᾶ καὶ αὐτοκράτορα ὅτι, γιὰ νὰ τρομοκρατήσῃ τὸ λαὸ καὶ νὰ φανῇ ὅτι αὐτὸς εἶνε πιὸ μεγάλος καὶ πιὸ ἰσχυρὸς ἀπὸ κάθε ἄλλον βασιλιᾶ, διέταξε τὸ ἁμάξι του νὰ μὴ τὸ σέρνουν ἄλογα, ἀλλὰ νὰ τὸ σέρνουν λιοντάρια. Φαντασθῆτε ἕνα ἁμάξι νὰ τὸ σέρνουν λιοντάρια, τί τρόμος ἦταν στὴ Ῥώμη. Καὶ ἄλλοι ἐκάθησαν ἐπάνω σὲ ἐλέφαντας, καὶ ἄλλοι ἐπάνω σὲ ἄγρια θηρία.
Ἀλλὰ κοιτάξτε, τί διαφορὰ ἔχει ὁ Χριστός μας! Εἶνε ὁ βασιλιᾶς, εἶνε ὁ ποιητὴς τοῦ παντός. Εἶνε ἐκεῖνος ποὺ ἔφτειασε τὸν ἥλιο, τὴ σελήνη, τὰ ἄστρα· ποὺ ἐποίησε τὸν ἄνθρωπο «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν» (Γέν. 1,26). Εἶνε, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας, «ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ» (δοξ. ἑσπ. Ὑπαπαντῆς).
Αὐτός, ἐξ ἄκρας ἀγάπης καὶ συγκαταβάσεως πρὸς τὸν ἄνθρωπον, συγκαταβαίνει, ταπεινώνεται τόσο πολύ, ὥστε ἀπ᾿ ὅλα τὰ ζῷα νὰ διαλέξῃ ἕνα γαϊδουράκι, ἕνα «πῶλον ὄνου» (ἔ.ἀ. 12,15), καὶ ἐπάνω στὴ ῥάχι ἑνὸς τέτοιου ζῴου νὰ καθήσῃ ὁ Χριστός. Καὶ μᾶς διδάσκει μὲ τὸ παράδειγμά του, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ὅτι πρέπει νὰ είμεθα ταπεινοὶ στὸν κόσμο αὐτόν. Μᾶς διδάσκει αὐτὸ τὸ γαϊδουράκι, ὁ «πῶλος ὄνου», ὅτι πρέπει ν᾿ ἀγαπήσωμεν τὴν ταπείνωσιν, ἂν θέλουμε νὰ είμεθα Χριστιανοί.
Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ «πῶλος ὄνου» δὲν διδάσκει μόνο αὐτό. Διδάσκει καὶ κάτι ἄλλο. Τί μᾶς διδάσκει; Σημαίνει τὸ ἀθῷο αὐτὸ γαϊδουράκι, ὅπως λέγουν οἱ πατέρες, τὸ ἄλογον μέρος τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Σημαίνει τὸ ἄγριον, τὸ πεῖσμα, τὸ πεισματάρικο «γαϊδουράκι», ποὺ κάθε ἄνθρωπος ἔχει, καὶ δὲν θέλει νὰ ὑποταχθῇ στὸν Θεό. Θέλει ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ κάνῃ τὰ κέφια του, τὰ δικά του θελήματα, καὶ δὲν θέλει νὰ ὑποταχθῇ στὸ Χριστό.
Σημαίνει ἀκόμη ὄχι μόνον τὸ πεισματάρικο ἄτομον, ἀλλὰ καὶ τὰ ἔθνη, λέγουν οἱ πατέρες· τὰ εἰδωλολατρικὰ ἐκεῖνα ἔθνη, ποὺ ἦταν βυθισμένα μέσα στὸ πηκτὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τῆς πλάνης. Τὰ ἑκατομμύρια ἐκεῖνα τῶν ἀνθρώπων, ποὺ τὰ πάθη τους τοὺς εἶχαν κάνει τέτοιους, ὥστε νὰ καταντήσουν χαμηλότερα καὶ ἀπὸ τὰ τετράποδα ἀκόμα, γιὰ τοὺς ὁποίους εἶπε καὶ ὁ Δαυΐδ, ὅτι «ἄνθρωπος ἐν τιμῇ ὢν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καὶ ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48,13). Πρέπει νὰ τὸ ὁμολογήσωμεν· ὅτι ἄνθρωπος ποὺ φεύγει ἀπὸ τὸ Θεό, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ὑποδουλώνεται στὰ πάθη καὶ τὶς κακίες του, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πέφτει σιγὰ – σιγὰ ἀπὸ τὰ ὕψη τοῦ οὐρανοῦ καὶ γίνεται χειρότερος ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὰ τετράποδα.
Μάλιστα, ἀγαπητοί. Τὸ γαϊδουράκι αὐτό, μόλις κατάλαβε ὅτι τὸ ζητάει ὁ Χριστός, ―γιατὶ καὶ τὰ ζῷα ἔχουν κάποια διαίσθησι―, ἔτρεξε μὲ πόθο. Μὲ χαρὰ ἐδέχθη ἐπάνω στὴ ῥάχι του τὸ Χριστό. Καὶ πόσο θὰ καμάρωνε ποὺ εἶχε τὸ Χριστὸ ἐπάνω του! ὅπως εἶπα, καὶ τὰ ζῷα κάτι αἰσθάνονται.
Ἕνας φίλος μου ἱεροκήρυξ μοῦ ἔλεγε τὸ ἑξῆς. Κάποτε περιώδευε καὶ ἔφθασε κουρασμένος σ᾿ ἕνα χωριό. Ὅταν ἔφθασε, ἐπῆγε στὴν πλατεῖα νὰ μιλήσῃ. Δὲν ἔδειξαν μεγάλη προθυμία οἱ ἄνθρωποι γιὰ ν᾿ ἀκούσουν τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, μολονότι ὁ ἱεροκήρυξ περνοῦσε μιὰ φορὰ τὸ χρόνο· ἔπρεπε ν᾿ ἀφήσουν κάθε δουλειὰ καὶ νὰ πᾶνε ν᾿ ἀκούσουν τὰ ζωντανὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῷ λοιπὸν ὁ ἱεροκήρυκας ἦταν στὴν πλατεῖα καὶ ἔβλεπε ὅτι ὁ λαὸς Read more »

Η ΦΛΟΓΕΡΑ – ΕΛΛΑΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Κύμη 21 ΜΑΪΟΥ     1951 ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ 3
ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ Ὑπὸ Γεωργίου Ν. Χαρτσᾶ βοσκοῦ καὶ διανέμεται δωρεὰν

ΕΛΛΑΣ

Ἑλλάδα μου πανεύφημη, Ἑλλάδα δοξασμένη σήμερον χάνεις τὴν τιμὴ σὰν περιφῥονημένη.
Ὅλα τὰ πάτρια ἔθιμα, βλέπω νὰ καταρρέουν, αἰσχρότητες κι’ ἐγωϊσμοι αὐτὰ νὰ θριαμβεύουν.
Νηστεία καταργήσαμε κι’ αὐτὴ τὴν ἐκκλησία καὶ σπεύδομε ὀλοταχῶς εἰς τὴν παραλυσία.
Τὰ πάντα ἐμολύναμε μὲ τὴν Read more »

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΛΟΓΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ

Τ’ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Από το βιβλίο «ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΩΜΑΤΑ», Ἀθῆναι 1955, σσ. 96-102
του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Τ᾿ ἀποτελέσματα τοῦ πολέμου; θ᾽ ἀπορήσῃ ἴσως ὁ φίλος ἀναγνώστης, ὑπάρχει ἀνάγκη νὰ τὰ περιγράψῃ κανείς; Καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ τὰ γνωρίζουν. Εἶνε μπροστὰ σὲ ὅλους. Εἶνε νωπὰ καὶ ἀχνίζουν ἀκόμη τὰ ἐρείπια ποὺ ἄφησε στὸ πέρασμά του ὁ «πυρρὸς ἵππος», τὸ κόκκινο ἄλογο τῆς Ἀποκαλύψεως (βλ. 6,4). Ἐὰν ἡ γενεά μας ἀπεῖχε ἀπὸ τὸν τελευταῖο πόλεμο ἑκατὸ χρόνια, οἱ ὀλέθριες συνέπειες τοῦ πολέμου θὰ εἶχαν λησμονηθῆ καὶ θὰ ἐπεβάλλετο νὰ περιγραφοῦν, γιατὶ ἡ ἄγνοιά τους μποροῦσε νὰ συντελέσῃ σὲ ἀναβίωσι τοῦ φιλοπολέμου πνεύματος. Ἀλλὰ ἡ δική μας γενεὰ μόλις βγῆκε ἀπὸ τὸ αἷμα(*)· ἔζησε τὴ φρίκη δύο παγκοσμίων πολέμων, ἔλαβε προσωπικὴ πεῖρα τῶν δεινῶν· μὲ φρίκη ἀκούει τὴ λέξι «πόλεμος» καὶ εὔχεται μὲ ὅλη της τὴν ψυχή, οἱ νεώτερες γενεὲς νὰ εἶνε εὐτυχέστερες ἀπὸ αὐτὴν ποὺ φεύγει καὶ νὰ μὴ ἔλθουν «εἰς τὸν τόπον τῆς βασάνου» (πρβλ. Λουκ. 16,28), νὰ μὴ δοῦν τὴν εἰκόνα τοῦ ἱππέως τῆς Ἀποκαλύψεως νὰ καλπάζῃ ἐπάνω στὸ κόκκινο ἄλογο. Μακάρι ἡ λευκὴ σημαία τῆς παγκοσμίου εἰρήνης νὰ κυματίζῃ στὸν αἰθέρα ἐπάνω στὸ κοντάρι τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν καὶ κανένα χέρι παράφρονος νὰ μὴ μπορέσῃ νὰ τὴν κατεβάσῃ. «Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμ­παντος κόσμου», εἶνε ἡ διάπυρη καὶ διηνεκὴς δέησις τῆς Ἐκκλησίας μας στὸν Κύριο.
Καὶ ὅμως ἡ περιγραφὴ καὶ ἡ ἔκθεσις τῶν καταστροφῶν ποὺ ἐπέφερε ὁ πόλεμος θὰ ἔπρεπε νὰ γίνεται ὄχι μόνο γιὰ ἐκείνους ποὺ δὲν ἔζησαν τὴ φρίκη του ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ δοκίμασαν ἀπὸ κοντὰ ὅλη τὴν πικρία του. Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος τῆς εἰρηνικῆς περιόδου εὔκολα λησμονεῖ τὶς συνέπειες τῆς μεγάλης του ἁμαρτίας, ὅπως εἶνε ὁ πόλεμος, καὶ ὑπὸ τὴν ἐπήρεια νέων πειρασμῶν δὲν εἶνε δύσκολο νὰ σημειώσῃ ὑποτροπή, νὰ ἐμπλακῇ πάλι σὲ πολεμικὲς περιπέτειες τοπικῆς ἢ γενικωτέρας ἐκτάσεως. Ἕνα ζῷο, ὅπως ὁ γάιδαρος ἢ τὸ μουλάρι τῶν ὀρεινῶν χωριῶν τῆς Πατρίδος μας, ἐὰν σὲ κάποιο δύσβατο σημεῖο πέσῃ καὶ χτυπήσῃ, σημειώνει ζωηρὰ στὴ μνήμη του τὸ ὀλισθηρὸ καὶ ἐπικίνδυνο μέρος τοῦ δρόμου, καὶ ἔκτοτε, ὅσες φορὲς ξαναπερνάει ἀπὸ τὸ μέρος αὐτό, τὸ περνάει μὲ τὴν πιὸ μεγάλη προσοχὴ καὶ προφύλαξι. Ἀλλὰ ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ τῆς ἀπόψεως αὐτῆς, εἶνε τὸ δυσκολώτερα διδασκόμενο ζῷο. Ὁ ἄνθρωπος ὁ «ἐν τιμῇ ὤν», ὁ τιμημένος (Ψαλμ. 48,13,21), αὐτὸς ποὺ προικίστηκε μὲ τὰ ἐξαιρετικά, τὰ ἀνεκτίμητα δῶρα τῆς νοήσεως, τῆς συνειδήσεως καὶ τῆς ἐλευθερίας, ὁ «δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφανωμένος» (ἔ.ἀ. 8,5. Ἑβρ. 2,7), ὅταν τὸν καταλαμβάνει ὁ οἶστρος τῆς πολεμικῆς μανίας, κατεβαίνει χαμηλότερα κι ἀπὸ τὴ ζῳολογικὴ ἐκείνη βαθμῖδα ποὺ βρίσκεται ὁ γάιδαρος. Ὁ γάιδαρος! Εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ διαπληκτισθοῦμε ἄγρια μ᾽ ἐκεῖνον ποὺ θὰ μᾶς ἀποκαλέσῃ «γάιδαρο»· καὶ ὅμως ὁ γάιδαρος δίνει μαθήματα στὸν ἄνθρωπο. Ὁ γάιδαρος βλέπει τὸ λάκκο καὶ ἀπομακρύνεται. Ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸ λάκκο, τὸν τεράστιο λάκκο τοῦ πολέμου, μέσα στὸν ὁποῖο ὑπάρχουν ἀναρίθμητοι σκελετοὶ σκοτωμένων ἀνθρώπων, καὶ ὅμως δὲν ἀπομακρύνεται ἀπὸ ᾽κεῖ· κάποια καταστροφικὴ μανία τὸν σπρώχνει, πλησιάζει τὸ λάκκο, συστρέφεται γύρω ἀπ᾽ αὐτόν, ζαλίζεται καὶ πέφτει πάλι μέσα. Ἔπεσε χίλιες φορὲς καὶ δὲν ἐννοεῖ νὰ σωφρονισθῇ. Τί ἀφροσύνη, τί ἐμπάθεια ἔχει ὁ ἄνθρωπος!
Γι᾽ αὐτὸ τὸ λόγο ἂς μὴ παύουμε νὰ φέρνουμε ὁ καθένας ἐμπρὸς στὰ μάτια του καὶ στὰ μάτια ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου τὴν εἰκόνα τῶν ὀλεθρίων ἀποτελεσμάτων τοῦ «πυρροῦ ἵππου». Θὰ ἔπρεπε Read more »

Aπο το βιβλίο του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου
«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», εκδοση Β΄, 2008, σελ. 117 -119

Οργανωθείτε είς το όνομα του Ιησού Χριστού

Να κάνετε αλυσίδα. Τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, τους πρώτους αιώνας, οι Χριστιανοί ήταν ενωμένοι, είχαν αλυσίδα, τρεις, τρεις, τρεις…, προς τιμήν της αγίας Τριάδος. Όπως στη Ρωσία εκεί ένα μικρό αθώο παιδάκι, χαριτωμένο, πήγε στον παπά και του λέει:
– Θέλω να σου πω κάτι στο αυτί.
– Τι έχεις να μου πεις; Ρωτά ο παπάς.
– Να, λέει ο μικρός, τώρα γινήκαμε τρεις. Στη γειτονιά μου είναι άλλα δύο παιδία, που συμφωνούν με τις ιδέες τις χριστιανικές και γινήκαμε τρεις.
Λοιπόν και εσείς , είς το όνομα του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, να οργανωθείτε κατά τριάδας. Σας βάζω κανόνα, καθένας από σας όχι μόνος του, αλλά τρεις – τρεις, τρεις – τρεις. Είστε 130; Να γίνετε 400, 500. Είστε σύμφωνοι;

Θα κάνουμε ασκήσεις

Οργανωθείτε. Και σας το δηλώνω, στο τέλος θα κάνω μία ψευτοάσκηση. Να αφήστε τα τηλέφωνα σας.
Έκανα στρατιωτικός και γνωρίζω. Θα κάνουμε άσκηση, όπως κάνουν στο στρατό. Νυκτερινή θα είναι; Δεν ξέρω. Θα σας καλέσω στα όπλα. Θα φωνάξω τις ομάδες κρούσεως σε συναγερμό. Θα κάνω προσκλητήριο, να είστε όλοι εδώ παρόντες.
Οι άντρες είστε πιο ελεύθεροι και είναι πιο εύκολο, οι γυναίκες δεν έχουν ελευθερία, δεν τις αφήνουν οι άντρες αλλά κι αυτές θα γίνουν επαναστάτριες.

Φύλακες της Αμπέλου

Ταύτα πράττοντες ευρισκόμεθα μέσα στα πλαίσια του Ευαγγελίου, αλλά και μέσα στα πλαίσια του ελληνικού συντάγματος. Ως Έλληνες και Ελληνίδες μας επιβάλλει και το σύνταγμα να είμεθα οι φύλακες της ιεράς παρατάξεως.
Είστε φύλακες. Ανήκετε σε μία κίνηση «φύλακες της αμπέλου». Και ότι κάνετε δεν θα το κάνετε για να υπερασπίσετε τον Αυγουστίνο. Εγώ πόσο καιρό θα ζήσω; Γέρος άνθρωπος είμαι, στα 80 πλησιάζω, σήμερα – αύριο φεύγω. Φεύγω αλλά θέλω η επαρχία μου να είναι αγωνιστική, για να μη τολμούν να μπουν μέσα στις εκκλησίες τα τσακάλια και οι λύκοι της αθεΐας και οι αιρετικοί παντός είδους, για να διαλύσουν τα πάντα, σύμφωνα με τα παραδείγματα που σας είπα. Λοιπόν υποστηρίζοντας τον επίσκοπο σας δεν υποστηρίζετε τον επίσκοπο, το άτομο, εμένα. Όχι, όχι. Εγώ πάει πλέον, φεύγω. Πενήντα χρόνια δουλεύω μέσα στο γένος και την Εκκλησία. Υποστηρίζοντες αυτά που σας είπα, υποστηρίζετε την ιδέα, την ιδέα του Ευαγγελίου, διά την οποία αξίζει να ζούμε και να πεθαίνουμε.
Έτσι θα κάνουμε. Είμαστε σύμφωνοι;( – Ναι!…)
Είναι κανείς που διαφωνεί;( – Όχι!…)

Θα αρχίσουμε από το ένα…

Αυτά είναι μεγάλα πράματα. Θα αρχίσομε από το 1 και θα φτάσομε στο 100.
Τώρα αρχίζομε, θα προχωρήσωμε σιγά – σιγά, και ώσπου φτάσωμε. Φτάνει και η φωνή, το «αίσχος». Όπως το σκυλί γαυγίζει και φεύγουν οι κλέφτες από τα γαυγίσματα, άμα όμως δη ότι δε φεύγουν ορμά, έτσι κ’ εμείς θα γαυγίζωμε. Σαν σκυλιά θα φωνάζουμε, θ’ αγιάσωμε τη φωνή μας, τη γλώσσα μας, τα χέρια μας, τα πάντα. Και να είμεθα έτοιμοι για θυσία, εάν θέλουμε αυτή η πατρίδα να μείνει ελεύθερη, δημοκρατική και χριστιανική. Έτσι σας θέλομε. Σύμφωνοι;
Σας δίνω την ευχή και σας ειδοποιώ, ότι αύριο στις οχτώ και μισή θα γίνει η πρώτη άσκηση, στο ναό της Αγίας Τριάδος. Τρεις-τρεις να είστε. Δεν θα έρθει κανείς μόνος του.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Πιστεύετε στον Kύριο και θαρσείτε

Mητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Αγαπητά μου παιδιά,

Bρίσκεσθε στην ηλικία εκείνη η οποία θεωρείται ως η ωραιοτέρα περίοδος της ανθρωπίνης ζωής. Eίνε όπως η άνοιξι που ροδίζει και μοσχοβολεί. H φαντασία σας ζωηρή, πλάθει τα γλυκύτερα όνειρα για ένα ευτυχισμένο μέλλον. O συναισθηματικός σας κόσμος δονείται. Αλλ’ ακριβώς διότι συντελείται μιά τέτοια ζύμωσι μέσα στά βάθη του εσωτερικού σας κόσμου, η ηλικία σας, όπως παρατηρούν διάσημοι παιδαγωγοί και ψυχολόγοι, είνε η πιό κρίσιμη και επικίνδυνη ηλικία. Kαλείσθε να πάρετε αποφάσεις, που θ’ αφορούν σε όλο το μέλλον σας. Kαλείσθε να εκλέξετε ένα από τα δύο· ή την οδό της αρετής, ή την οδό της κακίας. Eάν πάντως πάρετε την απόφασι ν’  ακολουθήσετε την οδό της αρετής, πρέπει να έχετε υπ’  όψι σας ότι αυτή δεν είνε κατηφορική, αλλ’ ανηφορική. Eίνε ένας Γολγοθάς. H ζωή δεν είνε απόλαυσι.

Eίνε εύκολο να βαδίση κανείς την οδό της αρετής; Eίνε εύκολο, σύμφωνα με το ωραίο σύνθημα της κατασκηνώσεώς σας «ξερρίζωμα και φύτευμα», να ξερριζώσετε το κακό και να φυτέψετε το καλό; Πολλά παραδείγματα παλαιότερα και νεώτερα αποδεικνύουν, πόσο αληθινό είνε αυτό που τονίζει ο απόστολος Παύλος· «O θέλω καλόν ου ποιώ, ο δε ου θέλω κακόν τούτο πράσσω» (πρβλ. Pωμ. 7,15). Δηλαδή· Eκείνο που μισώ και αποστρέφομαι, αυτό κάνω, ελκόμενος από τα θέλγητρα του κακού και νικώμενος από τα πάθη, που βόσκουν μέσα στην ανθρώπινη καρδιά. Tό κακό δυστυχώς έχει ρίζες βαθειές, και όσο περνούν τα χρόνια τόσο και οι ρίζες ξαπλώνονται βαθύτερα, και είνε δύσκολο το ξερρίζωμα, για να μήν πούμε ακατόρθωτο. Kλαίνε και αναστενάζουν πολλοί, διότι, ενώ παίρνουν αποφάσεις να ξερριζώσουν το α΄ ή το β΄ ελάττωμα, ξαφνικά αυτό εμφανίζεται με φοβερή ορμή και τους νικά, και ο άνθρωπος απελπίζεται στον αγώνά του και αναφωνεί όπως ο εκπροσωπών όλη την αμαρτωλή ανθρωπότητα Παύλος· «Tαλαίπωρος εγgώάνθρωπος, τίς με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου;» (Pωμ. 7,24). Oρθώς παρατηρεί αρχαίος διδάσκαλος της Eκκλησίας, ο άγιος Mακάριος ο Αιγύπτιος που θαυμάζεται για το βάθος των ψυχολογικών παρατηρήσεών του· Eάν ο άνθρωπος μπορούσε μόνος του, με τις ατομικές του προσπάθειες, να ξερριζώση το κακό ή να φυτεύση το καλό, δεν θα υπήρχε η ανάγκη να έλθη ο Xριστός στον κόσμο. Mόνο με την άνωθεν βοήθεια του Xριστού, δια της χάριτος που απέρρευσε από τη σταυρική του θυσία, ο άνθρωπος νικάει το κακό και πράττει το καλό.

Αγαπητά μας κορίτσια! Zήτε ―γιατί να σάς το αποκρύψουμε;― ζήτε σ’ έναν αιώνα απιστίας και διαφθοράς. Tό κακό με μύριες μορφές θριαμβεύει ως λερναία ύδρα και παρασύρει πλήθος νεανικές ψυχές στην καταστροφή. Αλλά μήν απελπίζεσθε! Eάν πιστέψετε ειλικρινά στον Kύριο ημών Iησού Xριστό, τότε θα αισθανθήτε τη θεϊκή του δύναμι να σάς βοηθή, θα αναδειχθήτε νικήτριες, και θα γίνετε άξιες ν’ ακούσετε την θριαμβευτική προσφώνησι του ευαγγελιστού Iωάννου πρός την νεότητα· Nεανίσκοι, «νενικήκατε τον πονηρόν» (Α΄ Iωάν. 2,13).

15. Kείμενο ενθυμίου στή λήξι της σειράς λυκείου του έτους 1990 (βλ. περιοδικό «Σάλπιγξ Oρθοδοξίας» 1990, σελ. 319 κ.ε.).

Η ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

ΣΗΜΕΡΑ ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει ἕνα καθρέπτην. Ὁ καθρέπτης εἶνε μία γυναίκα, γυναίκα ἁμαρτωλός. Εἶνε ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Δύο φορὲς τὸ χρόνο ἑορτάζει· τὴν πέμπτη (Ε΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, καὶ τὴν 1η Ἀπριλίου. Τόσην σημασίαν ἀποδίδει ἡ Ἐκκλησία εἰς τὸ παράδειγμά της.
Γιὰ νὰ περιγράψῃ κανεὶς τὴν ζωὴ τῆς ὁσίας Μαρίας, ἡ ὁποία κατώρθωσε διὰ τῶν πτερύγων τῆς μετανοίας νὰ ἀρθῇ ὑπεράνω τῶν ἁψίδων τοῦ οὐρανοῦ καὶ νὰ γίνῃ συγκάτοικος καὶ συνόμιλος τῶν ἀγγέλων, χρειάζεται γλῶσσα καὶ κάλαμος. Ὅσοι θέλουν, ἂς διαβάσουν τὸ συναξάριο, γιὰ νὰ δουν ἐκεῖ τὸ μεγαλεῖον τῆς μετανοίας. «Δεινὸν ἡ ῥαθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια» (αἶνοι Μ. Τετάρτης). Ἂς ζωγραφίσωμεν δι᾿ ὀλίγων πενιχρῶν γραμμῶν τὴν εἰκόνα της.
Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἱγυπτία δὲν εἶνε νοσηρὸν πλάσμα φαντασίας. Δὲν εἶνε ρομάντζο· διότι ρομάντζο, δυστυχῶς, θέλησαν νὰ κάνουν τὸ πρόσωπό της αἰσχροὶ λογοτέχναι. Ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία εἶνε ἱστορικὸν πρόσωπο. Ἔζησε ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ αὐτοκράτορος Ἰουστίνου (518-527), λίγο πρὸ τοῦ Ἰουστινιανοῦ (527-565), τοῦ ἐνδόξου αὐτοκράτορος τοῦ Βυζαντίου ποὺ ἔκτισε τὴν Ἁγίαν Σοφίαν. Ἀλλ᾿ ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἔχτισε ἕνα ναὸν ἀνώτερον ἀπὸ τὴν Ἁγία Σοφία. Ὁ ναός της εἶνε ἄφθαρτος. Ἡ Ἁγία Σοφία ἐκτίσθη ἀπὸ τοῦβλα καὶ ἀλλὰ ὑλικὰ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἀλλὰ ὁ ναὸς τοῦ πνεύματος τῆς ὁσίας Μαρίας ἐκτίσθη ἀπὸ ἄφθαρτα ὑλικά. Ἐκτίσθη μὲ τὰ δάκρυά της, τὰ ὁποῖα ἔχυσε ἐν τῇ ἐρήμῳ· αὐτὰ ἦσαν τὰ ὑλικὰ μὲ τὰ ὁποῖα ἐκτίσθη ὁ ναὸς τῆς μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως. Ἂς ἀφήσωμεν ὅμως τὰς ἀφῃρημένας ἰδέας καὶ ἂς ἔλθωμεν εἰς τὴν πραγματικότητα, ὅπως τὴν ἱστοροῦν οἱ βιογράφοι της.
 

Τὰ νεανικὰ χρόνια τῆς ὁσίας Μαρίας

Ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἐγεννήθη εἰς Αίγυπτο, εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, μίαν ἀπὸ τὶς πλέον διεφθαρμένες πόλεις τοῦ ἀρχαίου κόσμου, ἡ ὁποία καὶ μέχρι σήμερον ἐξακολουθεῖ νὰ εἶνε κέντρον ἐμπορίου τῆς λευκῆς σαρκός, ποὺ πωλεῖται ἀντὶ εὐτελεστάτης τιμῆς. Ὄρνεα, κοράκια, ἄγρια πτηνὰ πέφτουν καὶ ῥαμφίζουν τὰς σάρκας τῶν δυστυχισμένων γυναικῶν.
Ἐκεῖ λοιπὸν εἶδε τὸ φῶς τὸ λουλούδι αὐτό· γιατὶ κάθε κοριτσάκι εἶνε λουλούδι, λουλούδι τοῦ οὐρανοῦ. Τὸ κοριτσάκι αὐτὸ τὸ ἀθῷο μέσα στὴν πόλιν αὐτὴν διεφθάρη σὲ ἡλικίαν, παρακαλῶ, 12 ἐτῶν. Ὁ σατανᾶς τῆς πορνείας ἀπέκοψε τὸ κρίνον, τὸ ἄνθος αὐτὸ τῆς παρθενίας καὶ ὡραιότητος, καὶ τὸ ἔρριψε μέσα εἰς τὸν βόρβορον.
Δὲν κατηγορῶ, ὄχι. Δὲν κατηγορῶ τὰ κορίτσια τὰ ὁποῖα παραστρατοῦν· ὄχι, δὲν κατηγορῶ τὰς γυναῖκας αἱ ὁποῖαι ἐξώκειλαν. Κατηγορῶ τὴν κοινωνία, τὴ διεφθαρμένη κοινωνία. Ἐὰν ἡ κοινωνία δὲν ἦτο διεφθαρμένη, δὲν θὰ διεφθείρετο κανένα κορίτσι. Ἀλλ᾿ ὅταν μυριάδες δαίμονες τῆς κολάσεως σπρώχνουν τοὺς νέους καὶ τὰ κορίτσια μας εἰς τὴν διαφθοράν, τὴν εὐθύνη τὴν ἔχουν κυρίως οἱ μεγάλοι, ἡ διεφθαρμένη κοινωνία, ἡ ὁποία διὰ μυρίων χειρῶν ὠθεῖ τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς καταστροφῆς.
Ἐγὼ θαυμάζω. Ἂν μὲ ρωτήσετε, ποιό εἶνε θαῦμα, θαύματα εἶνε πολλά. Ἐγὼ θεωρῶ θαῦμα, ναὶ θαῦμα εἰς τὸν αἰῶνα μας, ὅταν δῶ ἕνα κορίτσι ἢ ἕνα νέον ἁγνόν. Ἕνας νέος ἁγνός, ποὺ διετήρησε τὴν καθαρότητά του μέχρι τῆς ἡμέρας τοῦ γάμου του καὶ λευκὸς ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας στεφανώνεται, ἀμόλυντος, μὴ γνωρίζων γυναῖκα παρὰ μόνον αὐτὴ τὴν ὁποίαν θὰ λάβῃ, ἐγὼ τὸν νέον αὐτὸν τὸν θεωρῶ θαῦμα μέσα εἰς τὸν αἰῶνα αὐτὸν τῆς διαφθορᾶς. Θαῦμα, τὸ ὁποῖο κρατεῖ ὁ Θεός, γιὰ ν᾿ ἀποδείξῃ ὅτι καὶ εἰς τὰς πλέον διεφθαρμένας κοινωνίας ὑπάρχει πίστις καὶ ἀρετή, ὑπάρχει μεγαλεῖον οὐράνιον.
Διεφθάρη ἡ ὁσία Μαρία σὲ ἡλικίαν τοιαύτην. Δὲν πρόκειται νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὰ ὄργια, ὅπως ἀσχολοῦνται τὰ ρομάντζα καὶ τὰ μυθιστοριογραφήματα. Θὰ καλύψω διὰ πέπλου σιωπῆς τὸν βίον τῆς ἁμαρτίας, τὸν ὁποῖον ἔζησε ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Ἕνα μόνον λέγω· ὅτι ἐδούλευσε εἰς τὸν σατανᾶ τῆς πορνείας – πόσα χρόνια; Δεκαεφτὰ (17) χρόνια. Ἦτο ἡ πλέον διαβόητος πόρνη. Μὴ σκανδαλισθῇ κανεὶς διότι τὴν ὠνόμασα πόρνην· διότι πόρνην τὴν ὀνομάζουν τὰ βιβλία τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν θὰ γίνω ἐγὼ εὐγενέστερος αὐτῶν.
Ἦτο, λοιπόν, ἡ διαβόητος γυναίκα τῆς ἁμαρτίας εἰς τὴν πόλιν τῆς Ἀλεξάνδρειας. Μίαν ἡμέραν ἡ Μαρία, καθὼς περπατοῦσε στὴν ἀκρογιαλιὰ τῆς Ἀλεξάνδρειας, βλέπει ἐκεῖ ἕνα πλοῖον μὲ τὰ πανιὰ ἕτοιμο. Περίμενε οὔριον ἄνεμον γιὰ νὰ ξεκινήσῃ. Πλησιάζει. Τὸ πλοῖον ἦτο γεμᾶτο. Οἱ ἐπιβάται ἦταν ὅλοι προσκυνηταί. Μετέβαιναν εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους, νὰ προσκυνήσουν τὰ μέρη τὰ ἅγια. Πλησίασε καὶ παρεκάλεσε τὸν καπετάνιο νὰ τὴ βάλῃ κι αὐτὴν μέσα. Ὁ καπετάνιος τῆς λέγει·
―Ναῦλον;
―Ναῦλον δὲν ἔχω, ναῦλος εἶνε τὸ κορμί μου.
Καὶ εἰσῆλθε εἰς τὸ πλοῖον. Καὶ ἐμόλυνε ἀκόμα καὶ τὴ θάλασσα μὲ τὰ ὄργιά της, τὰ ὁποῖα ἐτέλεσε κατὰ τὸν πλοῦν ἀπὸ Ἀλεξανδρείας μέχρι Γιάφας. Ἂς τὰ ἀποσιωπήσωμεν καὶ αὐτά.
Ἀπεβιβάσθη εἰς τοὺς Ἁγίους Τόπους. Ἦρθε μαζὶ μὲ τοὺς προσκυνητὰς εἰς τὸν τόπον τὸν ἅγιον· ὄχι διὰ νὰ προσκυνήσῃ, ἀλλὰ διὰ νὰ σκανδαλίσῃ καὶ ν᾿ ἁμαρτήσῃ ἀκόμη περισσότερον, καὶ νὰ βυθισθῇ εἰς τὸν βόρβορον ἀκόμη βαθύτερον.

Ἡ μετάνοιά της

Ὅταν ἔφθασε εἰς τὰ Ἰεροσόλυμα ἦταν Read more »

Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 10,32-45)
Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου

 «οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν…»

_

 _

TA AITHMATA MAΣ

«Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε» (Μᾶρκ. 10,38)

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. Τί λέει; Λέει, ὅτι σὲ λίγες μέ­ρες ὁ Χριστὸς θὰ σταυρωθῇ.
Θὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός; Αὐτὸς ποὺ ἔκανε τόσα θαύματα, ποὺ ἀνέστησε νεκρούς; Ἀ­δύνατον! ἔλεγαν οἱ μαθηταί του.
Μὰ ὁ Χριστὸς ἐπιμένει· Παι­διά μου, σὲ λί­γες μέρες θὰ σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς. Θὰ μὲ πιάσουν, θὰ μὲ δέσουν, θὰ μὲ χτυπήσουν, θὰ μὲ φτύσουν, καὶ τέλος θὰ μὲ σταυρώσουν· ἀλλὰ τὴν τρίτη μέρα θ᾽ ἀναστηθῶ.
Αὐτὰ τοὺς ἔλεγε, ἐκεῖνοι ὅμως ἄλλα φαν­τάζονταν· ὅτι σὲ λίγο θὰ πάῃ στὰ Ἰεροσόλυμα, θὰ ξεσηκώ­σῃ τὸ βασανισμένο λαὸ σὲ ἐπανάστασι ἐναν­τίον τῶν κατακτητῶν, θὰ γκρεμίσῃ ὅλα τὰ βα­σίλεια, θὰ κάνῃ ἕνα νέο βασίλειο, μιὰ αὐτοκρατορία ποὺ πρωτεύουσα θά ᾽χῃ τὰ Ἰερο­σό­λυμα, κι ἀπὸ ᾽κεῖ θὰ διοικῇ ὅλο τὸν κόσμο.
Τέτοια πράγματα φαντάζονταν. Γι᾽ αὐτὸ δύο ἀγαπημένοι μαθηταί του, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, τὸν πλησιάζουν καὶ τοῦ λένε· Δάσκαλε, ὅταν θὰ γίνῃς βασιλιᾶς, σὲ παρακαλοῦμε νὰ μᾶς κάνῃς τὸν ἕνα πρωθυπουργὸ καὶ τὸν ἄλ­λο ἀντιπρόεδρο τῆς κυβερνήσε­ως… Ζητοῦ­σαν τὰ πρῶτα ἀξιώματα κοντά του. Πόσο μακριὰ ἦ­ταν ἀπὸ τὸ πνεῦμα του! Κι ὁ Χριστός, ποὺ εἶ­δε πῶς σκέπτονται, τοὺς λέει· «Οὐκ οἴ­δατε τί αἰ­τεῖσθε», δὲν ξέρετε τί ζητᾶ­τε (Μᾶρκ. 10,38). Ναί, θὰ πάω στὰ Ἰεροσόλυμα, ἀλλὰ γιὰ νὰ σταυρω­θῶ, καὶ δεξιὰ κι ἀριστερά μου θά ᾽νε δυὸ λῃ­σταί… Πόσο διαφορετικὰ σκέ­πτον­ταν οἱ μαθηταί! Δὲν εἶχε ἔρθει ἀκόμη τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο νὰ τοὺς φωτίσῃ νὰ καταλάβουν ποιός εἶνε ὁ χαρακτήρας τῆς βασιλείας τοῦ Χριστοῦ μας.
Μὰ μὴ νομίσετε ὅτι ἄλλαξε ἀπὸ τότε ὁ κόσμος. Ἔτσι σκέπτονται καὶ σήμερα οἱ λεγόμενοι μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, οἱ χιλιασταί. Ἂν διαβά­­σετε τὰ βιβλία τους, λένε ὅτι, νά ἀπὸ ὥ­ρα σὲ ὥρα θά ᾽ρθῃ ὁ Χριστός, θὰ γκρεμίσῃ ὅ­λα τὰ κράτη, θὰ κάνῃ τὴν πιὸ μεγάλη αὐτοκρα­τορία· θὰ ἐγκατασταθῇ μονίμως στὰ Ἰερο­σό­λυμα κι ἀπὸ ἐκεῖ θὰ κυβερνήσῃ χίλια χρόνια ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα· ὅτι θὰ διορίσῃ κυβέρνησι μὲ πρωθυπουργὸ τὸν Ἀβραάμ, ὑπουργὸ τῶν οἰκονομικῶν τὸν Ἰωσήφ, ὑπουργὸ παιδεί­ας τὸν Σολομῶντα κ.τ.λ.. Τέτοιες ἰδέες ἔχουν. Στοὺς χιλιαστάς, ποὺ παρερμηνεύουν καὶ δι­αστρεβλώνουν τὰ νοήματα τοῦ Εὐαγγελίου, ταιριάζει πάλι νὰ πῇ ὁ Χριστός· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε.

* * *

Ἀλλὰ κ᾽ ἐμεῖς, ἀγαπητοί μου, πολλὲς φο­ρὲς ἔτσι χαμηλὰ σκεπτόμεθα· δὲ σκεπτόμεθα ἀνώ­τερα. Θὰ φέρω μερικὰ παραδείγματα, νὰ δῆ­τε ὅτι τὸ μυαλό μας δὲ διαφέρει ἀπὸ τὸ μυα­λὸ τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ τότε. Ὑλικὰ σκέ­πτον­ταν ἐκεῖνοι, ὑλικὰ σκεπτόμεθα κ’ ἐμεῖς.
⃝ Πολλοὶ ζητᾶνε λεπτά! Οἱ μικροί, οἱ μεγά­λοι, οἱ φτωχοί, οἱ πλούσιοι, ὅλοι λεπτὰ θέλουν. Νομίζει ὁ ταλαίπωρος κόσμος, ὅτι αὐτὰ θὰ τοὺς κάνουν εὐτυχισμένους. Ξέρουμε ὅ­μως ἀνθρώπους ποὺ κολυμποῦν στὸ χρῆμα, κ᾽ εἶ­νε δυστυχεῖς· καὶ ξέρουμε ἄλλους ποὺ κάθον­ται σὲ μιὰ καλύβα, ἀλλὰ ἔχουν ἀγάπη μὲ τὴ γυ­ναῖκα καὶ τὰ παιδιά τους κ᾽ εἶνε χαρούμενοι. Μπορεῖ ν᾽ ἀποκτήσῃς ἑκατομμύρια· τί θὰ κατα­λάβῃς; Στὴν Ἀ­μερικὴ ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ πλουσίους τοῦ κόσμου αὐ­τοκτό­νησε. Ἡ εὐτυχία δὲν εἶνε στὰ λε­πτά. Κάποιος ἄλλος στὴν Ἀθήνα, πᾶνε πολλὰ χρόνια, ἀγόρασε λαχεῖο· καὶ πήγαινε στὶς ἐκ­κλησίες, ἄναβε κεριὰ καὶ προσκυνοῦσε παρακαλώντας νὰ τοῦ πέσῃ ὁ πρῶτος λαχνός. Ἔ, τοῦ ἔπεσε, πῆρε ἕνα ἑκατομμύριο. Ἔγινε εὐτυχής; Ἀ­πὸ τὴ χαρὰ ποὺ αἰ­σθάνθηκε τρελλάθηκε καὶ τὸν ἔκλεισαν στὸ φρενοκομεῖο. Τί κέρδισε; Ἔ­­χασε καὶ τὸ μυαλό του. Στοὺς φι­λαργύρους λοιπὸν ὁ Χριστὸς λέει· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
⃝ Βλέπεις καὶ μιὰ κοπέλλα ποὺ θέλει νὰ παν­τρευτῇ· περιμένει γαμπρό. Ἀλλὰ τί γαμπρό; Δὲν παίρνει φτωχαδάκι, ἕναν ἐργάτη, ἕνα ψα­ρᾶ, ἕνα βοσκό, ἕνα γεωργό· θέλει πλούσιο, μεγάλο, «πολιτισμένο». Σὲ κάποιο χωριὸ τῶν Πρεσπῶν ἕνας πατέρας ἤθελε νὰ δώσῃ στὴν κόρη του ἕνα τσοπανόπουλο, καλὸ παιδί – τὸ ἤξερα. Ἡ κόρη τὸν περιφρόνησε. ―Αὐτὸν θὰ πάρω ἐγώ; εἶπε. Ἦρθε τότε στὸ χωριὸ ἕνας ἀπ᾽ τὴν Ἀμερική, στολισμένος μὲ τὸ μαντηλά­κι του, τὴ γραβάτα του, τὰ δαχτυλίδια του. ―Αὐτὸν θέλω, πατέρα. ―Βρέ, παιδί μου, δὲν κάνει αὐτός. ―Ὄχι, αὐτὸν θέλω!… Τὸ τσοπα­νόπουλο ἦρθε στὴ μητρόπολι λυπημένο, ἤθελε ν᾽ αὐτοκτονήσῃ. ―Ὄχι! τοῦ λέω. Πήγαινε ν᾽ ἀνάψῃς ἕνα κερὶ στὴν Παναγιά, γιατὶ σὲ γλύτωσε ἀπὸ τέτοια γυναῖκα· αὐτὴ δὲν ἀγαπάει ἄνθρωπο, ἀγαπάει δολλάρια. Ἔννοια της, αὐτή θὰ μετανοήσῃ… Ἔφυγε παρηγορημένος. Ἔγι­νε ὁ γάμος καὶ τὸ ζεῦγος ἀνεχώρησε μὲ ἀ­ερο­πλάνο στὸ Σικάγο. Ἔ, σ᾽ ἕνα μῆνα ἔρχεται τηλεγράφημα ἀπὸ τὴν κόρη στὸ χωριό· «Πατέρα, ἔλα νὰ μὲ πάρῃς». Πηγαίνει ὁ πατέρας στὸ Σικάγο. Τί ἦταν ὁ γαμπρός· γκάγκστερ, λῃ­στής, κακοῦργος! μιὰ νύχτα πῆγε νὰ τὴ στραγγαλίσῃ. Τώρα κάθεται σ᾽ ἕνα χωριὸ λυπημένη. Ἄ, ἔτσι λοιπόν; θέλεις ἄντρα πλούσιο καὶ «πο­λιτισμένο», καὶ περιφρονεῖς τὸ φτωχαδάκι; Θὰ τιμωρηθῇς. Στὶς νέες αὐτὲς ὁ Χριστὸς ἐ­παναλαμβάνει· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
⃝ Ἄλλη περίπτωσι. Ἕνας στὸ χωριὸ καθόταν φρόνιμα. Εἶχε τὸ σπιτάκι του, τὸν πατέρα του, τὴ γυναῖκα του καὶ τέσσερα χαριτωμένα ἀγοράκια. Ἄκουσε ὅμως, ὅτι στὰ ξένα ὅσοι δουλεύ­ουν βγάζουν πολλά, καὶ ἀποφάσισε νὰ φύ­γῃ. Μή! τοῦ λέει ὁ πατέρας. Τίποτα αὐτός· τοὺς ἄφησε ὅλους κ᾽ ἔφυγε στὴ Γερμανία. Ἐκεῖ ἔμ­πλεξε μὲ μιὰ Τουρκάλα· πάει κι ὁ γάμος καὶ ἡ οἰκογένειά του, τελείωσαν. Τί νὰ τὰ κάνῃ με­τὰ τὰ μάρκα; Παραπάνω εἶνε ἡ οἰκογένεια. Σ᾽ αὐ­τοὺς ὁ Χριστὸς λέει· Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε.
⃝ Βλέπεις τώρα κ᾽ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔρχεται στὴν ἐκκλησιὰ καὶ παρακαλεῖ. Γιὰ τί παρακαλεῖ; Γιὰ ἐκδίκησι· νὰ κάψῃ ὁ Χριστὸς τὸν ἐχθρό του! Μὰ τέτοια πράγματα ζητᾷς ἀπ᾽ τὸ Χριστό; Ὁ Χριστὸς ἅπλωσε στὸ σταυρὸ τὰ ἅγια χέρια του καὶ συγχώρησε τὸν πιὸ μεγάλο ἐχθρό του. Γι’ αὐτὸ σοῦ ἀπαντᾷ· «Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε».
Βλέπετε λοιπὸν πῶς σκεπτόμεθα;

* * *

Λοιπὸν τί πρέπει νὰ ζητᾶμε; Νὰ ζητᾶμε ὄχι χαλίκια, ὄχι χώματα, ὄχι φίδια, ὄχι σκορπιούς· νὰ ζητᾶμε μεγάλα καὶ ὑψηλὰ πράγματα, νὰ ζητᾶμε διαμάντια. Ποιά εἶνε τὰ διαμάντια; Ἕνα, δύο, τρία, τέσσερα καὶ τελειώνουμε.
⃝ Νὰ ζητοῦμε πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα νὰ μᾶς δώσῃ ὁ Θεὸς τὴν πίστι. Ποιά πίστι; Τὴν πίστι τῶν ἁ­γίων καὶ τῶν μαρτύρων, τὴν πίστι τῶν ἀ­γραμμάτων παππούδων καὶ προγόνων μας, ποὺ κά­θε Κυριακὴ ἦταν στὴν ἐκκλησιὰ κι ὁ Θεὸς εὐ­λογοῦσε τοὺς κόπους των. Τώρα δὲν ἐκκλη­σι­άζονται καὶ δὲν ἔχουν εὐλογία. Ὅταν ὑπηρετοῦσα τὴν Κάρυστο τῆς Εὐβοίας, οἱ ψα­ρᾶ­δες ἦταν λυπημένοι· ἕνα μῆνα εἶχαν νὰ πιάσουν ψάρι! Περίεργο πρᾶγμα· μὲ σύγχρονα μέ­σα, καὶ νὰ μὴ πιάνουν; Τότε ἕ­νας γέρος ψα­ρᾶς μοῦ λέει· Ἄχ, πάτερ μου· ὅ­ταν ἤμουν παι­δὶ ὁ πατέρας μου ἔκανε τὸ σταυρό του, ζη­τοῦ­σε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν προλαβαίναμε νὰ ῥίχνουμε τὰ δίχτυα καὶ γέμιζαν ψάρια· τώρα ἀντὶ γιὰ προσευχὴ βλαστημᾶμε Χριστὸ καὶ Παναγιά!… Πίστι ἔχουμε ἀνάγκη.
⃝ Τί ἄλλο νὰ ζητοῦμε· Θεέ μου, δῶσ᾽ μας ὁ­μόνοια, νά ᾽μαστε μονοιασμένοι· στὸ σπίτι, στὸ χωριό, στὴν πατρίδα. Νὰ μὴ μᾶς διαιροῦν τὰ κόμματα. Ἡ Ἐκκλησία φωνάζει «ἀγάπη, ὁμόνοια», ὁ διάβολος «μῖσος, ἐκδίκησι», καὶ εἴδαμε στὸν τόπο μας τὰ θλιβερὰ ἀποτελέσματα.
⃝ Τί ἄλλο νὰ ζητοῦμε; Τὴν εἰρήνη. Μεγάλο πρᾶγμα. Ἐγὼ ποὺ γέρασα πέντε πολέμους εἶ­δα στὶς μέρες μου. Τώρα; Ὦ Θεέ μου, ἔρχεται μεγάλη συμφορά, ὁ τελευταῖος παγκόσμι­ος πόλεμος. Ὅταν τὸ σκέπτομαι παρακαλῶ· Θεέ μου, δῶσ᾽ μας εἰρήνη, λυπήσου τὸν κόσμο.
⃝ Ἄλλο διαμάντι ποὺ πρέπει νὰ ζητοῦμε εἶνε ἡ μετάνοια. Ποιός τὸ ζητάει! Τὸ ζήτησε ἡ ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία ποὺ ἑορτάζει σήμερα. Ἔπεσε στὴν ἁμαρτία· μετανόησε ὅμως, ἐξωμολογήθηκε καὶ ἔ­μεινε στὴν ἔρημο κλαίοντας 47 χρόνια. Ποιός ἀπὸ μᾶς κλαίει τὶς ἁμαρτίες του, ποιός πάει στὸν πνευματικό; Ἂν δὲν μετανο­ήσουμε, δὲν εἴμεθα Χριστιανοί. Κ᾽ ἐγὼ ὁ ἐπίσκοπος ἔχω πνευματικὸ πατέρα, καὶ πηγαίνω τὸν βρίσκω κ᾽ ἐξομολογοῦμαι τὰ ἁμαρτήματά μου. Ὅπως Χριστιανὸς δὲν λέγεται ὅποιος δὲ βαπτίστηκε, ἔτσι Χριστιανὸς δὲν εἶνε καὶ ὅ­ποιος δὲν ἐξομολογεῖται τὶς ἁμαρτίες του.

* * *

Αὐτὰ νὰ ζητοῦμε, ἀγαπητοί μου. Αὐτὰ εἶνε τὰ σπουδαῖα. Καὶ πρέπει νά ᾽ρθῃ Πνεῦμα ἅγιο γιὰ ν᾽ ἀνοίξῃ ἡ καρδιά μας νὰ τὰ καταλάβουμε. Νὰ μὴ ζητοῦμε εὐτελῆ ὑλικὰ πράγματα· νὰ ζη­τοῦμε πολύτιμα πνευματικὰ πράγματα. Καὶ τό­τε ὁ Θεός, κοντὰ στὰ μεγάλα καὶ πνευματικά, θὰ μᾶς δώσῃ τὰ μικρά. Ἔτσι θὰ εἴμεθα εὐτυχεῖς κι ἀγαπημένοι καὶ μονοιασμένοι καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς οἰκογένειες καὶ ὡς ἔθνος μέσα στὴν ἀνθρωπότητα, καὶ θὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς τῆς ἐπουρανίου του βασιλείας· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου στον ἱ. ν. Ἁγ. Παντελεήμονος χωρίου Ἁγ. Παντελεήμων – Ἀμυνταίου 11-4-1976)